මගෙ සුසුමක් වැදී වෙන්නැති දුවේ කළුගල හෙලවුණා...

                                                         

                                                        හැම අම්ම කෙනෙක්ම බලන්නෙ ඒ අම්මගෙ ළමයි කොහොමද අහස අල්ලන්නෙ කියල... ඒ දවස එනකන් ඒ අම්මල කොයි තරං ආසාවෙන් ඉන්නවද... ඒ දවස උදා වුණ අම්මල කොයි තරං සන්තෝස වෙනවද...ඒත් මොකක් හරි කරුමෙකට ඒ ලස්සන මොහොත ඒ රත්තරං නේත්තරා වලට දකින්න  නොලැබුණොත් කොයිතරං දුකක් දැනෙයිද....? මොන මොන දේවල් හිතෙයිද....? ඒ අත්දැකීම ඒක විදපු අම්මලම තමා දන්නෙ... මමත් එහෙම අම්මෙක්.....

සීමාවන්ට අභියෝග කළ දඟකාරිය......

                                                                                             

 ඔයාගෙ ආසාවන්ට ඔයාගෙ සංස්කෘතියම වැට බදිනව නං, ඔයාගෙ පවුලෙ අය ඔයාගෙ යාළුවො හිනා වෙනව නං කකුලෙන් අදිනව නං ඔයාට මොනව හිතෙයිද....? ජීවිතේ හැම දෙයක්ම සීමා සහිත වෙලා නං... නිදහස පවා සීමා වෙලා නං ඔයාට මොන වගේ හැගීමක් දැනෙයිද...? පවතින සමාජ ක්‍රමයට ඔයා විරුද්ධ වෙද්දි ඔයාට හැම කෙනාම හිනා වෙනව නං... ඔයව අධෛර්යට පත්කරන්න හදනව නං ඔයාට මොනව හිතෙයිද...? ඔයාගෙ ආදරයට හරි ඔයාගෙ යාළුවෙකුගෙ ආදරයට හරි සමස්ථ සමාජයම ගර්හා කරනව නං... ඒකට උදව් කරන අයව මහා වැරදි කාරයො විදියට සලකනව නං ඔයාට මොනව හිතෙයිද....?

නෙල්ලි-05 අමුතු කතා(i) - පේෂල්

                                                                                  ලෙක්චර් එක ඉවර වෙන වෙලාවත් පැනල... ඒත් සර්ට ඒ ගැන වගේ වගක් නැති පාටයි... ඉර අව්ව වැටිල ක්ලාස් එකේ වහලෙ රත් වෙලා ඒ රස්නෙ ඉස් මුදුනටම වදිනව...  මට එහායින් හිටිය නිසංසලා නිදිමතේම පත සයිස් ඈනුමක් ඇරිය...  ඒක දැකපු තරිදුව නිසංසලාගෙ පිට මැද්දට දේයි ගාල අත් පාරක් අතෑරිය... මූණ පරණ ටාට බස් එකකට අහුවුණ දෙහි ලෙල්ලක්  වගේ කරගත්තු නිසංසලා තරිදුව දිහ බැලුව....ඒ පාර ඌ මොකුත් දන්නෑ වගේ ඩෙස් එකට ඔළුව තියං නිදි... ඒ දිහා හිනා වෙවී බලං හිටපු මට තමා බැස්ටිය හම්බුනේ....’’මහේෂ් තමුසෙට ලැජ්ජ නැද්ද කෙල්ලන්ට ගහන්න.... ‘’’මේ මෙන මරාලයක්ද අප්පා... එහෙමෙයි කියල මොනව කරන්නද කියල හිතාගත්තු මම කරබාගත්ත... එහා පැත්තෙන් ඉදගෙන නාමලයයි ඉන්දිකයයි ඩෙස් එකේ ඔළුව ගහන් හිනා වෙනව... නෙද්දකිං මුං වගේ අපත යාළුවො සෙට් එකක්...

ගොදුර

ගොදුරක් සොයා
ඉගිල ගිය
ලිහිණි තෙම
විල් දියෙහි දගලන
මාළුවෙකු දැක
ගොදුරු ලොබින්
ඊසර වේගයෙන්
පහළට පැන්නේ
..
..

ලාභ මිනිසුන්ගෙන් වටිනාකම් අපේක්ෂා නොකරන්න....

                                                                                 

    මා බ්ලොග් ලොවට පිවිස මාස ගණනාවක් ගතවී ඇති මුත් මා හට අමතක නොවුණ මුත් අතපසු වූ යමක් ගැන තිරන්තරයෙන්ම මසිත පෙලුවේය... එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස සටහන් වන මේ සිංහල අකුරු කීපය කුඩා කල පටන් මා සිතේ ජීවමාන සිතුවමක් ලෙසින් සිටින්නාවූ ඒ මිත්‍ර රත්නයට උපහාර පිණිස සටහන් කරන්නට සිතුවේ බැරි වීමකින් හෝ ඔහු මේ සටහන කියවන්න යැයි වූ ප්‍රාර්ථනාවද පෙරදැරිවය..

දෙබිඩ්ඩෙක්.....

කේඬෑරි ඉපල් බැඳ

මළකඩ යදමකින්

විහින් විලංගු ලා ගෙන

චපල සිතක් තුළ

සිරකරුවෙක්ය නුඹ

නිදහසක් අසන......

මහත්වරුනි.... මා නෙළු මල මට සිඹින්න දෙන්න.....

                                                           අහස ඉරත් එක්කං සෙල්ලමකය.... ඉර බෝලය මැද්දෙං තියාගෙන වලාකුළු පිහාටුවකටවල් වැද්ද නොදී එළවා දමා තම හයිකාරකම පෙන්නන්නේය..  ඒ හයිකාරකමේ රශ්ණියෙන් දැවෙන්නේ අපය... පොළෝ වාසී ප්‍රේමවන්තන්ය...රත්වූ හුළං ඇබිත්තක් හීං කෙදිරියක් නගාගෙන ඈතකට යන්න ගියේ චණ්ඩිකම් පාන හිරුගේ තේජසින් පීඩිතව උන් අපව තවත් පීඩාවට පත්කරමිනි. ගිනි අව්වෙන් දැවෙන ගසක, ඒ ගසේ හෙවණ යට ඈත් මාත් වාඩිවී හුන්නෙමු... මම ගසේම මුලක් උඩ හිදගෙන ගසට පිටදී හිදගෙන හුන්නෙමි... ඈ මදක් ඔබින් වූ කුඩා ගල් කුලක වාඩි ලා ගෙනය... දුර, ළගක සේ පෙනුණත් ඈ දුරය... අහසට පොළව සේය... හෝරා භාගයකටත් වඩා වෙලාවක් ම තිස්සේ ඈ නිසොල්මනේය... බර කල්පනාවකය... පුරා පැතිරී ඇති නිහඩතාවය බිද මන්නට රිස්සක් නැත්තා සේය... මම පොළව මස්තකයේ හිද, ළග මුත් දුරින් පේන සඳ දෙස බලාගෙනමය...  ජීවන පියගැටපෙළේ මට පිය ගැට තුනක් පමණ ඔබින් හුන් සඳ දෙව්දූ දෙස ලොබින් නෙත් අහකට යා නොදීම මා ඈ දෙස බලාගෙනය...

අවසන සඳවත පුරා පැතිරි නිහඬතාව බිද දැම්මාය....