"ඕහ්.. මම ශාරදා... අනික එයා බැන්දෙ ඔයාව නෙවීනෙ. අර මූකලං බස්ස නේ.. මොනවට හිතනවද. ඊටත් සත්ය ප්රේමවන්තයෙක් වගේ හැසිරෙන්න ඕන නං එයාගෙ හිත හැදෙයි කියල වත් හිතල ඔයා මේක කරන්න ඕන..."
ඈ උවනත බරපතල ස්වරූපයක් ආරූඪ ව ය. හාස්යමය සේයාවකුදු නොමැත්තීය. මා දෙස නෙත් අලවා බලා උන්නී මොහොතකින් ගිනිකඳුමය සිනාවක් අවකාශය පුරා පා කරමිනි. මා ආකූල ව්යාකූල කරමිනි.
සියක් සියපත් නිදන විල් තෙර
තනිව හිඳ දුර අහස විමසන
කිරිලියකි පියපත් සිඳී ගිය
ප්රේමයක මහදුක් දරාගෙන..
උත්සව ශාලාව පුරා බටහිර සංගීත නාදයෝ ඝෝෂා පවත්වමිනි. කාගේම හෝ සවන් යුඟක් නිස්කාංසුවේ තබන්නට අකමැත්තේ මෙනි. නීල පීත ලෝහිත ඕදාත ආදී නෙක වර්ණයන්ගෙන් ප්රභාස්වර වෙමින් ශාලාව තුළ එළිය වපුරමින් නෙත් වියවුලට පත් කරමින් සැණකෙළි වර්ණ මවමිනි. තැන තැන ඕපාදුප කටගැසුම් පිඟන් අට්ටි ගණනට සිස් කරන නෙක පැහැ ඇඳුම් ආයිත්තමින්ද පමණට වඩා තරුණ පෙනුමක් ගන්නට උවන සිසාරා වත්සුණු තවරාගත් ලලනාවන්ය. ඔසරිය සමඟ ඇටමාලය රත්රං වලලු ය. සාරියට ඉමිටේසන් සෝබනය. ඉඳ හිටක පාවෙන තට්ටු වළාකුළු ගවොම්ය. අතරින් පතර ඇස් වලින් මල් හි විදින අනංගයන්ය. ශාලාවේ පසෙකම සැණෙළි විදින නිශ්චල ඡායා හරඹයන්ට මැදිවන යුවලය. මම තනිවමය.
