තනියො... මේ අහපන් නෑ තවත් තරහක්

මේනකා මට මතකයි උඹෙ හිනාව
තනිය ඇවිදින් හොරකං කරන් ගිය

මම නැතත් ළඟ අපෙ සුවඳ සවියට ඉන්නැතී
සඳ තුරුළු කර නුඹ සුවෙන් නින්දේ ඉන්නැතී
මා නොමැති බව කේලමක් කියලා වෙන්නැතී
තනිය ඇවිදින් වී අටුව හෙව්වා වෙන්නැතී

 පහුනු කන්නේ හේන පැත්තේ නොගිය එක දවසක
අනාරාධිතවම ඇවිත් තිබුණා තුන් දෙනෙක් කුඹුරට
වියැට ගෙඩියක් වත් නොම තියා බරු ගසා යායම
අටුව හිස් තිබ්බෙ ඒ හින්දමයි නොවෙයි වෙන තරහට...

මේනකා මගෙ මායියා උන්දැ උන්නේ කිරි බරින්
ඈට විතරක් වී ටිකක් කෙටෙව්වා   ණය බරින්
කියන්නට අමතක වුණා යැයි මා එක්ක විරසකෙන්
ඇයිද තනියෝ බින්දෙ ගේ උඹ මගෙ හුස්ම උදුරන්

මුදුන් යට ලීය ඇගෙ බද සිපගන්න ඇති  ආදරෙන්
තුන්හිතක වත් නොම තියෙන්නැති ගන්න පණ උදුරන්
ඒ වුණත් මොන මොනවා වී දැයි දන්නෙ නෑ ඉතකින්
සඳ තබා තනියට ඇය නික්ම ගොස් තිබුණ ඒ විගසින්...

ප.ලි. --- මේ කවිය ලීවෙ පොඩි කතාවක් ලියන ගමන්. ඇත්තටම ඒකට පූර්විකාවක් වගෙයි මේක. ඒත එහෙම නොවෙන වගත් මේක නිකංම inspired කවියක් බවත් සලකන්න.  බ්ලොග් එකට නොදාන්න හිටියත් මේ උණ විකාරෙන් තව දවස් කීයක් ඉන්න වෙයිද දන්නෑ කියල හිතුණ හන්ද ජංගමෙන් ඇවිත් අතාරිනව.