ස්මරණ 12- බඩජාරියෝ ii...

                                                                         තාත්තා වත්තේ වැඩ කරන ගමන් ඊට අමතරව අඳයට ලබාගත් ලාස් අටක කුඹුරක් ද  දෙකන්නයටම වගා කළ නිසා අපට හාල් හිඟ නොවීය. එබැවින් අම්මලා පෞද්ගලික වතුයායක අඩු පඩියට වැඩ කලද අපට තුන් වේලටම බත් කන්නට තරම් හාල් තිබිණි. ඉදහිට කාළගුණය හරස් වූ විටක කන්නයක දෙකක අස්වැන්න අඩුවුවද  සම්පූර්නයෙන් නොලැබි ගියා නොවේ. එහෙව් කාලයට කඩේ හාල් වලට මාසයක කාලයක් පමණ මුදල් වියදම් කරන්නට සිදුවුව ද වත්තේ පොල් වලට පිංසිදු වන්නටත් අම්මාගේ පිරිමැස්ම නිසාත් එය එතරම් බරට  නොදැනුන බව මට මතකය. එහෙත් කුඩාවුන් වූ අපට තුන් වේලටම බත් කෑම රිස්සුම් නොදෙන්නක් විය. එහෙත් එලෙස වූවා කියා ඉදහිට ගෙදර තම්බන ඉඳියාප්පයක් වණ්ඩුවක් හැලපයක් හෝ රොටියක් පුච්චා ගත්තා හැරෙන්නට අප ආහාරයට ගත් වෙනත් ආහාර වර්ගයක් තිබුණා නම් ඒ අහම්බයෙනි. උදේට කවදා හෝ දිනෙක පාන් ආහාරයට ගත්තා නම් ඒ කාගේ හෝ මළ ගෙදරක නැතහොත් නිවසින් බැහැරව ඉන්නා වෙලාවක පමණි. (පසු කාලයක අම්මා රැකියාවෙන් ඉවත්ව අප කුඩා කල වාසය කල නිවෙසද  කඩා වැටුණ පසු පාර අයිනෙන්ම තිබූ අප කුඹුරට- ඒ වන විට අප අඳයට කළ කුඹුර සින්නක්කර මිළදී ගෙන තිබුණි- නිවෙසක් තනා පැමිනෙන තුරු මේ පුරුද්ද මෙලෙසම තිබිණ.)

                                                                             එබැවින් අප බත් වලට අමතරව කඩෙන් මිළදී ගන්නා ලද යමක් ආහාරයට ගත්ත නම් ඒ අප ඉපැයීම් වලිනි. (පොල් හෝ පොල් ඉරටු ගා ලබා ගන්නා මුදල්) මේ කියන්නට යන්නේ එලෙස මර්සි දමා සොයා ගත් මුදල් වලින් අපේ බඩජහරි කම්  මකා ගත් අයුරු පිළිබඳවය .

