හිණිපෙත පාමුල ට වී මොහොතක්...........

                                                                                        අද උදෑසන ම ම වෙත අපූරු පාර්සලයක් ලැබිණ. ශ්‍රී ලංකා ගොළුබෙලි තැපෑලට පිං සිදු වන්නට පසුගිය මස තිස් වෙනිදා දින තැපැල් කරල ලද එය ම අතට පත් වූයේ අද ය. එහි වූයේ කවි පොතකි. හරි අපූරු කවි පොතකි. මගේ ඉල්ලීම නිසාම නුවන්  තොටවත්ත යන් විසින් එය ම වෙත එවා තිබිණි. අතට ගත් සැණින් ම පසෙ කට වී එය කියවන්නට වූ මට දැනුණේ හරි අපූරු හැඟුම් සමුදායකි කෙදිනක හෝ පොතක් කියවූවා මිස විචාරයක් හෝ ඒ පොත ගැන සටහනක් තබන්නට උත්සුක නො වූ මට හිණිපෙත පාමුල සොඳුරු බලපෑමක් සිදු කලේ ය. මුහුණු පොතේ සැරිසරන්න වුන් නම් නුවන්තොටවත්ත කවියා ගැන නො දැන සිටින්නට අවස්ථාවක් නොමැති බව මගේ හැඟීමයි. කවියෙකු වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස විනා මා ද ඔහු පිළිබඳ ව දන්නා අන් යමක් නැති තරම් යැයි කිව හැක. මීට පෙර කැළුම් විජේරත්න සහෘදයා විසින් සිය මිතුරා වෙනුවෙන් ඔහුගේ වියුණු අඩවියේ සටහනක් තබා තිබිණි. එපමණකි...

                                                                                  කාලයට අනනුගතව ඉන් ඔබ්බට, සරලවම පවසනවා නම් වැල යන අතට මැස්ස නො ගහා තමන් අභිමතය පරිදි සිය දිශානතිය වෙනස් කරගත්තෙක් ලෙස ය මට කවියා ව හැඟුණේ.. මට සිළුටු සිංහල අකුරු අමුණා අපූරුවට කවි කර පත් ඉරු අතර මුහු කළ හිණිපෙත පාමුල සැබැවින්ම අපූරු කාව්‍ය සංග්‍රහයකි. වරක් එස්. ටී. කොල්රිජ් නම් බටහිර කවියා විසින් කවිය සම්බන්ධයෙන් අපූරු ප්‍රකාශනයක් කළේය. කවිය වනාහී හොදම වචන හොදම පිළිවෙළට ලිවීමයි.. යනුවෙන් ඔහු දක්වයි. සැබැවින් ම හිණිපෙත පා මුලදී එය යථා වක් , සත්‍යයක් ලෙස මට පසක් විය.

                                                                                   සිය කැරලි ගසන හැඟුම් විටෙක සුමට වත් විටෙක හාස්‍යාත්මක වත් විටෙක රළු සැඬ පරුෂ වත් යොදා ගන්නා කවියා සිය සකල වූ නිර්මාණ යන් හි අවසන දී අප ව වෙනස් ම මානයකට කැඳවා ගෙන යයි... එලෙසින් අපූරුවට ගෙත්තම් කළ කවියක් ලෙස කඩු ගෑ ගල පද්‍ය නිර්මාණය හැදින්විය හැක...

නුඹත් දිලිහෙයි මාත් සුමටයි නිතර මුහුණට මුහුණ                මැදිලා

තැනූ උන් නුඹ යෙහෙන් වැජඹෙති අතින් ගත් උන් ය තිය      මැරිලා

ඇතත් මනු ලේ විලක් ඉදීවි නැතිය පැතු සුර පුරය                   මැවිලා

නමුත් නෙත් හැර බලන් හිතවත නුඹත් ගෙවිලා මාත්             ගෙවිලා

මනු සමාජය නොතිත්ව වෙලාවත් බල අරගලය දෙස කවියා සියුම් ඇසකින් බලා ඇති අයුරු අපූරුය . එමතු නොව ඉන් ඔහු හෙලන සමාජ දෘෂ්ටි වාදය සදය උපහාසාත්මක ය. බැරෑරුම් ය. විවේචනාත්මක ය. අවි ගත්තෝ අවියෙන් ම නසිති යන්න යළිත් අපට මෙනෙහි කර දෙන්නාක් සේම අවි ගන්නට පෙළඹවූවන් අවි ගත්ත වුන්ගේ කර මතින් උන්ගේ ලේ දාඩිය කදුළු මතින් රජ කරන හැටි පවසා ඇති අයුරු විශිෂ්ට නොවන්නේද...??

