ස්ටවුතියාව - 03 වැසි බිඳු චුම්බන

දෙවන දිගහැරුමට

                තත්පර කිහිපයක කාලයක් මා ඈ දෙස විස්මපත්ව බලා සිටින්නට ඇත. එක වරම ඈ වත පුරා අරක් ගත් අඳුරු ස්වභාවය මැකී හාස්‍ය පිරුණු මුහුණක් ඈත ආකාසය දෙස බලා මහ හඬින් සිනා ඉහිරවන්නට විය. තත්පර කිහිපයක් සඳළුතල ගරාදි බදාගනිමින් සිනා මල් විසිර වූ ඈ ආයාසයෙන් සිනහව නවතා ගත්තී මා අසලටම පැමිණියාය. මා නෙතු අතර මදක් තත්පරව ගිය ඈ මා සවන් අසලටම ලං වූයේ,

අහල්‍යා... යැයි මිමිණීය. ඒ අහල්‍යා නෙවෙයි වෙන අහල්‍යා කෙනෙක්. හැබැයි දැක්ක ගමං ආදරේ හිතෙන අහල්‍යා කෙනෙක්. ගල් වෙයි කියල බය වෙන්න වුවමනාවක් නැති අහල්‍යා කෙනෙක්. 

        ඒ උණුසුම පිරි ප්‍රාශ්වාසී සුස්මනයෝ සවන තෙරපමින් ගෙල වටා රෝමෝද්ගමනය කරවූවෝ ඈ දසන් මා කන් පෙත්තක මුදු සැපුමක නියැලුණෝය. 

අඳුන ගන්න අකමැති මතක ඉතිරි වෙන හින්දද.. 

        ඈ කණ්ඨයෙන් උත්පාද ව  සිහින් ස්වරයෙන් ආ වදන් වැලක් සවන් හරහා ඇතුල් වී හෘදයාභ්‍යන්තරය තෙක් සූරමින් ගමන් කරයි. ඒ දුඹුරුවන් ඇස් වලට අලවා තත්පර ගණනක් මා තබාගත් ඈ මඋරහිස මතින් ක්ෂිතිජය දෙස බලන්නී ය. ආරම්මණයකින් තොර ඒ ඇස් ශෝකයකින් වියුක්ත සාංකාමය හැඟීමකින් පිරී තිබිණ. තව දුරටත් ගොළුව ඉනු නොහී ඈ සුමුදු නිකටින් අල්වා මවෙත හරවා ගමි. ඉසියුම් චුම්බනයකින් ඈ නෙත් සනසා හරිමි.

        නෙත් වැසී ශාන්තව ඇති ඒ මුහුණ හැඟීම් මුදා ලන තෝතැන්නක් වැන්න. ප්‍රේමයෙන් ආතුරව නොඉන්නට අසමත්මි. ඈ ග්‍රහණයෙන් මුදා හැර ඉවත බලමි. ස්වල්ප මොහොතක් ම අසල තත්පර වන්නී මා අසලින් නික්ම යනු දැනෙයි. වෙලී ඉන්නා සාංකාමය දැහැනින් මිදෙනු  බැරිය. තවත් කොපමණ එසේ තත්පර වී දැයි හැඟීමක් නොමැතිවම උන් මා සවනට වතුර මලක දිය ඇද හැලෙන හඬ ඈතක මෙන් සිට පැමිණ ක්‍රමයෙන් ළංව ඇසෙන්නට වී සවනද්දරටම විත් නැවතෙයි. සදළුතල ගරාදිය අතහැර නැවත ඈ සුවඳ පිරි කුටියට ඇතුළු වෙමි. ස්නාන කුටියේ දොරගුළු විවෘත ව තිබෙන්නට හරිමින් අවසර රහිතවම ඇතුල් වෙන්නැයි පානා  ඉංඟිතයන්ට පිටුපා මඟහැර සයනාද්දර කවුළුවෙන් එපිට දෑස් යොමමි. ධවල ගොඩනැගිලි බිත්ති මතින් එසැවී සිටින දුඹුරු පෑ වහළයට ඉහළින් නීලාකාසය පෙනෙයි. හිත සංසුන්ව තබා ගන්නට තැත් දරමි. දිය මලෙන් නැඟෙන්නා වූ ගීතවත් හඬට පිටුපාන්නට අසමත් දෙපා මටම අවසඟව යන්නේය. ස්නාන කුටිය තුළ මායම්කාර දියකිඳුරියක, ගත දොවන පිණිපොදින් ආතුරව, ඈ වත දිය මල වෙත ඔසවා නිදැල්ලේ ඇදහැලෙන දිය බිඳු වලට  ඒ වත සිපින්නට අවසර දී සිටින්නීය.  තෘෂ්ණාබරව යමි. ඒ ගත සිඹින දිය පොද කෙරේ ඊර්ෂ්‍ය සහගත වෙමි. අනලස්ව යමි. සීතලද මුදු උණුහුමද රැදි ඈ ගත තුළ දියව යන්නෙමි.

