ස්ටවුතියාව - 02 සයුරු තෙර නිවහන

                 

පළමු කොටසට

මුදු සුළං දහරාවක පහස විඳින වා කවුළු ආවරණයෝ කෝලයෙන් නර්තන ලීලා පාමිනි. විවර කවුළුව හරහා ඇදෙන මුහුදු සුළ‍ෙඟෙහි සිහිලෙන් පිරිමැදෙන වත සනීපවත් සුවදායී පහසකට නතුවය. සයන ඉරියව්වෙන්ම මුහුණ හරවා මා වම් පස සුවෙන් සැතපෙන්නිය දෙස බලමි. ජනෙල් කවුළු හරහා පෙරී එන උදා ළහිරු ඈ අනාවරිත නැබ සිපින්නේය. ශ්වේත වර්ණී ඈ නැබ මත කෝණාකාරී හැඩ මවන්නේය. ඒ සෞන්දර්යයේ ගිලෙමින් ඒ මායම්කාර නාරිලතාව දෙසම නෙත් අලවමින් උඩුකය උස්සා සයනය මත හිඳි ඉරියව්වට පත් කරමි.  උඩුකුරුව සයනය කරමින් දකුණු ඇලයට මුහුණ අඩකුඹු කරවා නිදන්නී  ඈ හිස වටා විසිර පවතින මුහුලස අඩක් පිපි සූරියකාන්ත කුසුමක් සේ දුලවන්නීය. බඳ හරහා වැටී ඇති පොරෝනාව ඉවත් කර සයනයෙන් බසිමි. හඬ නොනැගෙනා පරිද්දෙන් බැල්කනි ද්වාරය හරහා ගොස් ආවරණ වැටට දෙවැලමිටි තෙරපා බර‍ දෙමි. රළ බිඳින  සයුර විමසමි. වෙරළත මුදු ළවැලි තලාව මත සියුම්ව සලකුණු තබන යුවලකි. ඔවුන් දෙදෙන පමණකි. නිදහස් චුම්බනීය මිහිරක  ප්‍රේමවන්තයා ගිල්ලන්නී ඈ සිනා නගන්නීය. ඔහු තනි කර ඉදිරියට දිවයන්නී මඳක් දුර ගොස් ආපසු හැරී සිය ප්‍රේමවන්තයාට තමන් වෙන එන්නැයි ඉඟිපාන්නීය. මොහොතකින් සයුරු පොරෝනාවේ එතෙමින්  වෙරළත උඩුකුරුව යන ඈ දෝතින් දරා ගන්නා ඔහුද ඈ වෙතම පහත් වෙමිනි. තත්පර කිහිපයක කාලයක් ගතවන්නේ දෙදෙනා ඒක රූපයක් බවට හරවමිනි. මන්ද වේගී චලන රූප රාමුවක් නෙත් අබියස මවමිනි.

උණුහුමද සිහිලසද පිරි දෑතක් බඳ වටා ඇදී ගොස් පපුව මධ්‍යයට වන්නට නවතී. මුදු උණුහුමැති ළයක පහස පිට හරහා දැනෙන්නට වෙයි. ඉසියුම් චුම්බනීය මිහිරක් ගෙල මත තවරන්නී මුදු සැපුමක ලාලසාමය වේදනාවක් අතුරන්නීය.

ඇහැරෙනකොට ළඟ නැතිවෙද්දි මම හිතු‍ව නොකියම ගිහින් කියල.

මවෙතින් මිදෙන ඈ සඳළුතලය ආවරණය කර ඇති වැටට පිටුපා හේත්තුවී මදෙස බලයි.

යන්නෙ කොහොමද මගේ ෂර්ට් එක නැතිව

කමිසයේ මැද බොත්තමක් පමණක් අමුණා ඇඳ සිටින්නිය දෙස බලමින් මම කියමි. අනාවරිත ළය ඉසියුම් ඉංගිතයන් පායි. මම යළි සයුර වෙත නෙත් පාකරන්නට තතනමි.

අහක බලන්නෙ ඇස් විතරයි. හිත් නෙවෙයි.. 

මන්ද්‍ර සිනාවක නැළවෙන්නිය දෙස නෙත් යොමමි. හිස මදක් පහත් කොට මා වෙත මුහුණ උස්සා නෙතඟින් බලන්නී කිංකිණිමය සිනහවක් පා කරන්නීය.

මේක තියල යන්න… ඇය ෂර්ටය පෙන්වමින් කියයි. 

..

ඔයාට මම ඇදං යන්න එකක් දෙන්නං…

..

ඔහොම බලන්න උවමනාවක් නෑ. හැම කෙනාටම කතාවක් තියෙන්න බැරිද.?

ඔයා මේක නිතරම කරනවද.?

අලුකුත්තේරු රිදවුමක සරයක් ඈ වෙත යවමි.

ඔව්.. දෙවුර උස්සා නොසැලකිලිමත් හිතුවක්කාරී ඉංගිතයක් පාමින් ඈ කියයි.

මා වදන් පාරාවළල්ලක්ව හිස මැද්දටම දුන් පහරින් ඇඹරී යන්නෙමි. ඈ උන් අයුර වෙනස් කරන්නී සයුර වෙත මුහුණ පාන්නීය. සුළං රැල්ල හා දඟ කරන මුහුලස එක් මිටට ගත්තී හිස මැදින් උස්සා විලංගු ලන්නීය. 

සොරි..

ච්චහ්. ඈ ප්‍රතික්ෂේප ඉංගිත පාන්නී මා ගොළු වතක හෙලන්නීය.

රිදෙන්න පුළුවන් තරං රිදිල ඉද්දි ආයෙ වචන බාම් ගාල සනීප කරන්න බෑ. 

මෙතෙක් වේලා ගීතිකා ගැයූ සයුර වැළපෙමිනි. බරැති සුසුම් සලමිනි. වේදනා අන්ධකාරයක් පතුරමිනි.

කෝමත් ඔයා මෙතනින් අද යන්නෑ..

ඈ ස්වරයෙහි සීතලක් තැවරෙමිනි. ගත හිරිවට්ටවන සුළුය. ‍ඒකතානී ශෛලමය සීතයකින් ඈ කතාකරන්නට වන්නීය. ඒ මුහුණ සෙල් රුවක මෙනි. හැඟීම් විරහිතය. සාකැසමික ඉඟියක් හෝ  නොපෙන්නමිනි.

මගෙ හිත රිද්දන අයට වෙන්නෙ ඒක.. අර ඇතුලෙ කාමරේක අන්ධකාරෙට වෙලා එළිය පොදක් වත් නැතිව ගල් වෙලා ඉන්න..  ජීවත් වුණත් ගල් වුණා වගේ ඉන්න මිනිස්සුන්ට ප්‍රථිමාවක් වෙලා අන්ධකාරෙ ඉන්න ලැබෙනව කියන්නෙත් දඬුවමක් නෙවෙයි.

වදන් හීසර විඳුම නැවතූ ඈ එක් වනම මා වෙත නෙත් යොමු කළාය. ඒ නෙත් හි ආලෝකයක සේයාවක් හෝ පෙනෙන්නට නොවේ.

මතු  සම්බන්ධයි.

තෙවන දිගහැරුමට