අවසන් කවිය ද අවසන්ය..

පිහාටුවක මුදු සැහැල්ලුව
හිතුමතේ උදුරාන
රිදෙනවැයි සිතු සිතූ තැන්
පිරිමදින විට නුඹ
නොමදැනුණ වග මුදු බවක්
නුඹට නොකීවේ මන්දැයි සිතමි..

නුඹෙන් දුර නික්ම යන්නට
අවැසි වූවද බොහොමයක් විට
නොමගියේ මන්දැයි
ආයෙ ආයෙත් සිතමි
සිත සිතා තැවෙමි
තවමත් නුඹටම ඇලී ඉන්නෙමි..

 නුඹෙ හීන එකින් එක
ගොඩගහන විට දෙපා මුල
ඒ හීන වල බරට
මගෙ හීන එකින් එක
තව තවත් යට ගියපු බව
නුඹ දන්නවද..

මුදු පෙදක සැහැල්ලුව
තෙත බරිත නුඹේ සීතල සිනහවට
නික්ම ගිය වග නොකියාම
නුඹ කොහොම දැනගන්නද..

ඉස්සර වගෙ නෙවෙයි දැන් ඔයා
හිනාවෙනවත් හරි අඩුයි
කතා කරනකොටත් කවියක් වගෙයි
කිව්වෙත් හරි බර කතා
අමතක වෙලාවත් ද ඒ බවක්
කෝ අර ඉස්සර කවි ලියපු කවි හිත
නැත්තං ඔයා වෙනුවට වෙන කවුරු හරි ලීවද
සැකයි ඒ ගැනත් දැං මට
ගල් බමුණන්ට පුළුවන්ද කවි ලියන්න
ඉඳ හිටක විසිකරයි කිණිසි තුඩු ඇනුම් පද
හදවතම දැදුරු කරවන...

ඒ වුණත් තවම මම
වදනකුදු නොදොඩාම
නික්ම යන්නට අවැසිව
තවමත් නුඹටම ඇලීගෙන...