                                                                            පාසල් යන දිනයන් හි හැර පාසල් නිවාඩු දිනයන් හි අම්මලා සමග හෝ ඊට පසුව රබර් කට්ටියට නො ගිය දිනයක අපට කරන්නට තරම් කාරියක් නොවීය. එබැවින් එවන් වූ නිදහස් වේලා වන් ගත කරන්නට නොයෙක් ක්‍රීඩාවන්හි නිරත වූවා සේ ම ඒ අතර තුරේ දී වැටෙන පොල් ගෙඩි වලට ද තරගයට මෙන් වග කීවෙමු. එලෙස එක් කර ගන්නා පොල් වැඩිහිටියන්ගේ මාර්ගයෙන් කඩය වෙත ගිය ද බොහෝ විට අපට බඩජහරි කම ඔළුවට ගැසූ පසු ඒ ඇහිඳින පොල් කෙටි මාර්ග ඔස්සේ කඩයට උස්සන යන්නට හෝ සත පනහක් රුපියලක් අඩුව අඹ කුඹුර වත්තේ තෙඹයාට දෙන්නට අපට සිදු විය. බොහෝ විට තෙඹේට මේ පොල් ලබා දුන්නේ ගෙඩි වැඩි වූ දිනක හෝ කරන්නට ම දෙයක් නොමැති වූ දිනක පමණි. අඹ කුඹුර වත්ත අක්කර සියයකට වඩා වැඩි පරවේණි භුක්තියක් තිබූ වලව් වත්තකි. මේ කියන තෙඹේ මහ වලව්වට ඉහළින් කොටසක නිවෙසක් තනා ගෙන සිටි ඒ පවුලේ සහෝදරයන් තිදෙනාගෙන් වැඩිමල් සහෝදරයා ය. ඔහු පදිංචි ව සිටි කොටස තිබූ යේ  වත්ත මායිමේ ය. ඒ කොටස ද අක්කර විස්සක් පමණ වන්නට ඇත. මේ හේතුවෙන් දෝ ඔහු කරගන ගිය හොර පොල් වෙළදාමට හොඳ කලක් ලබා තිබිණ. (මේ කියන තෙඹේ පිළිබදව ම පොස්ටුවක් ලබන සතියක දී ඉදිරිපත් කරමි) මෙලෙස තෙඹයා ට පොල් දෙන්නට සිදුවූයේ පොල් ගෙනයන්නට තරම් බර වැඩි වීම නිසා නොවේ... පොල් රැගෙන වත්තෙන් තෙඹයාගේ කෑල්ලට පැමිණ ඒ හරහා තෙඹයා ට නො පෙනී පොල් රැගෙන කඩයට යන්නට අපි ට හැකියාව තිබිණ. -මේ යන අතර තුරේ දී තෙඹ වත්තේ වූ පොල් වලට ද දුක නැතිව ම වග කියන්නට අපේ උන්ට හැකිවි ය. සමහර වෙලාවට තෙඹයා ගේ වත්තෙන් ම හොරෙන් කඩන පොල් තෙඹයාටම විකුණා (ගොඩෙන් උස්සල එහෙම වික්කෙ නෑ ලු ඔන්න) හිතේ හැටියට කඩචෝරු කා ඇති දවස් ද නෑ යැයි කියන්නට මට බැරි ය. - තෙඹයාගේ වත්ත පැන කඩයට යන පාර වැටෙන්නේ නැවතත් වත්තටම අයිති කොටසකිනි. බොහෝ වෙලාවට මේ කොටසේ කෙළවර පටන් ගන්නා අක්කර දෙකේ රබර් කෑල්ලේ මුරකාරයෙක් හෝ සුපිරින්ටෙන්ඩන්ට් වරයා සිටින බව අත් දැකීමෙන් දන්නා නිසා ය. එවිට පොල් බිම දමා දුවන්නට සිදු වේ. එය මහත් වූ පාඩුවකි. එබැවින් සුළු පාඩු නො තකා තෙඹයාට ම ඒ පොල් දී අඩුවන සත පනහ රුපියල ගැන නො සිතා ලැබෙන මුදලින් කඩචෝරු කන්නට අප පෙළඹී සිටියෙමු. එසේ වෙන පාඩු මගහරවා ගන්නට ය තෙඹයා ගේ පොල් වලට ම බැස්ටිය දෙන්නේ...

                                                                         මෙසේ ලබා ගන්නා මුදල් වලින් අපට කන්නට කියා දෙයක් එතරම් ම තිබුණා යැයි කියන්නට බැරි ය. එහෙත් එසේ වූවා කියා විවිධ විච්චූර්ණ කෑම ජාති ගැන නො දැන සිටි අපට ඒවා දිව්‍ය භෝජන වූවා කීම මදි කමක් නොවේ යැයි සිතමි.

                                                                        අපේ ප්‍රියතම ආහාරය වුණේ ගල් බනිස් ය. අඩු මුදලට ලැබෙන රස කැමකි ගල් බනිස්. ගල් බනිස් ගැන එක එක අය එක එක කතා කියයි. එහෙත් ඕවා අසන්නට අපට වෙලාවක් නොවී ය. එසේ කියූ මගේ මතකයේ හොදින්ම තැන්පත් වී ඇති එක් කතාවකි ගල් බනිස් හදන්නට ගන්නේ පරණ පාං ආදිය බවය. එහෙත් දෙය්යනේ කියා කිසි දිනෙක අපට වූ විනම්බෑසියක් නං නැත. මෙලෙස ම දූසමාන කතා තිබූ තවත් රස කෑමකි සව් බර ඒවායේ සව් කියා දෙයක් නැති බව ද ඒවා හදන්නේ පරණ පාං රොඩු බොඩු ආදිය දමා බවද සමහරු කීහ. එක් කණකින් අසා අනෙක් කණින් පිටවෙන ඕ වාගේ  කතන්දර නම් කවදාවත් අපට බාධාවක් නොවිණි. අප බැලුවේ රස හා බඩ පිරෙන ප්‍රමානය පමණි.