        කුඩා කුටිය පුරා ඉසියුම් කෝපිමය සුවඳක් පැතිර යමිනි. උණුසුම්මය හැඟීමක් පතුරුවමිනි. ඈ කෝෆී සාදනය හා යුහුසුළු වනායුරු සිතින් මවමින් ඈට පිටුපා ඒ කුඩා කුටිය පුරා ඕපාදූපමය නෙත් යවමි.  යහනද්දරම ඇති මේස පොඩිත්ත මත මුදු සුවඳ විහිදුවන දම් පැහැති නම නොදන්නා මල් වලින් පුරවා ඇති ජෑම් බෝතල් හැඩැති බඳුනකි. ඒ අසලම හුරුබුහුටි පුස්ථිකාව කි. ඈ සිය කාර්යයෙහි නිමග්නවය. මා පොත වෙතට පිය මනිමි. කුඩා සටහන් පොතක් බඳු ඒ මතම මනහර පෑනෙකි. පෑන සෙමෙන් ඉවත් කර පොත අතට ගන්නෙමි. අහම්බ පිටුවක් පෙරළා බලමි.  

''...හීනි පොද හලන වරුසාවක් කියන්නෙ දිව්‍යමය හාදු වැස්සක්. නිදැල්ලෙ අත් විහිදල බඳා වැළඳ ගන්න ගමන් මූණ ආකාසෙට හරවද්දි හෙමි හෙමින් මූණ සිපින පුංචි ආදරවන්තයො ටිකක්. තෙමිල දියබත් වෙන්න ඉඩ නාරින, වැස්ස අස්සෙන්ම හීනි හුළං පොදක් පා කරල බදාගන්න හදන තෘෂ්ණාබර ප්‍රේමවන්තයෙක්. දියවෙලා යන්න හදන හිතක කඳුළු හංගන ආදර වන්තයෙක්.හැමදාම මේ වගේ වැස්ස තියෙනව නං මං කැමතියි. එතකොට කවුරුවත් ඇස් වලට එබිල ඔයා ඇයි අඬල වගේ අහන්නෙ නෑ. සීතල වැහි හාදු වැටෙන කොට උණුහුම් රළු අතක හිරවෙන ගමන් ඇස් පියවෙන ජාතියෙ චුම්බන ගැන දුක් වෙන්න ඕන නෑ.

 

මේ කඳුළු ..
ඔබ අසයි..දෑගිලි තුඩින් මකන්නනට හදයි
ඔහෙ තිබෙද්දෙන්
ඒවා තිබුණාට ඔබට ඇති කාරි කිම
කඳුළු කියන්නේ දියවෙන හදවතයි
මේ මැකෙන්නේ ඔබ කියා ඇති මතකයි
හීන් වැහි පොදක තෙමෙමින්
හිත හදාගන්නම් මම
ඉතින් මේ ඔබට නික්මෙන්නට කාලයයි
අහන්න..
ආයෙමත් නොඑනවා යැයි කියනවා නම්
සතුටුයි මට
පවන් රොදක පාවෙන්නට බැරිවුණත්

කදුළු විලක පාව යන්නට රිසියෙමි මම...''

අනුන්ගෙ ‍ඒව කියවන එක නරක පුරුද්දක්. 

    ම අතින් පුස්ථිකාව මුදා ගන්නා ඈ ම අත කෝපි කෝප්පයක් රඳවයි. ඈ වෙත පෙර නොතිබි දඟකාරීත්වයක් ආරෝපණය වී ය. ඒ දෑස් විමසමි. ඒ ඇස් හි ආයාසීව සිරකරගත් ශෝකයකි. ම දෙතොලතර දබරැඟිල්ල තබන ඈ මා කියන්නට ගිය දෑ නවතමින් හිස දෙපසට සැළුවාය.

අපි ඉක්මණට ආයෙ හමුවේවි. මට එහෙම හිතනවා.

    ඒ ඇස් කවුළුවෙන් එපිට කුමක්දෝ හොයන්න තැත් කරන සෙයකි. ඈ අත වූ කෝපි බඳුන ඈ  මුහුණට මදක් කිට්ටුව නැවතී නොයිවසිලිමත් වෙමිනි. ජංගමයේ අංකය කොල කැබැල්ලක කුරුටු ගා තබා නික්ම එන්නට හැරෙමි. දොර අද්දරට විත් හැරී බලමි.

අමාරු නැද්ද ඒක ඔයාට.?

ඈ ප්‍රශ්නාර්ථයෙන් මදෙස බලයි.

ඔයාට ආදරේ නොකරන කෙනෙක්ට ආදරය කරන එක.?

ඔයාට කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්න ඒ කෙනා ළඟ ඉන්න ම ඕන කියල හිතෙනවද..?

මොහොතක් ඈ දෙසම බලා හිඳිමි. කිසිත් නොකියා ආපසු හැරෙමි. නික්ම එනු පිණිස ඈ සුවඳ පිරුණු කුටියෙන් පිටව එමි. 

-මතු සම්බන්ධයි-

සිව්වන දිගහැරුමට