ස්මරණ 15- කලාබර හේරෙක්...

කිව්වට කලාබර

නො වෙයි කලාවට බර

වංස හතර ම අඳුරන

හේරත් ය උප්පැන්නෙ නම ......

කුට්ටමේ කොල පනස් දෙක

නෑයන්ටත් වඩා අඳුරන

ළඟ නැති වෙලාවට

කලාබර හේර වුන

ඒ වුනත් ඉඳහිට

ඉණ නැති විටදි කුට්ටම

දෙකක් දා ගෙන ලාවට

කියයි හේරා බූරුවා මම ....

කාටවත් නො වුණාට බර

ඇද්ද හැම කෙනාගෙ ම බර

තිබුනත් කර මත

නො දැණුනා වාගෙයි මහමෙර

කන්දට නගින අඩිපාර ළඟ

උඹේ ගෙදරට හැරෙන තැන ටැංකි ළිඳ

දිය මත පාවෙවී රෑ තිස් සෙම

උන්නෙ ඇයි මාමේ දයාබර

තාමත් මතක් වෙයි මට

කළු රැවුල මැදින් පායන හිනා හද

නෝක්කාඩු කීව ම මම නොයෙක් වර

ඉන්නවා නං ඇහෙන මානෙක

අහපංකො මාමෙ මං කියන එක

දවසක ඇවිදින් ටැංකි ළිද ලග

ඉන්නවද මං එන්න හවහක……

                                     ලියූ කවියකට ටිප්පණි ලිවීම මගේ සිරිත නොවේ. එහෙත් ලිවිය යුතු ම වේ නම් නො ලියා සිටිය නො හැකි ය. හේරත් මාමා මියගියේ මිට වසර පස‍ළොසක තරම් අතීතයේ දී ය. එවකට මට වසර දහයකි. මා හා බෙහෙවින් කුළුපග මේ මිනිසා මගේ මතකයේ කොනක රැඳී ඉන්නේ දිය යට එබ්බ වූ රබර් බෝලයක් මෙනි. කාලයකට අනායාසව ම දිය යට සැඟව යන ඔහුගේ මතකය ඉඳහිට හිත මත් තේ හොල්මන් කරයි. නිතර නො කැපූ රැවුලෙන් යුතු ඔහු උඩු කයට ඇදුමක් ඇද සිටිනවා මා කිසි දිනයක දැක නැත. එසේම අඩි හයකටත් වඩා උස් ශරීරයකට හිමිකම් කියූ ඔහු යම් තරමක කාල වර්ණයෙන් යුක්ත ය. ඇඟ පුරාම මයිල් ය. එක් අතක නිතරම පිහිය කි. ඉනේ පැත්තකට වන්නට කාඩ් කුට්ටම ය. එය නැති  දිනක් වේ නම් ඒ මද පමණ ට සප්පායම් වූ දිනෙ කය. නිතරම කාඩ් කුට්ටම අතේ ඇති බැවින් කලාබර හේරා යැයි සගයන් විසින් ඇමතූ එහෙත් ඉඳහිට මද පමණට සප්පායම්ව තමන්ට ම හේරා බූරුවා කියා ගන්නා ඔහු මිය ගියේ ඔහුගේ නිවසට යන තැන කඳු පාමුල පිහිටි ටැංකි ළිඳට වැටීමෙනි. මරණයට හේතුව වූයේ  මත්පැන් ය.

                                                                          සිය නිවෙස කරා යා යුතු මග වූයේ අප නිවසට යාර කීපයක් තරම් පිටුපසිනි. එහෙත් ඔහු නිතරම සිය ගමන් බිමන් සදහා තෝරා ගත්තේ අප මිදුල මතින් වැටී තිබූ නොනිල පාරයි. හැම දාම හවසට අප මිදුල දිගේ ගොස්  නිවෙසට යන ඔහු සිය දරුවන් දෙදෙනාට ද මට ද නංගීට ද කුමන හෝ රස කැවිල්ලක් ගන එයි. විටෙක අප හා එක්ව සෙල්ලමේ යෙදෙයි. අපේ ක්‍රිකට් වලට අලුත් අලුත් විකාර නීති එක් වන්නට ද හේරත් මාමා හේතු වූ බව මතකයයි. නිරන්තර වම අපට අලුත් අලුත් ක්‍රීඩා වන් හඳුන්වා දුන්නේ ද ඔහු බව මගේ මතකයයි. ඉද හිට අප ද හේර බූරුවා කියමින් ඔහු ඇවිස්සුව ද දුප් යන්න කියමින් පන්නා ගත්තා මිස අපට වචනයක් හෝ නො කීවේ ය.