                                                                        ගල් බනිස් ප්‍රමුඛ කරගන්නා අප ඒවා නැත්නම් ඤානකතා වලට ඊළග තැන දුන්නෙමු. කහ ම කහ පාට බනිසයක් වන් ඒවායේ උඩින් සුදු සීනි කිලෝ බාගයක් පමණ වත් ඥානකතා දුසිමක ඉස තිබුණි. හම්මේ රහ....

                                                                       මීට අමතරව විස්කිරිඥ්ඥා, සවුබර, හුලං විස්කෝතු, (ඇගිලි විස්කෝතු කීවෙත් මේවටද මන්දා) ලොන්ඩ පතුරු හෙවත් ගජූර්, ඉස්පන්චි ටී බනිස්, ක්‍රීම් බනිස්, කිඹුල බනිස්( වියානා රෝල්) රෝස් පාන්, ද පොඩි වන්ඩු, හෝ ඉදහිට දිනෙක පාන් ද රැගෙන එන්නෙමු. මෙසේ කෑම ජාති මිලදී ගන්නා අප කාසි කීපයක් හො ඉතුරු වුවහොත් මල් බිස්කට් , සීනි බෝල, සීනි මුරුක්කු, මුරුක්කු, ගල් ටොපි, බුල්ටෝ, ආදී එකී මෙකී නොකී ගන්නට හැකි තරම් බොහෝ දේ මිළ දී ගන්නෙමු. අනතුරුව වත්ත පැත්තට සංක්‍රමණය වන අප ගල්තලාවක්- මේ කියන ගල් තලාව වූයේ වත්තේ ය එහෙත් මායිම් ව තිබුනේ තෙඹයාගේ වත්තට ය.- මතට වී ගෙනා දේ කමින් කුරුම්බා කඩා බොමින් යකා නටන්නෙමු. එසේ ගෙනා කැම ජාති දවටන වල ඔතා තිබුණොත් තෙඹයාගේ වත්තට දමන්නෙමු. - මේ කියන ගල් තලාව අඩි විස්සකට වඩා උස ය. පිවිසිය හැක්කේ වත්ත පැත්තෙන් ම පමණි.- මෙසේ දමන දවටනයන් පාවී පාවී ගොස් තෙඹයා ගේ වහල උඩ රැඳෙන්නේ අප සිත් අමන්දා නන්දයට පත් කරමිනි.

                                                                       පාන් ගෙනා දවසක කලටිත් නැති පොලුත් නැති ඒ දෙකට ම අතර මැද ගෙඩි කඩා ගන්නා අප පාන් කෑවේ ඒවා සමග ය. එවිට දැනෙන රසය කියන්නට වචන නැති තරම් ය. එවන් අත් දැකීමක් විද ඇත්තෙකුට විනා අන් අයකුට එය තේරුම් ගැනීම දුෂ්කර යැයි සිතමි. මේ කාර්යය ට පොල් හොඳ වුව ද පෙර සඳහන් කරන බාගෙට පැසී ඇති පොල් වල ඇති ඉමිහිරි කිරි රස ඉන් නො ලැබේ... මෙසේ පාන් රාත්තලක් වත් එකෙකු ගේ බඩට නො යන දවසක් වූයේ නම් ඒ හාවා හඳ දැක්ක දවසක පමණි.(හාවා කවද්ද හද දැක්කෙ).

                                                                     මේ බඩජාරි වික්‍රමය අවසන් ව යළි නිවසට යන්නේ අම්මලා එන්න කිට්ටුව ය. ඒ යන්නේත් නිකම්ම නොවේ ගස් වලට ගල් ගසමින් වැටුණ පොල් ඇහිදිමින් ය. මේ වගේ වෙලාවට වත්තේ වීරයන් අප යැයි තරමට බඩ පිරී ඇත. (බොන්නම ඕන නෑ යකූ සිංහය බඩට එන්න) යළි නිවෙසට ගොස් උයා ඇති දේකටද අනලස්ව වග කියන්නට තරම් ලොකු බඩක් අපට තිබෙන්නට ඇත. නැතහොත් ඒ කන කෑමට බඩ පැලී මැරෙන්නට ඕනෑය. එහෙත් කොයි තරම් කැවත් අර කපුටන් වගේය. බඩගින්න නිරතුරුවම අපට වද දුන්නේ තෝ කන්නැද්ද යකෝ අසමිනි.

මෙසේ වික්‍රමයන් අතර වූ අලකලංචි විනම්බෑසි ගැන පසු දවසක ලියා තබන්නෙමි. එතෙක් ....,