පිටස්තරයෙකුගේ දින පොත - Life In Mannar

                 අද හතර වෙනිද. මම මෙහාට ඇවිත් අදට දවස් දහ නමයක් වෙනව. මෙච්චරක් දවසක් තිස්සෙම මොන මොනව හරි ලියන්නං,ලියන්නං කියල හිටියත් එකේක වැඩ නිසා මඟෑරිල යනව. අද නිදහස් දවස. ඒ නිසා අද නිදහසේ මේක ලියනවමත් නෙවෙයි. අදත් වැඩ. ඒත් මොනවහරි ලියන්න වෙනදට වඩා ඔළුවට නිස්කාංසුවක් දැනෙනව.

හොඳට බැලුවොත් ඈත මන්නාරං පාලම පෙනේවි. මේ ඔපීසිය ඉස්සරහ ඉදං..

    

මන්නාරම දූපත ප්‍රධාන ගොඩබිමත් එක්ක යා කරන පාලමත්, ඒ පාලමේ එහා මෙහා යන වාහනත් ඔෆිස් එකේ බැල්කනියෙ ඉදං බලනකොට ඈත පේනව. පාට පෙට්ටියක් තරං කුඩාවට. පහුණු දවස් වල සමහර වෙලාවට ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවට මම බැල්කනියට වෙලා ඒ පැත්ත බලං ඉන්නව.  මන්නාරම දූපත පහුකරගෙන මැදවච්චිය දිහාට යන වාහන පේනකොට දැනෙන්නෙ අසීමත ලෝබ කමක් දැවටුණ හුදකලාවක්. මෙතන ඉදං කිලෝමීටර් දෙසිය අසූවක් විකර දුරකින් හිතේ සැනසිම, නිදහස තාරකා ඇස් දෙකක් වගේ දිලිහීගෙන හිනාවෙවි එයාගෙ අම්මත් එක්ක හුරතල් වෙවී ඉන්නව කියල මතක් වෙනකොට දැනෙන්නෙ පපුව කඩා හැලෙනව වගේ හැඟීමක්. ඒත් ඉතිං ඒ ඇස් හිනාවෙන්නත්, මළානික නොවී තියෙන්නත් මේ රස්සාව හේතුවක් කියල මතක් වෙද්දි ලොකු හුස්මක් කලපුව දිහාට නිදහස් කරල හිත හයිය කරගන්නව.

සවුත්බාර් පාර දිගේ ඩියුටි ඔ්ෆ් වෙලා යන ඉර මාමා

    අවුරුද්දෙ මුල දවස් නිසාත්, ක්ෂේත්‍ර රාජකාරි වලට වඩා මූලික රාජකාරියට තැන දීමට සිද්ද වෙන නිසාත් තවම හරි හමං විදිහට එළියට යන්න බැරිවුණත් දෙතුන් වතාවකට වඩා නොගිය ගමන් වලදි නිරන්තරෙන්ම දැක්කෙ හුදකලාව විතරයි. ඒකත් අපිට තවම පත්තියං නොවුණ භාෂාව හින්දමයි කියල හිතෙනව. එහෙම ගිහිං හම්බෙන චරෝ බරෝ ගගා කියවන අය දිහා බලද්දි එයාල මං දිහා බලන්නෙ ඔයාටත් අපිව තේරෙනව නං කතා කරන්න, අහං ඉන්න, අපිව තේරුං ගන්න පුළුවන් නේ වගේ බැල්මකින්. සමහරු නං කැඩුණ සිංහල වචනෙකිං දන්න දෙයක් කියනව. නැත්තං ගම හරි අහනව. කෑගල්ලෙ කිව්වම ඇස් ලොකු කරන් බලං ඉන්නව. මෙච්චර දුර ආවෙ ඇයි කියල අහනව. කෑගල්ල තියෙන්නෙ කොහෙද කියල වත් නොන්න අය ඉන්නව. මාත් දන්න විදිහට මගෙ අණ්ඩර දෙමළ බාසාවෙන් උත්තර දෙනව. සමහර ඒවට එයාල හිනාවෙනව. මොනවද වැරදුණේ නොදන්න මාත් සැහැල්ලුවෙන් හිනාවෙනව. මෙහෙ මිනිස්සු අපි එදිනෙදා ඇසුරු කළ සමහර මිනිස්සුන්ට වඩා ගොඩක් හදවතින් හොඳ බව තේරුණේ ඉඳ හිට ගිය ඒ ගමන් වලදිමයි. සමහර දේවල් ගැන අපි මවාගෙන ඉන්නෙ පරිපූර්ණ චිත්‍ර නෙවෙයි කියල නිවාඩුවට වගේ ගියාවුරුද්දෙ  යාපනේ ගිය සංචාරෙදියි මෙහෙදියි තේරෙන්න ගත්ත.

