අලුත් ස්ටවුට් එකයි මගේ ඉරිදාවයි..

            තීරු ලිපි එකතු කියන්නෙ මම සාමාන්‍යයෙන් කියවන ජාතියෙ පොත් නෙවෙයි. ඒකෙ තේරුම මම තීරු ලිපි වත්, තීරු ලිපි එකතු වත් නොකියවන කෙනෙක් කියල නෙවෙයි. කියෙවෙන්නෙ කලාතුරකින් වගේ තමයි. හරියට යාලුවෙක් එක්ක  හවසකට පොඩියක් චිල් වෙන්න හිතුනම යාලුවගෙ බ්‍රෑන්ඩ් එකට මාරු වෙන්න ඉඩක් දෙනව වගේ.  සාමාන්‍යයෙන් පත්තරයක් ගත්තම දේශපාලන ලිපි හැරුණාම අතේ රෝල් ආටිකල්ස් පවා කියවන මට තීරු ලිපි මඟ නොඇරීම තවත් හේතුවක්. විශේෂයෙන්ම මහාචාර්ය ධම්මික ගංගානාත් දිසානායක ගෙ පැණි වළලු, මහාචාර්ය සුන්දර නිහතමානිද මැල් මහතාගෙ මානිගෙ තීරුව වගේම වෛද්‍ය බෝධිනී සමරතුංගගෙ සායනික සටහන් නොවේ කියන්නෙ එහෙම කියවපු තීරු ලිපි. ඒ අතරිනුත් පොත් හැටියට පළවුණ පැණි වළලු, සායනික සටහන් නොවේ වගේම ගයාන් අබේසිංහ ගෙ ඇස් තෙත් කළ මතක, රංජිත් කුමාර සමරකෝන්ගෙ හුස්ම ගන්න අකුරු වගේ තීරු ලිපි එකතුත් මගෙ පොත් එකතුව අතරෙ ඉන්නව. 

                කලාතුරකින් ස්ටවුට් ලෝලීන් හමුවෙනව වගේ වඩාත්ම හොඳ තීරු ලිපි වලට සුදුසු ලිපි බ්ලොග් අවකාශයෙ පළවුණත් බ්ලොග් අවකාශයෙන් මිදිල ඒව මුහුණු පොත වගේ ජනප්‍රිය අවකාශයකට එකතු නොවෙන්නෙ බ්ලොග්ස් වලටම ආවේණික ගති ලක්ෂණ බ්ලොග් රචකයන්ටත් තියෙන හින්ද කියල හිතෙනව. බයිට් විස්සක් තිහක් විතර වට කරන් පෙත්ත මොකද බිත්ත කැකිරියේ ටයිප් මියුසික් අස්සෙ ගල් බෝතලයක් බීල ඉවර කරනව වගේ නැතිව රෙස්ටොරන්ට් එකක අයිනෙ ටේබල් එක්ක හුළං පාරක් විඳින ගමන්, මික්ස් නට් ඩිෂ් එකක් ළඟ පාතකින් තියන් අයිස් කැටයකුත් දාපු විස්කි වීදුරුවක් සිප් කරන අතරෙ පොඩි සාද කතා ලතා වක් දානව වගේ ෆීල් එකක් බ්ලොග් වල තියෙනව කියල හිතෙනව. 

                බ්ලොග් අවකාශෙ වගේම මුහුණු පොතෙත් හිතවන්තියක් වෙච්ච ඩිලී පොත් කාවියගේ රෙකමදාරුවකට අනුව තමයි මට “නීල් විජේරත්නගෙ මගේ ඉරිදාව” හමුවෙන්නෙ. මීට කලින් කතුවරයාගෙ පොත් කියවල නැතත් රෙකමදාරුව විශ්වාස නිසා දෙපාරක් නොහිතාම ගත්තත්, ඒ ගත්ත එකේ පසු තැවෙන්න කිසි දෙයක් නෑ කියල හිතුණෙ පළවෙනි ලිපිය කියවල ඉවර වෙන්නත් කලිනුයි. අලුතින්ම හම්බුණ හොඳ සීතල ස්ටවුට් එකක් ඉක්මණට ඉවර වෙයි කියල බයෙන් කජු ඇටයකුත් හපන ගමන්  උගුරින් උගුර රස විඳිනව වගේ ලිපියෙන් ලිපිය කියෙව්වෙ එදා මෙදා තුර පොතක් කියවන්න ගත්ත වැඩිම කාලය වැය කරමින්. පොත බිම තියන්න ලෝබ කමින්.

                    පිටු 258 ක රස පහකට බෙදපු “මගේ ඉරිදාව” හුඟ කාලයකින් අපූරු අත්දැකීමක් වුණේ හුඟ දවසකින් හමුවුණ සඟයෙක් එක්ක හවස් වරුවක නිවිහැනහිල්ලෙ වල් පල් ටිකක් දොඩන  ගමං සීතල බීර උගුරක් ආමාශගත කරගනිද්දි දැනෙන්න ගන්න සොමි බර මත් බවක් ගත පුරා පැතිරෙනව වගේ අපූරුවක් දනවමින්.

සැරිසර නින්නාද, මඟ විසිතුරු, දැන හැඳුනුම්කම්, පතපොත ඇසුර, පන්දු පිටිය, විදිහට කොටස් පහකට බෙදල කෙටි කතා ශෛලියට හුඟක් සමීප සරල සුගම බස් වහරකින් පෙරළෙන “මගේ ඉරිදාව” අඩුත් නැති වැඩිත් නැති සන්තෘෂ්ටි දායක ආනන්ද ජනක මත් බවක් පුරවන බීර බඳුනක්. නිවි හැනහිල්ලෙ විඳින්න අවකාශයක් සපයා ගන්න පුලුවන් නම් වෙනස්ම වින්දනයක් ලබන්න පුලුවන් පොතක්. 

                මේ පොත කියවල ඉවර කරන්නත් කලින්ම කලේ ‍කතුවරය ලියපු අනික් පොත් මොනවද කියල හොයල බලල ඕඩර් එකක් දාන එක. “එනවද යන්න මොහාලි” ඇර අනෙක් සංචාරාඛ්‍යාන කිහිපයම හොයපු හැම තැනකම වගේ තිබ්බ වුණත් “එනවද යන්න මොහාලි” නම් හොයාගන්නම වුණේ නැහැ.  ඒ පොත් කීපයත් යථා කාලෙ තථා අයුරින් ලැබෙන්නැතැයි. එතකං “මගේ ඉරිදාවෙ” රස අතර කැලතෙනව. 

කෘතිය - මගේ ඉරිදාව

කර්තෘ - නීල් විජේරත්න

ප්‍රකාශනය - සූරිය ප්‍රකාශකයෝ

පිටු - 258

මිල - රු.700.00