නෙල්ලි 09 - ඈනුං යන නයිට් කඩ, මහ බඩගින්න සහ පොල්ලතු නයිට් කඩේ කෝපි එක...

                                                                       සුදු පාට නිදිබර නියෝන් එළි වේගෙන් වේගෙන් පහු වෙමින් තිබ්බ. අතරින් පතර නයිට් කඩයක කොළපාට නිල් පාට දිග එළිය පොලු වල එළිය මහ පාරෙ සලකුණු වෙලා තිබ්බෙ මහ පාරෙ කළු පාටයි නිල් කොළ එකතු වුණු අපූරු පාටකුයි හදන ගමන්. වෙලාව රෑ එකත් පහුවෙලා හින්දමද කොහෙද ඉඳ හිටල වේගෙන් පියාඹන දුර ගමන් සේවා බස් ඇර පාරම නිස්සද්දයි. හෙඩ් ලයිට් එක වත් ඩිම් කරන්නෙ නැතිව පැයට කිලෝ මීටර් සීයටත් එයා යන බස් වල හුළං පාර බයික් එක පාරෙන් එළියට විසි වෙන්න තරම් තදයි. රෑ මැද දැනෙන සීතල මකන්න ටී ෂර්ට් එකයි ෂෝටයි කොහෙත්ම ප්‍රමාණවත් නොවුණ හින්දමද කොහෙද විටින් විට අත් දෙකයි කකුල් දෙකයි වෙව්ලුම් කනව. ඊට සමාන්තරව දත් ඇදි දෙකත් කට කට ගාල වදින්නෙ සීතලේ තරම මේ තරං කියල කියන්න වගේ.

                                                                         

                                                                      

                                                                   එපා කරපු නිදිමත කඩ

                                                                        මළ ගෙදරක ගියත් රෑට කන්න විදිහක් තිබ්බෙ නැති එකට නං මං තරහෙන් හිටියෙ. ඒ හින්ද දැනුණ තරහත් එක්ක එකට එක්කහු විච්චි බඩගින්න සීතලත් එක්ක දෙගුණ වෙලා දැනෙන්න පටං ඇරං. බිස්කට් එක්ක ප්ලේන්ටි කියන්නෙ බඩගින්නට හොදම දේ නෙවෙයි ද කොහෙද. වේගෙන් වේගෙන් නයිට් කඩ දෙක තුනක්ම පහු වෙලා ගියත් ඒවැයි තිබුණ ඇල් මැරුණ නිදිබර ගතිය හින්ද ඒ කඩවල් දකිනකොටත් මට ඈනුම් යන්න පටං ගත්ත. දුටුගැමුණු හන්දිය මැද තියෙන හෝරා කණුවෙ කොළපාට එල් ඊ ඩී බලුප් දිලිසෙන ගමන් වෙලාව එකයි විස්සයි කියල කීව. පොලිසියත් පාස් වෙලා ගණදෙවි කෝවිල ළගින් පහලට යද්දි වැඩිවුණ වේගෙ තානායම වංගුවෙන් අඩුකරේ මැරෙනව නං බඩගින්නෙ මැරෙන්න බෑ කියල හිතුණ හිංදමයි. ඒ යන වේගෙන් ගියා නං රේල් පීලි වැටේ හැප්පිලා මලකඩ කාල තමයි මැරෙන්න වෙන්නෙ. ඉස්සරහට යද්දි රේල් ගේට්ටුවත් වහල. මොන මඟුලක්ද මංද. මේ මඟුල වහල නැති වෙලාවක් නෑනෙ. ටං.. ටං.. ටං.. ටං.. මහ මකබාවක්.. කන් දෙක කීං ගානව ඒ සද්දෙට.. උතුරු දුම්රිය මාර්ගය දිගේ ඇදි ඇදී ආව බඩු කෝච්චියක් හොස් හොස් දඩස් බඩස් හොස් හොස් දඩස් බඩස් ගගා ගාට ගාට කොළඹ දිහට්ට ඇදුණ. අපරාදෙ එහැ පැත්තෙ හිටිය නං අර වළල්ල දෙන හැටි බලන්න තිබ්බ. කෝච්චිය යනවත් එක්කම ගේට්ටුව ඇරුණ කියල මතක් වුණේ එහා පැත්තෙන් ආව වෑන් එකක් හෙන හයියෙන් දූවිලි කාගෙන යනව දැක්කම. ආයෙත් ඈනුමක් ඇරල නිදිමතේම මං බයික් එක ඉස්සරහට ගත්ත. කොහෙද දවල් වෙලාවක නං අස්ප රේස් එකක් වත් යන්න තිබ්බ.

