ස්ටවුතියාව - පළමු බිඳ

සිදු තෙරහිම සකසා තිබූ  මේසයක හිඳ ඈත දියඹ දෙස බලා හිඳිමින් අතැගිලි වලට හසුවන සීත ස්ටවුට් බඳුන පිරිමදිමි.  ඇසට පෙනෙන මානයේ, දුරක සිටිනා ප්‍රේමවන්තිය කෙරේ ළඟා වීමට නොහැකිව දුරින් හිඳ හාදු එවන ප්‍රේමවන්තයෙකු සේ අහස් ගැබ  සිට සයුර වෙත හෙලනා පෙම්වත් හාදු වරුසාවකින් තෙමන ප්‍රේමයෙන් ආශක්තව ගිය අහසය.  ඒ  අනවරත චුම්බන වරුසාවෙන් අහේතුකව වෙන්ව ආ වැහි බිඳු කෝඩයක් සුළඟත් සමඟ මුසුව මුහුණත සිපින්නට වෙයි.ඇතුලත ආවරණයක් කරා යමුයැයි ආරාධනා කළ වේටරයා හට ප්‍රතික්ෂේප ඉංගිතයක් පා නැවත සයුර දෙස නෙත් යොමු කරමි. අතැති සිහිල් ස්ටවුට් බඳුන මතක අවුස්සාලමින් කැළඹෙන, රළ නඟින, පෙරළෙන, පෙණ පිපෙන සයුරත සේ මා වෙලන්නට පටන් ගෙනය. ඉන් තවත් උගුරක් තොල ගා මේසය මත තබන්නට පෙරාතුව උගුර හරහා ගලා යන බීර සිහිලස විඳිනාතරම ඒ හරහා සයුර දෙස බලන්නට වෙර දරමි. බීර වීදුරුව පසුබිම්ව පෙනෙනා සයුර විනා බීර වීදුරුව විනිවිදන සයුරක් නොදකින්නෙමි. ස්ටවුට් බඳුනක් තරම්ම මිහිරි  ආවර්ජනා මත්බවක ගිලෙන්නෙමි.

මොනවද ඔයා වයින් ග්ලාස්  එක උස්ස උස්ස බලන්නෙ.?

පාට.. අහසෙ පාට..,

ඉතිං.. පේනවද..?

හ්ම්ම්..!!

ඉතිං..?

රෙඩ් වයින්  පාටයි...

ඈ හිනැහෙන්නීය.. නළවන්නීය. මත්බවක මා ගිල්ලන්නීය. වමතෙහි දබරැගිල්ලත් මැදගිල්ලත් අතර සිරව ඇති  මධු කුසලානය  පසෙකින් ඔසවා මුහුණ ඇල කොට අඩවන් නෙතින් මා දෙස බලන්නීය. මන්දහාස නගන්නීය. මා වෙත නුරා ඉඟි පාන්නීය. ඈ සිනාසෙන තාලය හා එක්ව මුහුලස ද සුළඟ හා එක්ව දඟ කරන්නීය. මා කැඳවන්නීය. හැඟුමන් අවුලන්නීය. සිතුවිලි උණුහුම් නුරාවකින් ගිණී තබන්නීය. 

හැබැයි ඔය ඇස් වලින් දකිනව වගේ ප්‍රේමවන්ත පාටක් නෑ.. 

ඈ යළිත් සිනා වපුරන්නීය. පෙම්වත් වන්නීය. දෑස් කතාවන් පා කරන්නීය. මා ඈ ග්‍රහණයේ වෙලාගන්නීය.   ඒ සිනහවට සිහින් වන ඇස් ද, වළ ගැසෙන කම්මුල් ද, පෙරදා නොවිඳිනා තරම් ප්‍රේමයකින් මත්ව ගිණිගැනෙන්නේය.

ඇයි මගෙ ඇස් දෙක කණ්නාඩි දෙකක් කියල හිතුවද.? මම මුමුණමි.

ඇයි මගෙ මූණ හැමදාම වෙනස් වෙනව කියල හිතුවද.? ඒ දෙතොල් දොඬමළු වෙයි.

ඇය පිළිතුරක් වෙනුවට ප්‍රශ්නයක් විසි කරන්නී ය. මා පෙම්වත් ග්‍රහණයක රඳන්නීය. ඉන් මිදෙන්නට නොදෙන්නීය. ඇයම පමණක් වන ලොවක මා වෙලන්නීය.

ආදරේ පාට හැම වෙලේම වෙනස් වෙනව!  මා ඉස්සර වෙමි.

ඔය ඇස් වල ආදර පාට වැක්කෙරෙන මොනව හරි තියෙනව...! ඈ කියයි.

එකඟතා සිහනවන් දෙකක් ප්‍රේමවත් චුම්බනයකින් වෙලී බැල්කනිමය පිම්මක් ගෙන සයුර වෙතට පාව යයි. 

