පා ගමන් වන්දනාව, දන්සැල්, ඇබ්බැහිකම් සහ නොහොබිනාකම්.

        

ඉටිපහන් දැල්වීම පිණිස

ඒ.. මගේසා.. මගේසා.. අංගේ.. අංගේ .. අර.. අර නඩන්ද වාර ආකල්.. (පයින් එන අය) අපේ රියදුරා පෙන්නුවෙ අපහසුවෙන් වගේ ඇවිදන් එන කිහිප දෙනෙක්. පාවහන් නැතිව රිටක වාරුවක් විතරක් අතේ තියාගෙන, සියලු බඩු බර බැක් පැකයකට භාර දීල ඒ බරිනුත් හෙම්බත් වෙලා කොරගහමින් වගේ බොහොම වෙහෙසට පත් වුණ මුහුණින්, ඒත් සිනහවෙමින් හරියට රටක් රාජ්ජයක් දිනුව වගේ, සතුටින් සුරුවම දිහාට ඇදෙන අය දිහාවෙ බලපු මට ඒ මිනිස්සු ගැන ඇතිවුණේ ගෞරවයක්.

        තමන් අදහන යම් ආගමක් වෙනුවෙන් හිතේ තියන භක්තියට සිද්ධ වෙන භාරයක් ඔප්පු කිරීමක් වෙන මේ පයින් ඇවිදීම කැමති කෙනෙකුට කැමති විදිහකට නිර්වචනය කරන්න පුලුවන් වුණත් ඒක ඒ මිනිසුන්ගෙ තියන අප්‍රතිහත ධෛර්යය කියා පාන සාධකයක්. මඩු වලට ළඟම මන්නාරම ඉඳල වගේම, යාපනය පේදුරුතුඩුව, මුලතිව්, ත්‍රිකුණාමලය වගේ ප්‍රදේශ වල ඉඳලත් පා ගමනින් එන අය කිහිප විටක් අපට හමුවුණා. මේ විදිහට එන හුඟ දෙනෙක් දමිළ ජාතිකයින්. සිංහල ජාතිකයින් මේ පාගමනේ යෙදෙන අවස්ථාවක් අපට හමු නොවුණ තරම්. බොහෝ විට පැමිණෙනව විය හැකියි. නමුත් හමු නොවූ බව පමණයි මම ලියුවේ.  නැවතිලා කතා බහක් කරන්න අවශ්‍යතාවක් තිබුණත් තියෙන රාජකාරි මැද එහෙම දේකට නිස්කාංසුවක් නොවීම හිතට බරක් එකතු කරන්නක් වුණා.

        භාරයක් ගැන කියවුණ නිසා තවත් දුටු දෙයක් ලියා තබන්න සිතුවා. ඒ අවස්ථා කිහිපයකදි දුටු දන්සල් ගැන. ඇත්තටම වෙසක් එකට පොසොන් එකට දෙන දන්සල් වගේ නෙවෙයි මෙව්ව. ඒ වගේම එන නඩ වලට පාර අතර මැදදි දෙන දන්සලුත් නෙවෙයි. මඩු සිද්ධස්ථානයේ සිටින බැතුමතුන් ඉලක්ක කොට දුන් දන්සල් කිහිපයක්.

