ස්ටවුතියාව - 04 ශාරධා - i

    තෙවැනි දිගහැරුමට    

         උත්සව ශාලාව පුරා බටහිර සංගීත නාදයෝ ඝෝෂා පවත්වමිනි. කාගේම හෝ සවන් යුඟක් නිස්කාංසුවේ තබන්නට අකමැත්තේ මෙනි.  නීල පීත ලෝහිත ඕදාත  ආදී නෙක වර්ණයන්ගෙන් ප්‍රභාස්වර වෙමින් ශාලාව තුළ එළිය වපුරමින් නෙත් වියවුලට පත් කරමින් සැණකෙළි වර්ණ මවමිනි. තැන තැන ඕපාදුප කටගැසුම් පිඟන් අට්ටි ගණනට සිස් කරන නෙක  පැහැ ඇඳුම් ආයිත්තමින්ද  පමණට වඩා තරුණ පෙනුමක් ගන්නට උවන සිසාරා වත්සුණු තවරාගත් ලලනාවන්ය. ඔසරිය සමඟ ඇටමාලය රත්‍රං වලලු ය. සාරියට ඉමිටේසන් සෝබනය. ඉඳ හිටක පාවෙන තට්ටු වළාකුළු ගවොම්ය. අතරින් පතර ඇස් වලින් මල් හි විදින අනංගයන්ය. ශාලාවේ පසෙකම සැණෙළි විදින නිශ්චල  ඡායා හරඹයන්ට මැදිවන යුවලය. මම තනිවමය.

            ඇගේ ඇරයුම් පත තැපෑලෙන් පැමිණියේය. නන්නාදුනන අංකයකින් ඇමතුමක් ආවේය. ඔයා එන්නම ඕනෑයි කියූ කිංකිණි රාවයක් ගලා ආවේය. සවනද්දරින් පටන් ගෙන සියුම් කේශ නාලිකා පවා කුල්මත් කරන ඉසියුම් ස්වරයක් මා ගත මොහොතකට කුල්මත් කළේය. ගොළුව ගිය මොහොතක් ගතවිණ. ඉසියුම් සුස්මනයක හඬක් විද්‍යුත් අවකාශය හරහා පාව විත් සවනත හැප්පුණි. කොහේදෝ ඈතාභ්‍යන්තරයකින් මතුව ආ එලියක යුවළක් දඟ කරන සිතුවමක් මනසද්දර මැවුණි. 

මට ඔයාව හම්බෙන්න ඕන. එකම අවසාන වතාවකට...

කොහේදෝ අස්සක හැංඟී තිබූ වචන කිහිපයක් එළියට පැන්නේ ය. දුරකථන මං දිගේ පැන දිව්වේය. ඈ සවන් සිම්බේය.

තවත් සුස්මක්...

බ්..බෑ..හ්..

දුර්වල හඬක් සවන් රිද්දමින් ඇණි නොඇණී ගියේය.

ඕන තැනකට.. ඒත් එනව නං සදහටම.. නැත්තං නෑ...

                හදිසියේ රැහැන් රහිත දුරකථන මාර්ගය තුළ අති ධ්වනිකාරී බෝම්බයක් පුපුරා ගියේය.. අත වන  ජංගමය ඇතිවම මා තිගැස්සී ගියෙමි. යහනත ඉන්ද වුණෙමි. ඒ භයංකර බෝම්බයට පසු මොහොතක නිහැඬියාවක් ගලන්නට විය. කිලෝ ටොන් එකක ජලකර බෝම්බයකටත් වඩා ඒ නිහැඩියාව සවනට පීඩා කරන්නට වන්නේය. ශබ්දයක් නැති කම සවන් හාරා දැම්මේය.

           ඕන තැනකට.. ඒත් එනව නං සදහටම.. නැත්තං නෑ... ඒ වචන කිහිපය නිහැඩියාව තුළ කුණාටුවක්ව හමන්නට විය. භූමිකම්පාවක්ව දෙදරන්නට විය. සුනාමියක්ව ගොඩගලන්නට විය. මා හෘදයාභ්‍යන්තරය ගිණි තියන්නට විය.

            අවසානයක් නැතැයි හැඟුණ මොහොතකට පසුව දුරකථනයේ එහා ඉමෙන් ඉසියුම් හඬක් නික්ම මා සවන් සිපගත්තේය.

එන්න.. ඇවිත් යන්න.. ඔයාගෙ නැතිව වෙන කෙනෙක්‍ගෙ වෙන මගෙ මූණ බලල යන්න. ඒ මූණ බලල සතුටු වෙලා යන්න. මම අඬද්දි හිනාවෙලා යන්න.