                                                                            

                                                                          පොල්ගහවෙල මහජන බැංකුවට මෙහා අලුතෙන් දාපු ජිනපාල එක ඉස්සරහ පොඩි නයිට් කඩේ තාම ඇරල. මං වගේ කොහෙ හරි දඩාවතක යන බයික් දෙක තුනක් ඇර එතනත් හිස්. ඒත් අර ලොකුවට තියෙන නයිට් කඩ වල තියෙන නිදිමත හැදෙන කම්මැලි ගතිය මේ පොඩි කඩවල නෑ කියන එක මං අද්දැකීමෙන් දැනන් හිටිය. නයිට් කඩේ අයියයි අක්කයි අර ඉන්න කොල්ලො දෙන්න තුන් දෙනාට ප්ලේන්ටි දෙන ගමන්, එන්න මල්ලි.. මොකෝ සීතලයි නේහ්.. කියල ඇහුවෙ අදුනන කෙනෙක්ගෙන් අහනව වගේ. මාත් හීනියට හිනා වෙලා ඉස්සරහ පොඩි බංකුවක වාඩි වෙලා තේකක් බොමින් හිටිය කොල්ලෙකුටත් හිනාවක් දාගෙන ඌට ඉස්සරහ තිබ්බ බංකුවෙන් වාඩි වුණා. බිත්තර රොටී අං මනං කෑම ජාති ගොඩක් තිබ්බත් ඒව කන්නෙ නැති හංද පෑන් කේක් දෙක්කුයි ලැවරියා එක්කුයි කාල කෝපි එකක් ගෙන්න ගත්ත. ඒ කෝපි එකේ සුවඳට මට මතක් වුණේ නවගත්තේගම ඉදන් ආපු දවසක පාරෙ අයිනෙ තිබ්බ පොඩි නයිට් කඩේකින් හම්බුණ කෝපි එක. කෝපි එකත් බීල, බිල ගෙවල හිටං මීට අවුරුද්දකට හමාරකට කලිං බීව ඒ කෝපි එකේ සුවඳ දිගේ ගෙදර එන්න ගත්ත.

                                                                             

                                                                       නවගත්තේගම ඉස්කෝලෙ ගාවින් දකුණු පැත්තෙ පාරෙ කිලෝමීටර් හය හතක් දුරට වෙන්න තිබ්බ මොකද්ද දේවාලයක වැඩකට අපේ ලොකම්මලයි පුතා හෙවත් අයිය එක්ක ගිහිං ඒ අදාල වැඩෙත් රාත්තිරියෙම ඉවර කරං ආව පාරෙංම ආපහු එන්න පටං ගත්ත. නවගත්තේගම ඒ ඉසව්ව ටිකක් අලි ගහණය වැඩි කැලෑවක් කියන එක මං හිතා මතාම අමතක කරේ අලි ගැන කතා කරා නං ඔය රෑ අයිය එක්ක එන එක බැරි වැඩක් කියල දන්න හිංද. වෙලාව රෑ දෙකත් පහුවෙලා. ඒ ආණමඩුව ගල්ගමුව පාර හදන කාලෙ. වලවල් වල වැටි වැටී ගැස්සි ගැස්සි ඇවිත් ආණමඩුව හරහා නොයා කෙටි පාරකින් දාල පුත්තලං පාරට ආවෙ දෙයියන්ට පිං දිදී. එදා සමහර විට අර කැලෑ පාරෙ අලි හම්බුණා නං මේ කතාව මීට වඩා වෙනස් වෙන්න තිබ්බ.

                                                                              

                                                                       රෑට කන්න කියල ලොකු අම්ම බැඳල දුන්න ලොකු ම ලොකු බත් එක කාල හිටියත් නිදිවරල හිටපු හිංදද කොහෙද ලොකු බඩගින්නක් තිබුණ. පොඩි පොඩි ටවුන් දෙක තුනක් පහු කරන් ආවත් කන්න තරං තැනක් හොයාගන්න දෙන්නටම බැරිවුණා. කෝම හරි නිකවැරටිය ටවුන් එකත් පහුවුණා. පාරෙ ඉද හිටල හම්බුණ කාර් එකක් වෑන් එකක් ලොරියක් ඇරෙන්න පාරෙ හිටපු එකම ජීවියො දෙන්න වුණේ අපි දෙන්න. ඉද හිටල තැනක තියෙන ගෙදරක හරි කඩයක හරි දාල තියෙන ලයිට් එකක් ඇරෙන්න පාරම කලුවරයි. අයියත් මට හේත්තු වෙලා නිදි. එයාට බයික් පදින්නත් බැරි හිදං ඇහැරවන්න හිතුවෙ නැති මාත් කම්මැලි කමේ බයික් එක ඇරං එනව. මාගල්ලෙ වැව හරිය පහුවෙලා ටිකක් විතර ඉස්සරහට එද්දි පොල්ලතු වහපු කඩයක් වගේ තැනක ලොරි දෙක තුනක් නවත්තල තියෙනව දැකල කඩයක් ද කියල බලන්න ස්ලෝ කරද්දි කඩේ පාස් වුණත් තේ කඩයක් කියල දැක්ක නිසා ආයෙම හරවගෙන ඇවිත් ඉඩ පාඩු තියෙන තැනක් බලල බයික් එක නැවැත්තුවෙ මහ රෑ පියාඹන වෑන් එකක් ලොරියක් මගෙ බයික් එක ඇරං යයි කියල බය හිතිල. මෙච්චර වෙලා නිදං හිටපු අයියත් ඉක්මණට ඉක්මණට බැහැල කකුල් හිරිවැටිල කිය කිය ඒ මේ අත ඇවිදිනව. මම කඩේ දිහාට යන්න ගත්තෙ කන්න පුලුවං මොනවද තියෙන්නෙ කියල බලන්න.