මාගෙන්ම පූර්වයෙහි ඉල්ලා ගත් සුදු පැහැ ලෝන්ග් ස්ලීව්මය ෂර්ටයේ බොත්තම් දෙක තුනක් අපිළිවෙලට මෙන් පියවා හැඳ සිටින්නී ප්‍රේමාන්විතව අහස දෙස බලන්නීය.  ඒ ඇස් හා සමපාත වන්නට උත්සාහයක් නොගන්නේ ම නෙත්  නොපියවුණ කමීස බොත්තම් අතරින් විළී ලන ඈ වත කෝමල රේඛාවන් විමසයි.

 

මොනවද බලන්නෙ?

මොනවද…?  මම විළියෙන් විළිබරව යමි. ආකාසයේ නෙත් ඉබාගාතේ පා කරමි. අහම්බයකින් මෙන් ඈ වෙත හැරෙමි. මා දෙසම නෙත් යොමන ඈ අබිමුව කෝල වෙමි.

මධු කුසලානය  අතැතිවම මා වෙත පිය නගන්නී, මා වෙත පැමිණ මා උකුල මතට වී මා දෙස බලා වාඩි ගන්නීය. රක්ත පෑ මධු කුසලානය නෙතඟින් මා හට නුරා පාමිනි.  අක්බමරුමය මුහුලස මා මුහුණත වෙළෙමින් මා මුහුණද අප දෙදෙනාද වසා කඩා හැලෙමිනි.  ඈ පපුතුරෙහි උණුසුම මා අභ්‍යාන්තරය කරා යමින් මා සියොළඟම උණුසුම් කරමින් පැතිර යමිනි.

මා නෙත් අඩවන්ව යන වග දැනෙන්නට වන මොහොතක  සියුමැලි දෙතොලක පහසක් සර්වාංගයම අවුලුවමින් මා දෙතොල් හා වෙලෙන්නට වෙයි. කෝලවන් හැඟුම් ඉසියුම්ම මිහිරක ගිල්ලවන්නට වෙයි. දෙතොල් පමණක් දන්නා භාෂාවක නිහඬ සංවාදමය මොහොතක් තත්පරව යයි. නිශ්ශබ්දමය මොහොතක කාන්තිය හෘදය ආක්‍රමණය කරන්නට වෙයි. ඈ වතින් ගලා හැලෙනා ලැවැන්ඩරීමය සුවඳක් හද පුරා විඳින්නෙමි. දෙතොල් සංවාද එක වරම බිඳ වැටෙයි. වේගවත් සුස්මනයන් හිහඬ සවන් සිිඹින්නට වෙයි. උණුසුම්ව යන සිරුර ද්වයක නොයිවසිලි සංස්පර්ශයන් වේගවත්ව ඒ මේ අත ඇදෙන්නට වෙයි. පිටුපා ඇති යහනත උන්මාද වන්නේ, වැළඳ ගන්නැයි ඉඟි කරන්නේය. නොයිවසිලිමත් ඉරියව් පාන්නේය. ප්‍රේමවත් මොහොතකට කැඳවන්නේය.   ආකාසය  මද රත් පැහැයකින් දිදුලමින් ශෘංගාර්ය අභින පාන්නේය. නුරා සුළං දහරාවක් එවා අප එකට වෙලන්නේය. නොයිවසිලිමත් කරන්නේය. ඈ දෙකලවා හරහා මුදුව ඇදෙන නොයිවලිසිමත් දෑත් ඈ ඔසවන්නීය. අඩවන් නෙත් පෙම් යහන් සොයන්නේය. ඈ සුරත දැරූ ග්ලාසුවෙහි වන වයින් මත් බව විසුරුවමින් ඇගේ අප්‍රාණික හස්තයෙන් මිදී මේසය මත පතිතව යයි.

මොනවද දිය කරන්න හදන්නෙ.. මතක කුණාටුවෙන් මා ඉවතට ගෙන පොළවේ ගසන්නිය දෙස මා වික්ෂිප්තව බලමි. සුලඟින් ගෙන එන පිණි බින්දු කිහිපයක් ඈ මුහුලස දැවටී ම හට ඉඟි පාමිනි. නුරා පිරි නෙත් දෙකක් මා කය පිරිමදිමිනි. ඒ ඇස් මත මොහොතක් තත්පරව යමි. දොඬමළු වන්න තතනමි.

ම්..මොනවද…

සයුරත නැගෙන කුණාටුවක් හා සමව හදිසියේම මා අනෙක් පස මතුව ඇත්තිය දෙස බලමි. කාල වර්ණ සරාගී ෂෝල්ඩර් පෑඩ් ෂර්ට් ඩ්‍රෙස් ගවොම නෙත් විපිළිසර කරවයි. සිත දැහැන් බිඳවයි. කය නුරාවෙන් පුරවයි.  ඒ ඇස් කියන්නේ කුමක්දැයි පිළිවිසමි. මා දැහැන් බිඳින්නිය කෙරේ අමනාප ගනු අසමත්මි. අනායාසීවම දොඬමළුව යන්නෙමි.

ඔයා…හ්..

මා වදන් නවතා ලමින් ඈ සිය දබරැගිල්ල මා දොතොලත තබන්නී මා නවතා ලන්නීය.. 

