පුර පසෙක නොවී නුඹ අවපසෙක සද වුණා....

                                                                             

 පැය බාගෙකට වැඩි වෙලාවක් තිස්සෙ මන්දාරම් කර කර තිබ්බ කුරුණෑගල අහස එක පාරටම මොර ගෙඩි වගේ ලොකු වැහි බිංදු වලින් ඇතුගල්පුරයට පහර දෙන්න පටන් ගත්තෙ හරි හෙමිහිට... ඒත් විනාඩි දෙකක් වත් ගෙවෙන්න කලින් ඇතුගල පේන්නැති වෙන තරමටම වැස්ස හයියෙන් වහින්න ගත්තෙ මාස ගාණක් තිස්සෙ නොවැහැපු එකටත් එක්ක වාඩුව අල්ලන්න වගේ... ක්ලාස් එකෙන් කලිං පැන්නෙ මහ මෝඩ කමකට කියල හිතුණෙ ඒ වෙලාවෙ... ෂොපින් කම්ප්ලෙක්ස් එකේ දෙවනි තට්ටුවවෙ පාර පැත්තට වෙන්න කඩවල් දෙකක් අතර තිබ්බ හිස් ඉඩකට වෙලා මං ඈතින් නොවුණත් හරි ඈත වගේ පේන ඇතුගල දිහා බලන් හිටිය... යාන්තමට ඡායාවක් වෙලා තියෙන ඒ රුවත් එක්කම මට මැවිල පේන්න ගත්තෙ නුඹෙ රුව.. අවුරුදු දෙකක් තරං ඈත අතීතෙක හිත කිමිදෙන්න ගද්දි මගෙ හිත පුරාම මැවුණෙ ඇගෙ රුව... ඔව් මීට අවුරුදු දෙකකටත් කලිං මාව දාල ගිය ඇගෙ රුව... දිලිසෙන ඇස්වලින් මං දිහා බලාගෙන මගෙන් සමුගෙන යන්න අහන නුඹෙ රුව... ඒ ඇස් එදා දිලිසි දිලිසි තිබුණෙ සතුටටද දුකටද කියල මට එදා තේරුණෙත් නෑ... අදත් නෑ.. ඒ ඇයි කියල මං තාම දන්නෙත් නෑ... කිසි දෙයක් කතා කරගන්න හිතක් නැතිව මගෙ අතින් නූල කඩාගෙන ඈතට පාවෙලා ගියපු සරුංගලයක් දිහා ඔහේ බලා ඉන්නව වගේ කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරිව මං ඔහේ එයා යන දිහා බලන් හිටිය... ඒ මූසල දවස අදටත් එක රූප රාමුවක් වත් නොඅඩුව මතකයි...

මහී............

හීනෙන් වගේ එයා කතා කරනව ඇහෙනව.... පිස්සු හැදෙන්න එනවද මන්ද...

මහී...

ඇත්තටම එයා ළඟ හිටියනං...

මහී....

ඈ මගෙ පිටිපස්සෙන්ඉදන් කතා කරනව වගේ දැනුන හිංද මං ඇතුගලෙන් ඇස් අහකට අරන් පිටිපස්ස හැරිල බැලුව.. අනේ මගෙ ළඟ ඉන්නව නං කියන සිතුවිල්ලෙන්....

මහී....

දෙයියනේ .... එයා... ඇත්තටම මං ඉස්සරහ...

ශා..නි..... ඔයා.....

මෙහෙ කො..හෙ..ද...??

                             මම අමාරුවෙන් වගේ වචන ගැලපුව... ඇත්තටම මීට අවුරුදු දෙක්කටත් කලිං බැදල හිටන්, ගමයි එයාගෙ අම්මලයි විතරක් නෙවේ හැමදෙයක්ම දාල කොළඹ පදිංචියට ගිය මගෙ ආදරණීය සුරංගනාවි මගෙ ඇස් ඉස්සරහ... කෙට්ටු වෙලා කළු වෙලා... ඒ ලස්සන හේදිලාම ගිහින්...

 වෙනද ඔයා මං එනකං මෙතනට ඉන්නව නේද කියල මතක් වුණා... මට එතන බලන්න ඕන වුණා... එතන මං එනකං ඉන්න ඔයාව බලන්න ඕන වුණා... ඒත් මං හිතුවෙ නෑ ඔයා ඇත්තටම මෙතන හැබැහින් මට දකින්න පුලුවන් වෙයි කියල...