                                                                           ඒක පොල්ලතු වලිං සෙවිලි කරල ටිකක් විතර ඉඩ පාඩු තියෙන්න කටු මැටියෙන් හදල පල දෙකට බාල තිබ්බ පොඩි කඩයක්. ඒත් හොද පිරිසුදුවට තිබ්බ නිසා දැක්ක ගමන් මගෙ හිතට ඇල්ලුව. කන්න මොනවද තියෙන්නෙ ඇන්ටි.. ලැවරිය, පෑන් කේක්, රොටී, බිත්තර රොටී........ කෑම ජාති ගොඩක නං දිගාරින්න ගත්ත කඩේ ඇන්ටි නං ලිස්ට් එක ඉවර කලේ  තව විනාඩි පහක් විතර ඉන්න පුලුවන් නං උණුවෙන් හැලපයක් කන්න පුලුවං. කියන ගමං. ඒත් එක්කම ආව ලොරි ඩැයිවර එයා ගත්ත කෑම බීම වල ගණං බේරල යන්න ගිය හංද ඉතුරු වුනේ මායි අයියයි ඒ කඩේ ඇන්ටියි විතරයි. හැලපෙකුත්  කමු කියන ගමංම මං උණු උණු ලැවරියක් ඇරං කටේ ඔබාගෙන එළියට ඇවිත් එළියෙ තිබ්බ පොඩි ප්ලාස්ටික් පුටුවක වාඩි වුණේ කකුල් දෙක දෙපැත්තටම දිගෑරගෙන පුටුවෙ ඉස්සරහ බාගෙට විතරක් පස්ස තියාගෙන පුටු ඇන්දට හොඳටම බරවෙලා. ඇඟට දැණුනෙ ඒ තරං මහන්සියක්. අයිය අර ඇන්ටිත් එක්ක මොන මොනවදෝ වල් පල් වගයක් දොඩනව ඇහුණත් ඒවට උත්තර බදින්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නැති තරං. පුතාල කොහෙද කියල අහන ගමං අර කඩේ ඇන්ටි උණු උණු හැලප පිගානක් ගෙත් දුන්න. අයිය ඒ ඇංටිට ආගිය විස්තර කියන ගමං මට හැලප පිඟානේ බාගෙකට වැඩිය වග කියන්න පුලුවං වුණා. මොනවද බොන්නෙ බං.. අය්ය අහනව.. කෝපි.. මගෙ කෙටි උත්තරේ ඇන්ටිට හොදටම ඇති වෙන්න ඇති. කියපු පමාවෙන් මට කෝපි එකක් ලැබුණ. අපෙ ගමත් කෑගල්ලෙ අපේ නංගිල එහෙ හෙට්ටිමුල්ලෙ එහෙං තමා කෝපි ගෙන්නන්නෙ මෙහෙ බැදල කුඩු කරල ගන්නෙ .. ඇන්ටිගෙ පුරාජේරුව අහන ගමං මම කෝපි උගුරක් බීව... ෂහ්... ඇන්ටි කීවෙ ඇත්ත වෙන්න ඇති... ඇත්තටම කෝපි එක රහයි.. මම එහෙම කීවෙ ඇන්ටිගෙ හිත හදන්න නෙමෙයි. කෝපි එක ඇත්තටම රහට දැනුන හිංද. අතරිං පතර කෝපි කෑලි ත් හැපෙන්න ගත්ත හිංද ඇන්ටි කීවෙ බොරු නෙවෙයි කියලම හිතුණ.

                                                                        ආයෙත් ආව දවසක එන්නංකො තේකක් බීල යන්න.. කාපු බීපුවැයි සල්ලිත් ගෙවල ඇවිත් අයිය බයික් එකට ගොඩවෙණ  වෙන ගමං කඩේ ඇන්ටිට පොරොන්දු වෙනව බයික් එක රේස් කරන අස්සෙම මට ඇහුණ.  මාත් ඇන්ටිට හිනාවක් දාල හෝන් එක්කුත් ගහන ගමන් බයික් එක පාරට ගත්තෙ උඹ ආයෙ නිදියෑවොත් බයික් එක පල්ලෙ අතාරිනව කියල අයියට සැල් අරින ගමං..  මිනිහත් ලාවට වගේ හිනාවෙලා හා හා යමංකො කීවත් පාදෙණිය හංදිය පයින්නත් කලිං එයා ආයෙම නිදි. 

ප.ලි- අදාල කඩ දෙකෙන් එකක වත් පිංතූරයක් ළග  නැති නිසා ගූගල් ගෙන් ණයට ඉල්ල ගත්ත පිංතූරයක් තමා එබුවෙ.