ඇමතුම විසන්ධි වන හඬ අකුණක්ව සවන් පාරා දැමුවේය.

අතීරණාත්මක දවස් ගණනක් ගතවිණ.

            ඉදින් තනිව මම මෙතැනය. ඈ එතැනය. ඔහු ඈ අත අත නෑරම ඉන්නේය. උස්සා දුවන්නට තරම් තෘෂ්ණාබරිතය. එහෙත් අලසය. උදාසීනය. නමුත් පෙම්වත්ය. ඈ කය මනලෝලය. මනහාරය. අතැර යා නොදෙන සුළුය. අමතක නොවන සුළුය. ඈ හා ගෙවූ හෝරාවන් මතකයෙන් පළවා නොහැරිය තරමට තෘෂ්ණාබරිතය. ලාලසවත්ය.

                හදිසියේම මා අසලම යමෙක් අසුන්ගන්නවා දැනි මා හිස හරවා බැලීමි. නාදුනන්නියකි. මා දෙස බලන්නී මද සිනා පාන්නීය. ප්‍රති සිනහවක් පාමි. යළිඳු අන්සතු ඇය දෙස බලමි. හිත නිවාගමි. බිඳ ගමි. සුසුම් ලමි. නොහඬා හඬමි.

            හදිසියේ ආ මිතුරු කුණාටුවකින් ඈ ද ඔහු ද වටවී ගියේ ය. දෑස් ඉබාගාතේ පා වෙන්නට විය. නන්නාදුනන්නිය අස නෙත් නැවතිණ. ඇය ද ඒ මේ අත බලමිනි. ජංගමය ඔබමිනි. අඩක් අවසන්ව ගිය රක්ත වර්ණ පෑ සිසිල් බීම බඳුන ඈ සිහින් අතැඟිලි වලට සිරවය. නිදහසේ කඩා හැලෙන තෘතීමව සෘජු කළ  කෙස් කළඹ ඇඟිලි තුඩින් නිරන්තරව සකසමිනි. ඈ සවනටත් වඩා විසල් අරුංගල් වළළු ඈ මුහුණට අපූරු පෙනුමක් එක් කළාය. ඊටම සරිලන අඳුරු පැහැ ඒක උරහිස්මය ගවොමය. අත රිදීමය ඔරලෝසුවකි. එපමණකි.  හදිසියේ ඈ මවෙත හැරුණි. ඉවත බලන්නට අවකාශයක් නොවූයෙන් මා සිනාවක් පා කරමි. ප්‍රති සිනහවකින් මහට සංග්‍රහ කළ ඈ ම දෑස් මත එක එල්ලේ සිය දෑස් තත්පරකලේ යළිත් වතාවක් සිනහවක් පා සිය ජංගමයට එබුණාය.

                යුවළ සිය මිතුරු පිරිවර හා සල්ලාප වෙමිනි. සෙල්ෆිමය මොහොතක් ගෙවමිනි. සිනහවන් විසුරුවමිනි. කිසිත් නෑසෙන ඒ කතා මා හද පාරමිනි. හුන් තැනින් නැඟිට ගමි. කබායට උඩින් ගෙල වටා ඇති ස්කාෆය මදක් සකසමින් එතැනින් නික්ම යමි. යම් විමර්ශනාක්ෂියක් මා පසුපස ලුහු බඳිනු දැනෙන්ට වුව ද ආපසු හැරෙන්නට සිතක් නොවී.  ශාලාව පුරා නොඋන් පුරුෂ පරාණ සියල්ලම එකට කැටිවෙමින්, කැළතෙමින්, දියවෙමින් උන් මධු සාදය තැනෙක ප්‍රිතිමත්ව ද තැනෙක උද්යෝගීමත්ව ද තැනෙක හැඟීම්බරවද තැනෙක ඇල්මැරුණ ස්වරයෙන්ද ගලා යමිනි. මා ඒ අතරින් පාව යමින් ‍කවුන්ටරය වෙත පියමනිමි. මත්පැන් කවුන්ටරයෙහි සිටින්නා මා කැමැත්ත විමසයි. අනුමැතිය ලැබීමෙන් පසු විස්කි බඳුනක් ගෙන අයිස් කැට කිහිපයක් දමන්නේ විස්කි ස්වල්පයක් වත් කරයි. මා ඇණවුමෙන් ප්‍රමාණය වැඩි කරන ඔහු ම දෙස බලයි. අයිස් කැට ගිලෙන සීමාවේ ඔහු නවත්තන මා වීදුරුව ඔසවා තුති ඉංගිතයක් පාමින් එතැනින් පිටවෙමි.  ශාලාව පුරා වියරුවෙන් ආධිපත්‍ය පතුරමින් සවන් බලහත්කාරයෙන් ආක්‍රමණය කරන සංගීතයට ද ආලෝක වැසි වස්වමින් නෙත් කෙවෙණි පාරන ආලෝක සැණකෙළියටද පිටුපාමින් ශාලාවේ පසෙක වන දොරක් විවර කර කුඩා සඳැල්ලකට පිවිස දොර වසා ලමි. සංගීතය සිය රිදවුම් සරින් පහත් ස්වරයකට පිළිපන්නා සේ ය. එළිමහන් වාතාශ්‍රය ප්‍රාශ්වාස කරමින් පපුව පුරවා ගමි.  සීතල සුළං රැල්ලක් මා වටා වෙළෙමිනි.  රාත්‍රිය මනරම්ය. සිහිල්ය. එහෙත් හුදකලාය. විස්කි බිඳක් උගුර තෙමාලමින් සිත උණුසුම හැඟීම් පුරවන්නට වෙයි. මුව ගොළුය. සිත දොඬමළුය. සඳැල්ලේ ආවරණයට බරවී රාත්‍රිය විනිවිදින දෙනෙතින් වැව් තලය දෙස බලමි. එහා ඉවුරේ තැනක දෙකක දැල්වෙනා විදුලි පහන් වැව් දිය චමත්කාරයක පුරවමිනි.