                          ඒ මුව දොඩමළු වෙන්න තතනයි. මම තාමත් දිලිසෙන ඒ ඇස් දිහාම බලාගෙන ගල්වෙලා වගේ මොකුත්ම නොකිය එයා ඉස්සරහ හිටගෙන... ඒත් මට තාමත් බැරි ඒ ඇස් අඩනවද හිනාවෙනවද කියල අහන්න... ශානිගෙ ඇස් වල ඇරෙන්න ඒ සකල සරුවාංගෙම ජීවයක් රැදිල තියෙනව කියල මට හිතුණෙ නෑ.. දිලිසෙන ඇස් තියෙන මගෙ සුරංගනාවි....... අනේ.... මට හීල්ලුනා...

ඇ..යි... මොකද මේ ඔයාට වුණේ...

                       වෙන අහන්න කිසි දෙයක් නැතිව වගේ මගෙ කටින් එළියට පැන්නෙ ඒ ප්‍රශ්නෙ...ඒත් මං වගෙම ඒ ප්‍රශ්නෙත් මෝඩයි කියල හිතෙන්න මට තත්පර තුනක් වත් ගියෙ නෑ... ඒ එයා දුකෙන් වගේ මූණ බරකරගත්ත හින්ද...

මට ඔයත් එක්ක කතා කරන්න ඕන ....

රන්රස...

එයා ඔලුව වනල හා කීව...

                    ෂොපින් කම්ප්ලෙක්ස් එකෙන් බස්ටෑන්ඩ් එක පැත්තට ඇවිත් මුණසිංහ එක ළගින් පහලට බැහැල එයාගෙ කුඩේ යටින්ම රන්රස එක පැත්තට ආවෙ හුග කාලෙකින් නොවිදපු ඒ උණුහුමට ගුලිවෙලා... මේ වැරැද්දක් කියල හිතුණත් එයත් මොනවත්ම නොකියපු හින්ද මාත් ඒ උණුහුමට ලෝබ කමින්ම ඈව තවත් තුරුළු කරගත්ත...

රන්රසට ඇතුල් වෙලා ඇතුලෙම තිබුබ මේසෙක ඈව ඉන්දෙව්ව... 

රයිස් එකක් දාන්නද... එපා කියල ඈ ඔළුව වනනව... මං සීරුවට ඒ ඇස් වලට එබිල බැලුව...

ඔයා ඉන්නෙ බඩගින්නෙ නෙ අපි කමු...

නෑහ්...

බොරු කියන්න එපා... මං දන්නව ඔයා බඩගින්නෙ කියල...

ඈ සිනාසුණාය....

ඔයා නං වෙනස් වෙලා නෑ මහී... එදා වගේමයි....

                                                                     ***************

                                දින කිහිපයකට කලින්  ඈ කියූ සියල්ලක්ම මට සිහිනයක් සේම විය... ඇය නැතිව මේ දෙවසර පුරාම දුක තද   කරන් නොහඩා හඩා ගෙවූයේ නැවත ඈ මුණ නොගැසෙන බලාපොරොත්තුවෙන්මය.. ඈ වෙනුවෙන් සිතේ උපන් ආදරයක් නොතිබුණා නොවේ... නමුත් නොලැබෙනා ප්‍රේමයක් වෙනුවෙන් හඩ හඩා සිටියා ඇති යැයි සිතා සත හදා ගත්තා පමණය...

                                පුරා දෙවසරකට වඩා මගෙන් සැගවී සිටි මා සදවත නැවත මට මුණ ගැසුණේ මහා මුරුගසං වරුසාවකය... ඔහුද ඈද දැන් දිවි ගෙවන්නේ වෙන වෙනමය... ඈ සිය මාපියන් කරා නැවත පැමිණ ඇත. සිය ජීවිතයට සිදුවූ සියල්ලට ඈ දොස් නොතබන්නීය.. ඒ සියලු සිදුවීම් ඇගේ දෛවයයි ඈ අදහයි... මගේ ආදරය අහිමි වීම ගැන පමණක් ඈ කිසිවක් නොකියයි... නැවත සකසා ගන්නට හැකිව තිබූ සිදුවීමක් සිය වරද නිසාම වැරදුණායයි ඈ අදහයි... ඇයට පමණක් දෙස් දෙවොල් තබන්නට මට හිතකු නැත... ගන්ධබ්බයෙකු සේ මා බලා නොසිට එදා ඈව නතර කරගත්තා නමි................................................!!!!!!

                               මගේ නොවුණද මට ඈට පිටු පාන්නට කෙසේවත් නොහැක... නමුත් ලෝකයා අපට එක් වන්නට දෙන්නේද නැත... අප අතර අදෘශ්‍යමාන පවුරක් ගොඩනැගී තවම අප දෙපැත්තකට කර තබන්නේය... ඒ පවුර බිද එක් වීමටතරම් මට හෝ ඇයට ශක්තියක් නැත්තේ මන්දැයි මම තවම සිතමි