ප්‍රේමකීර්ති රණතුංග මහත්මයගෙ “මුක්කරු ගොඩැල්ල" කියවලා ඉවර කළේ දැං. වෘතාන්තමය සහ ඉතිහාසමය කතා වලට ප්‍රියත්වයක් දක්වන කෙනෙක් විදිහට ප්‍රේමකීර්ති රණතුංගයන්ගෙ නිර්මාණයන්ට මම සෑහෙන්න ඇල්මක් දක්වන කෙනෙක්. නොදන්නා කම නිසා මඟඇරුනු පොතක් දෙකක් තිබුනා නම් හැර ඔහුගෙ සියලුම නිර්මාණයන් හි පිටපතක් මා විසින් අත්පත් කරගෙන ඇති බවට මම විශ්වාස කරනව.
"කවියක් වී තොල් පෙති මත මුමුණන්න
හෙමි හෙමිහිට ඔබ මගෙ තුරුලට එන්න.."
මන්ද්‍ර ස්වරයකින්.., අලුත් කටහඬකින් ඇහෙන පරණ පුරුදු සිංදුව මාව විස්මපත් කළා. ඒක හරියටම එයා කැමති විදිහමයි. ඒ තාලෙමයි. මම හිටියෙ කාර් එකේ කෑගල්ලෙ ඉඳන් නුවර හරහා අත්‍යාවශ්‍ය ගමනක යෙදෙන ගමන්. හරියටම බෝගම්බර වැව රවුමෙ. හීන් පොද වැස්සක් වැටෙන වෙලාවක. මට ඉබේටම වම් අත පැත්තෙන් පේන බෝගම්බර වැව් දිය දිහාවෙ බැලුණ. වැහි බිංඳු හරි අපූරුවට වෑදිය මතට හාදු දෙමින්, දිය වෙමින් උන්න.
මේ සිංදුව කියවෙන්න තිබ්බෙ මෙහෙම නෙවෙයි...