        පළමු දන්සල දුටුවෙ ගිය ජූනි මාසෙ මඩු මංගල්‍ය වෙලාවෙ. අප තාවකාලික  කාර්යාලය ඉදිරිපිට යුද හමුදාවෙන් දුන්නා බත් දන්සලක්. ලොකු බත් පැකට් ප්‍රමාණයක් බොහොම පිළිවෙලට වගේම රසටත්(අප කාර්යාලයටම ගෙනත් දුන් නිසා) සකසල තිබුණ. ඊළඟ එක බනිස් දන්සලක්. අර තරම් ලොකුවට නොවුණත් යම් ප්‍රමාණයක බනිස් ලබා දෙනු මා බලා සිටියා. ෆ්‍රයිඩ් රයිස් පාර්සල් දන්සලක් වගේම නෙස්කැෆේ (වියයුතුයි) දන්සලකුත් දුටුවා. නමුත් මම දැකපු එක දෙයක් නම් මේ දන්සල් වලින් ආහාර ලබා ගන්නට ආවෙ බොහොම සුළු පිරිසක් වීම. අප ගම් ප්‍රදේශ වල මොන ආකාරයේ දන්සලක් වුණත් ක්ෂණිකව අවසන් වෙන්න පුලුවන් වුණත් සුලු පරිමාණයෙන් දුන්න එම දන්සල් අවසන් වෙන්න සෑහෙන වෙලාවක් ගිය බව මම දුටුවා. හුඟ දෙනෙක් එම ස්ථාන වලින් ආහාර ලබා ගන්න උත්සුක නොවූ බව මම නිරීක්ෂණය කලා. බොහෝ දුරට අත්‍යාවශ්‍යම අයෙක් ට එම ආහාර ලබා ගැනීම සඳහා ඉඩ ලබා දීමක් විය හැකි බව මට සිතෙනවා. මොකද මඩු වන්දනාවේ එන සෑම දෙනාම පාහේ ඒ ස්ථානයේ සිටීමට අවශ්‍ය සියලුම බඩු භාහිරාදිය රැගෙන ඒමත් ඒ ස්ථාන වල දී  උයා පිහා ගැනීමත් අනිවාර්යයෙන් ම සිදු වන්නක් නිසා. ඉතින් ඒ අවස්ථාව මඩු භූමියට අලුතින් පැමිණෙන බැතිමතුන්ට අවශ්‍ය ආහාර වේලක් ලබා ගැනීමට අවස්ථාවක් දීමක් ලෙස සැලකිය හැකියි.

        කතෝලික ප්‍රජාව සාමාන්‍යයෙන් විනෝදයට බර පිරිසක්. නමුත් වර්තමාන මඩු පාලනාධිකාරිය මත්පැන් සහ දුම්පානය සඳහා දැඩි විරෝධාකල්පයක් දකවන බව කිව යුතුයි. එලෙස මත්පැන් සහ දුම්පානය සීමා කිරීම සඳහා දැඩි ක්‍රියාමාර්ග රැසක් ගෙන තිබුණා. විශේෂයෙන්ම ආරක්ෂක අංශ වලට තද බල ලෙස මේ සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියා කිරීමට උපදෙස් ලැබි තිබුණා. ඒත් ඉතිං දන්නවනෙ. මොන තරම් බාධක සීමා තිබුණත්  මත්පැන් සහ දුම්වැටි මඩු භූමිය තුළට ගෙන  ඒමට බොහෝ දෙනෙක් සමත් වී තිබුණා. ඒ වගේම රැගෙන ආ ආන පාන භාවිතා කල අයටත් නීතිමය දඬුවම් ලැබුණ බව කිව යුතුමයි. නමුත් පැමිණ සිටි ලක්ෂ දෙකකට පමණ ආසන්න බැතිමතුන්ගෙන් බොහොම සුළු පිරිසක් තමයි එම සීමාවන් උල්ලංඝනය කරන්නට උත්සුක වි තිබුණේ. (රසවත් සිදුවීම් කිහිපයක් කියන්නට ඇති නමුත් රැකියාවේ ස්වභාවය නිසා පැනවෙන වාරණයන් නිසා කිව නොහැකි බව කණගාටුවෙන් වුණත් කිව යුතුමයි)

 

අවසන් පූජාවට පෙරදින රාත්‍රී පූජාවෙන් පසු

මඩු භුමියේදී ලියන්නට පටන් ගත් මේ සටහන මඩු සමය අවසන් වී කාර්යාලයට පැමිණි පසු ලියා අවසන් කරන්නට සිදුවීම කණගාටු දායක බව මම සිතනවා. එම දින කිහිපය පිළිබඳව ලිවිය හැකි මට්ටමේ සිට, ලිවිය හැකි ප්‍රමාණයක් ලියා මඩු සිරිස් එක අවසන් කරන්නටද බ්ලොග් ලිවීම ගැන සලකා බලන්නටද කල්පනා කරමින් සිටිනවා. බොහෝ විට ලියා අවසන් කර  ඇති ලිපි කිහිපයක් පළ කිරීම හැරුණු විට නැවත බ්ලොගය යථාවත් නොවේවි.  පටන් ගත් සෑම දෙයකටම අවසානය ක් තිබිය යුතු වුණත් මෙපමණ ඉක්මණින් අවසන් කරන්නට වේ යැයි මා සිතා නොසිටි බවත් කිව යුතුම බව ලියා තබමි.