                                                                                සදාතන පීතෘ අරගලයේ ළ සෝ ගීතය සිය දරුවන් වෙනුවෙන් ම වෙහෙසෙනා උන්නේ කඳුළු ගීතය සිංහබාහු ලෙසින් කවි කර ඇති ආකාරය කරුණා හැඟුම් දනවන්නට සමත් වේ..

කුහුඹු උගුලක දියට ගොඩවී

රුවල් ඔරුවක නැගී යන්නෙමි

මේස කකුලේ නැගුරම් ලා

ඉහළ නැග වටපිට බලන්නෙමි

එහා පුටුවේ කකුල සෙවණේ

හිඳින සොඳුර ට සිනාසෙන්නෙමි

සීනි ඇටයක් රැගෙන මා එන

මග බලන දරුවන් සොයන්නෙමි

කුහුඹු විසකට රස කැවිලි යැයි

රැවටි පොඩි පුතු නොම සොයන්නෙමි

උගුල තුළ දිය සිදුණු දිනයක

සිනාසෙන යුරු සිහි කරන්නෙමි

මකුළු දැලකින් සෙමෙන් රිංගා

තියුණු පිහි මග පසු කරන්නෙමි

පුංචි උන්ගේ සතුට සිර කල

බෝතලය දැක සුසුම් ලන්නෙමි..

පියන තදකර නැතැයි පතමින්

විසල් බෝතලයට නගින්නෙමි

දහක් අතරින් එකම ඇටයක්

රැගෙන ඔරු බඳ ළගට එන්නෙමි

මටත් ඔහුටත් ඉඩ නොමැති බව

සීනි ඇටයට කියා දෙන්නෙමි

දූට බෝ ආදරේ බව

ඇයට නො කියන ලෙස කියන්නෙමි

එ දරු පෙම පැණි රසට පෙරළා

සීනි ඇටයේ මැද තබන්නෙමි

සීරුවෙන් එය ඔරුව තුළ ලා

එහා ඉවුරට පා කරන්නෙමි...

සිය කැදැල්ලේ සතුට සැනසුම සොයා ඒ නිසා සිය දිවි අරමුණු ද ආසාවන් ද පසෙක ලා උන්නේම බඩ සා ගින්න වෙනුවෙන් කැප වෙන පියෙකුගේ අපුරු දාරක ස්නේහය මෙන්ම සිය පියම්බිකාව ට ඇති ස්නේහයද මැනවින් විදහා පාන අපූරු නිර්මාණයක් ලෙස සිංහබාහු අරුත් දැක්විය හැක. උදේ රැයින් වැඩට යන පියා යළි නිවෙසට එන්නේ දරුවන් නින්දට යන වෙලාවට ය. පියා නිවෙසේ ඇති වෙලාවක දරුවන් නැත... ඒ නූතන තාත්තාත් සිංහබාහු පද්‍ය ය තුල කාල්පනික ව ජීවත් වන කුහුඹු තාත්තාත් අතර වෙනසක් ඇත් දැයි සෙවීම නිෂ්ඵල යැයි හැඟේ.  සකල පියවරුන් සැමියන් නිරන්තරයෙන් ඇප කැප වන්නේ සිය කුටුම්බය උදෙසා බව සිංහබාහු අප මනස තුල අපූරුවට ගම්‍ය කරයි.

                                                                            හඳක් සහ හදක් යනුවෙන් නම්  ලද පද්‍ය නිර්මාණය නූතන සමාජයේ වෙසෙන මිරිඟුව ම නිති ලුහු බදින දියණිවරුන්ට ද සොයුරියන්ටද ලියූ අපූරු පද්‍ය නිර්මාණයක් ලෙස හැගෙයි...