                එකවනම මා අවධානය බිඳුණි. සංගීත කාහලය  සදැල්ලට පිවිසෙන දොර විවර කරමින් සවන් හරහා මොහොතකට එබුණි. යළි පැරද ශාලාව තුළ සිරවුණි. මා හට හැරී බලන්නට අවැසි නොවිණ. සිත නොරිස්සුම ඉතිරුණි. එතැනින්  නික්මෙමියි සිතමින් සදැල්ලේ වාරුවෙන් බර ඉවත් කළෙමි. නන්නාදුනන්නී ය මා අබියස ය. මුවඟ දුම්වැටියකි. කලබලකාරී අත් සහ මුව සුළඟ හා පොරබඳමින් දුම්වැටිය අවුලුවන්නට උත්සාහ කරමිනි. ආවරණිත අතෙහි පිහිටෙන් එය දිප්තිමත්ව දැල්විණ. කලබලයෙන් දුම් උගුරු දෙක තුනක් පෙණහලු තුළට ගත්තී සන්සුන්ව යන්නට තනමින් දුම ආපසු පිට කළාය. නැවතත් නැවත නැවතත් වටපිටාව ගැන අවබෝධයකින් තොරවම. දුම් වළල්ලක් පිටවන සෑම තත්පරයකදීම ඇය මදක් සන්සුන් වන්නට වූවාය. හදිසියේම ඈ මා දුටුවාය.

ඇයි කළිං සිගරට් බොන ගෑනු දැකල නැද්ද.

දුම්බිම ගැන සමාවක් ඉල්ලීමකින් ‍තොරවම ඈ වදන් වැලකින් මට දමා ගසන්නීය. සිනහවකින් ඈ වදන් ප්‍රතික්ෂේප කරමින්ම මා මත් බඳුන මුවට ළං කළෙමි.

ඕ..හෝ.. ඔයා නේ අර මට එහා ඉදං බ්‍රයිඩ් දිහං බලං හූල්ල හූලල හිටියෙ..

මා විස්මපත් වෙමිනි. ඊටත් වඩා නොරිස්සුම් සහගත වෙමිනි.

මම ඉඳගෙන නං හිටිය තමා. ඒත් මොන එහෙකට හූල්ලන්නද. තනියම...එපා වෙලා ... 

මම බොරුවක් නොවන බොරුවකින් දමා ගසමි. එය පිළිනොගන්නා උපහාස ඉංගිතයකින් කට ඇද කළ ඇය දුම් උගුරක් ඉහළට ඇද්දාය.

මටත් එපා වෙලා හිටියෙ. මම දැක්ක  ඔයා තනියම ඉන්නව. ඒත් ළඟට ආවහමයි දැක්කෙ මනමාලිව ඇස් දෙකෙන් කන්ඩ හදනව. 

ඈ සරදම් සිනහවක් පාන්නීය. මම නිරුත්තර වෙමි.  නිශ්ශබ්ද මොහොතක් ගතවෙයි.