ප්‍රශ්න හොඳ නෑ. දෙන්නෙක් දුරස් වෙන්නත් පුළුවන්.. නැති වෙන්නත් පුළුවන්.. බියර් වලට නිවන්න බැරි දේවල් නිවන්න පුලුවන්, බියර් වලට අමතක කරන්න බැරි දේවල් අමතක කරන්න පුලුවන්. ඒත්.,

ඈ තත්පර වන්නීය. මා නෙත් සොයන්නීය. මා හා මුහුව යන්නට තනන්නීය. ඈ ස්වරය සිහින්ය. මන්මත් කරවන සුළුය. ප්‍රේමණීය ය. මත්බර ය. මඟ හැර යා නොදෙන සුළුය. ආශක්ත වන්නට යැයි සිත බල කරන්නේය.

නාදුනන ශරීර දෙකකට වුණත් එකට වෙලෙන්න වචන ඇඳුනුම් ඕනමද.? නම් කියන්නෙ මොනවද.? තොල් තියෙන්නෙ වචන විසි කරන්න විතරද.?

හිටිවනම ඈත සයුරු තෙර ඉහළ අහසේ අකුණක හඬක් දෙසවන් පුරා නින්නාද වන්නේය. හිතුවක්කාර මුහුදු සුළඟින් ඈ හැඳ සිටි ගවොම මදක් විසුරුවා හැරියේ, ඇගේ මන බන්ඳන පපු තුර විදුලියන් මෙන් නෙත් අබිමුව ඇඳී මැකී ගියේය. මෙතෙක් වේල‍ා හීන් ස්වරයකින් මත්බරව හුන් ඈ දෙතොල නිහඬය. ඒ ඇස් දොඬම‍ළු වන්නට පටන් ගෙනය. ඇද බැඳ තබා ගන්නා සුළුය. නික්ම යා නොදෙන සුළුය. ඉදින් අවනතව යමි.

සිය වැලමිට මේසයට තවත් බර කරමින් මා දෙසට තවත් බර වූ ඇය මා අත වූ බීර වීදුරුව ඈ කෙරේ නම්මා ගත්තී අනාරාධිතවම ඉන් උගුරක් තොල ගෑවාය. මධු බඳුනක මත් බව නෙත් වලට උරා ගනිමින් මා වෙළා ගනිමින් උන්නාය. ඒ දෙනෙත් අතර මා දිය කර ගනිමින් උන්නාය.

ඈ හාව එන්නැයි  නොවිමසා විමසන්නී ය. ඈට අවනත මා කය නොතකා හරියි. මා දෙපා මා හටම අවසඟව යයි. ඈ දෑතේ පැටලී ඈ නෙත් හි කාන්තියේ වෙලී මා ඈ අනුගමනය කරන්නෙමි. ඈ වතින් ගලා එන මුදු ෂැනෙල් කොකෝමය සුවඳ අවට අමතක කරන්නේය.  ඉසිඹුවකින් මා පසෙකින් මා හට වාරුවී මඋරහිස වෙලී මා සමඟ යන්නියක ගේ උණුහුමින් සියල්ල බොඳව යයි.

මතකයට සියල්ල දුර තත්පර ගණනාවකට පසු මා සිටින්නේ නුපුරුදු කාමරයක ය. වාතයෙහි පැටලී එන ලැවැන්ඩරීමය සුවඳක එතී යමිනි.  අර්ධ තෙතබරිතව මුත් උණුහුම්ව යමිනි.  ගත වෙලෙන සියුමැලි අතැගිලි ඇත්තියක අබිමුවය. මා නෙත වෙලෙන විදුලි නෙත් යුවළක් අබිමුවය. දෙතොල් අවසඟව මත්බර රෝස නා දළු දෙතොලක පැටලෙමිනි. කය ගිණි වද්දමිනි.

කවුළුවෙන් එපිට ඈත සයුරු තෙරට ඉහළින් කසාවන් පැහැයෙන් විදුලි එළි දිලී නිවී යයි. හිටිවනම වේගවත් වන සුළඟකින් කවුළු තිර නොසන්සුන්ව යයි. නොසන්සුන් අතක පහසට හසුව යන ගවොමක් වාරු රහිතව බිම පතිත වෙයි. කිරිකෝපිමය පැහැ සිරුරක කෝමල රේඛා ගවේෂණිත ‍නොසන්සුන් දෑතකි, දෙතොලකි. එ දෑතට හසුව නා පතක් මෙන් සැලෙන කිරිකෝපිමය කයකි. ඒ දෙතොලෙහි චුම්බනයෙන් ගැහෙන උණුසුම් සුස්මනයන් පා කරන හදකි.  

පිළිවෙල යහන් තිර කෙමෙන් කෙමෙන් වියරුව යන්නේ සයන පුරා විසිරෙමින් නර්ථන ලීලා පාමිනි. වේගවත් සුස්මනයන් වා තලය ගිණී තබමිනි. නිසල සයුර  අහම්බමය කුණාටුවකට හසුව කැළඹෙමිනි.

 

--මතු සම්බන්ධයි--

 

දෙවන දිගහැරුමට

ප.ලි - සකල ඇගයුම් ද චෝදනා ද ප්‍රේමයෙන් ඉවසමි.