බිහි කළ නටුව අමතක කර සඳ ම පැතූ

මලකට එළිය මිස සඳ නොම වේය නතූ

දක්නා නිසා ලද හැකි යැයි සිතා මතූ

හදකට මිස ක හඳකට පෙම් නොකළ යුතූ

ලද හැකි දේ ද නො ලද හැකි දේ ද සිහියෙන් වටහා නො ගන්නා අය සමාජයේ බොහෝ වෙත්. ඉන් වඩාත් ම අපේක්ෂා භංගත්වයට පත් වන්නේද සිය ජීවිත අකාලයේ විනාශ කර ගන්නේ ද කාන්තාවන් ය උපදේශ කාව්‍යයක් ලෙස සේ ම සිහින් තරවටුවක් කරන කවියක් ලෙස ද හඳක් සහ හදක් කවි නිමැවුම සැලකිය හැකි යැයි සිතමි...

                                                                        එලෙසින් ම ලියැවුණ සර්පයා පද්‍ය නිර්මාණය ද ලොකු ඉස්කෝලෙ මහත්තයා නිර්මාණය ද සිතන්නට යමක් ඉතුරු කළ අපූරු නිමැවුම් ලෙස හැඟේ...

                                                                        සිය පුළුල් ප්‍රතිභාව සමාජය දෙසට ම උන්ගේ හැසිරීම වෙතට ම සීමා නො කරන කවියා පරිසර යට තමන් තුළ ඇති නිසඟ ප්‍රේමය ද පරිසර සංහාරය ගැන චෝදනාත් කව ද නිර්දය ලෙස ද සිය කවිය ඔස්සේ විවරණය කරයි. සඳුන් යැයි නම් ලද පද්‍ය එයට හොඳ ම උදාහරණයයි.

සිඳින මඩින කලට

හුන් නිසා සුවඳ දී

කිලෝ වක් දහසකට

රුපියලෙන් මිල තැබී

පව් කාර සුවඳ නැති

වුනා නම් ගත රැදි

ඇසුරුමක නොවේ මා

අදත් මිහි මත හිදී.....

                                                                                 විටෙක හැගීම්බර විටෙක සැඩපරුශ විටෙක දාර්ශනිකයෙකු වන කවියා විටෙක සිය කවිය ඔස්සේ සිය හදවතු තුළ සැගැව ඇති දෝමනස්ස යෝ පුද්ගලානුබද්ධ ආත්මීය පාපෝච්චාරණයක් ලෙසට එළි දක්වයි...

අතිතය නම් පද්‍ය යේ,

පෙර කල මතක සිත පතුලේ තබනු නො දී

සීතල සුළඟ සළු රවටා හදෙහි වදී

උණුහුම නැතත් එළි නො දෙතත් එකල විදී

කළුවර හදට ගිනි පුපුරත් ඉරකි රිදී

උපාධිය නම් කවියේ,

රළු කළු ගලෙක මල් කැටයම් කරන්නට

සරසවි වම් ලැබ පෙරුමන් පිරූ විට

අච්චුව කියන ලෙස ගඩොලක් කපන්නට

හුරු කල උපාධිය නුඹ කුමකට ද මට

                                                                            සිය හැඟීම් වලට නිර්දය ලෙසට එළියට පනින්නට ඉඩ ලබා දෙන කවියා එය එලෙසින් ම නොව අපූරු කවියක් ලෙස සංයමයෙන් යුක්ත ව අප හමුවට ගෙනෙනා යුරු මනරම් ය... ඩෙංගු , මී මැස්සාගේ පැනය , නිහැඬියාව , වැදි රජෙකුගේ සෙනෙහස නම් ලද කවි පන්තීන් ද අප සිත් තුළට අපූර්ව වූ හැඟුමක් එක් කරන කවි වන බව සේ ම මෙහි දක්වන්නට අපහසු අනෙකුත් කවි ද  නිහඬව කියන්නේ  කවියාගේ දක්ෂතාව නො වේද... අපූර්ව වස්තු නිර්මානක්ෂමා ප්‍රඥා ( අපූර්ව වස්තු නිර්මාණයට සමත් වූ ප්‍රඥාව ප්‍රතිභාව යි ) යනුවෙන් සංස්කෘත ආචාරීන් පැවසූ වදන් නුවන් තොටවත්ත යන් ගේ කවි වදන් අබිමුව සත්‍ය වන්නේ යැයි හැඟෙයි. එකකට එකක් වෙනස් කාව්‍ය නිර්මාණ හතළිස් තුනකින් සමන්විත හිණිපෙත පාමුල සැබැවින් ම අපූරු කාව්‍ය සංග්‍රහයක් බව පවසමි.