මට ඉන්විටේෂන් ඇවිත් තිබ්බ. ඒත් චිට් එක්කුත් තිබ්බ.

ඈ අනාරාධිතවම කතා ලතා සදන්නීය. මම ඈ දෙස බලමි.

ම දෑසේ වූ ප්‍රශ්නාර්ථය ඇය  දකින්නට ඇත.

එන්න එපා කියල.

සැහැල්ලු වදනක් විසිකරමින් ඈ සිනාවක් රාත්‍රී අහසට පා කළාය.

මා මුවින්ද සිනහවක් විසිරුනි.

මට නං අනික් පැත්ත.

අවසන් විස්කි බිඳුව ද  උගුර හරහා හවමින් මම කීවෙමි.

ඈ නැවතත් සිනා විසි කරන්නට විය. හිස සලමින් සිනා සෙන්නට වූ ඈ අත වූ සිඟරට් කොටය සදැල්ලේ ආධාරකයෙහි ඇන අතහැරියාය. මා දෙස බැලුවාය.

මට හිතුන...

ඈ නැවතත් සිනා සුනාය.

මොකක්ද..

මං වගේ තවත් ඔටුවෙක් කියල...

....

‍ස්..සොරි සොරි...

ඇගේ සිනහවට නිමක් නොවීය. මා ඉවසිලිමත්ව බලා උන්නෙමි.

ඈ සිය අත වූ ඔරලෝසුවට නෙත් ‍යොමු  කළාය.

අපි යන්ද..

කොහෙද..

එහා  පැත්තෙ තියනව හොඳ  රෙස්ටොරන්ට් එකක් . මට යකෙක් කන්න තරං...

ඈ අත දිගුකරන්නේ වැවෙන් එහා පැත්තටය.

මම හිතුවෙ බිව්වෙ මම කියල..

මා ඈ උපහාසයට ගනිමිනි.

නෑ..හ්.. මට මෙතනින් කන්න උවමනාවක් නෑ.

මොහොතක නිහැඩියාවකි.  

ඔයාගෙ අත අල්ලගෙන අර දෙන්න ඉස්සරහට ගිහින් දෙන්න එක්ක බලෙන්ම ෆොටෝ එකක් ගහල මූණ  ඉඹල විෂ්  කරල ලියුං කවරෙකුත් දීල ඒ මූණත් තහඩුව බලන්ඩයි මට ඔ්න. ඔයාව දැක්ක වෙලේමයි  මම ඒ්ක ප්ලෑන් කළේ.  කැමතිද.

            ඈ කුමන්ත්‍රණකාරී වෙමිනි.   බලහත්කාරී යෝජනාවක් කරන්නීය. මා ද ඊට ඈදන්නට තනන්නීය. මා ගල් ගැසි යමිනි. වික්ෂිප්ත වෙමිනි. ඈ බස් බැහැර කරන්නට තතනමිනි.  එවැන්නක් සිහිනෙන් හෝ මා සිතා නොසිටියෙමි. මෙතැන රැදෙන්නට අවැසිතාවක් නැති බව ඇත්තය. එහෙත් ඈ  රිදවන්නට වුවමනාවක් නැත.

ම..මම මොකටද එහෙම කරන්නෙ.. මම ඔයාව දන්නෙ වත් නෑ... මම නිදහට හේතු විසිකළෙමි. ඒවා දියාරුය. පිළි‍නොගන්නා සුළුය. ප්‍රතික්ෂෙප වන්නටත් පෙරම ප්‍රතික්ෂේපිත වන සුළුය.

ඕහ්.. මම ශාරධා... අනික එයා බැන්දෙ ඔයාව නෙවීනෙ. අර මූකලං බස්ස නේ.. මොනවට හිතනවද. ඊටත් සත්‍ය ප්‍රේමවන්තයෙක් වගේ හැසිරෙන්න ඕන නං එයාගෙ හිත හැදෙයි කියල වත් හිතල ඔයා මේක කරන්න ඕන.

-මතු සම්බන්ධයි-

පස්වන දිගහැරුමට

සමාව භාජනයක ලෑම - වැඩ වැඩිය. ඉඳ හිටක බුකිය දිගේ උඩ පහළ ඇදුනද පෝස්ටුවක් කියවන්නට ලියන්ට නිස්කාංසුවක් නොවීීය. හැකි සෑම විටම  පුළුවන්  විදිහකට හැම තැනකටම ඔළුව දමා යන්නට එන්නෙමියි කියමි. අදට නවතිමි.