                                                                          ඉඳහිට වත්තේ කාගේ හෝ නිවසක පොල්ලතු වහන්නට ගසක ඇති මීයක් කඩා ගන්නට හදිසියට ගසකට නැග ගන්නට හෝ වෙනත් ඕනෑම කාර්යයක් සදහා ඔහු නැතිවම බැරි වූ අයෙක් වග මට මතකය. ඔහු ඒ ඒ දේ කර දුන්නේ මුදලකට හෝ වෙනත් ප්‍රත්‍යුපකාරයක් බලාපොරොත්තුවෙන් නොව හුදු විනෝදය උදෙසා මය. වරක්  අප නිවස ඉදිරිපස තිබූ සියඹලා ගසේ රදවා තිබූ කලයක වූ මීයක් කඩා ගන්නට ඔහු ගසට නැග්ගේ නිතරම මුවග දැල්වෙන සැර දුමක් සහිත සුරුට්ටුවත් ගස් ලබු බටයකුත් සමග පමණක් බව මට මතකය. මී මැස්සන් පස් හය දෙනෙක් දෂ්ට කර තිබුණා හැර අන් හානියක් කරන්නට මී මැස්සන් අසමත් ව තිබිණි. ඔහුගේ අනුභාවයෙන් අපට ද සූප්පු කර කර ඉන්නට පිලවුන් සහිත වද කීපයක් ලැබුණි.

                                                                          ඔහු මියයාමට පෙර අවුරුද්දක සිංහල හින්දු අළුත් අවුරුදු කාලයක සිදූවූ සිදුවීමක් මට මතකයට නැගේ. සිය පුත්‍රයාට ද මට ද රතිඤ්ඤා පෙට්ටිය බැගින් ගෙන විත් දුන් ඔහු මට තෑගි ලැබුණ පෙට්ටියෙන් එක් කරලක් ඉල්ලා සිටියේ ය. හනුමා රතිඤ්ඤා රෝලක් වූ එය විවෘත කර ඔහු වෙතට පෑවේ අවැසි තරමක් ගන්නට හැකි වන ලෙස වුවද එක ම එක් කරලක් පමණක් ගත් හෙතෙම මිදුල මැද්දෑවට ගොස්  රතිඤ්ඤා කරලේ අගිස්සෙන් තදින් අල්ලා සේව නූලට සිය මුවග දැල්වෙමින් තුබූ සුරුට්ටුවෙන්ම ගිනි තැබීය. රතිඤ්ඤය පුපුරා ගියේ ඔහු අතේම ය. නමුත් ඔහුට හානියක් සිදු නො වූ බව මට හොඳ හැටි මතකය. රතිඤ්ඤයේ අග ඇති මැටි ගුලි ය කොටසෙන් තදින් අල්ලා ගත් විට අතට හානියක් නොවන වග පසු කලක මට වැටහුණ ද එවන් වූ කාර්යයක යෙදීමට තරම් මම නිර්භීත නො වීමි. 

පසු සටහන-- පසුගිය දිනෙක ඔහු වෙනුවෙන් දානමය පිංකමක් සූදානම් කර තිබුණි. එයටද සහභාගී වී එන අතර තුර හිතට දැනුන සිතුවිල්ලක් කවියක් ලෙස කුරුටු ගෑවෙමි. මුලදී කවිය පමණක් සටහන් කරන්නට සිතුවද එය ප්‍රමාණවත් නොවේ යයි සිතූ බැවින් අවසන මෙවන් සටහනක් ද එක් කරන්නට සිතූයෙමි.