වංකාලෙයි හුළං මෝල පාරට පේන හැටි. වාහනේ යන ගමං....

    මන්නාරම පහුකරල මැදවච්චිය දිහාට යද්දි අතර මැදින් හැරිල නානාට්ටාන් වාංකාලෙයි පැත්තට යද්දි ඉස්සරෝම හම්බෙන්නෙ කාන්තාරයක් වගේ පේන දිය හිදුණ කලපුවෙ කොටසක්. ඒ පහුකරල යද්දි වාංකාලෙයි හුළං මෝලත් ඇරුණ කොට දැක්කෙ අවට ඉඩ කඩ ලෝබ නැතිව පුරවන නාඹ තල් ගස් විතරයි. මන්නාරං එනව කිව්වම බාප්ප කිව්ව, එයාල යුද්ධ කරන දවස් වල නාපු වාංකාලෙයි දිය බුබුළ නං දැක්කෙ නෑ. වාංකාලෙයි පහු කරල අස්සෙ පස්සෙ පාරවල් වලිං ගිහිං මුරුන්කන් සිලාවතුරෙයි පාරට ආවෙ රාජකාරි වැඩකට. ඒ එද්දි දැක්ක දෙයක් තමා පාරවල් වල තත්වය. මෑතකදි හැදුව වුණත් සමහර තැං ගිලා බැහැල වාහනේ යනකොට උඩ විසි වෙවී තමා යන්න තියෙන්නෙ. ඒ ගමනෙදි තම්බපු තල් අල කන්න හම්බූණා.

    මෙහෙ තල් රා තැබෑරුම් ඕසෙට තිබුනත්, අපි දකුණෙන් ඇවිත් තල් රා හොයල බිව්වත් මෙහෙ උදවිය වැඩිපුරම කැමති මාරවිල, නාත්තණ්ඩිය, මාදම්පේ පැත්තෙං එන පොල් රා බෝතල් වලට. තල් රා වලට වඩා ගණං වැඩි වුණත් දවසට බෝතල් දෙකක් හොඳටම ඇති කියලයි කියන්නෙ. තල් රා වල තියෙන මිහිරි පැණි රස අහලකිං වත් ගියා නං ඒ කිතුල්ගල, මල්වත්ත, දුනුකදෙණිය පැත්තෙං බිව්ව කිතුල් රා වල විතරයි. රස වල වගේම මත් බවෙන් වුණත් වෙනස් වර්ග දෙකක් වුණත් පොල් රා වලට වඩා මිහිරි බව නං කියන්නම ඕන.

යෝධ වැවට තනිරකින තනි ගහක්

යෝධයගෙ පැනොරමාවක්

    ගිය අවුරුද්දෙ හත්වෙනි මාසෙ අග යාපනේ යන ගමං මන්නාරම පැත්තෙං යාපනේ යද්දි දැක්ක, කර වෙන්න වේලිලා හිඳිල තිබුණ යෝධ වැව නිල්ල ගහන්නෙ දැං කෝමද මගෙ ලස්සන කියන්න වගේ. වැස්ස පායපු අලුතම නිසා තවම කොළ පාට රැඳිල තියෙන පරිසරය ඇස් වලට ගේන්නෙ සුපුරුදු ලා තෙත් සෞම බවමයි. ඒත් මාර්තු පහු වෙනකං විතරයි. ඊට පස්සෙ මන්නාරම, නැත්තං උතුරු පළාත කියද්දි අපිට මැවෙන සුපුරුදු චිත්ත රූපයට අවතීර්ණ වෙන්න පටං ගන්නව.

    ඔෆිස් එක තියෙන, සවුත් බාර් පාර නැත්තං ස්ටේෂන් පාර දිගේ මුහුද දිහට ගියාම මන්නාරම දුම්රිය නැවතුම් පල පහුකරල ටිකක් යද්දි ආමි කෑම්ප් එක පහුවෙනව. ඊට පස්සෙ නාවික හමුදා අනුඛණ්ඩය හමුවෙනකොට පාර දක්ෂිණාවර්තව උතුරු පැත්තට හැරෙන්නෙ මෙතනිං එහා තියෙන්නෙ මූද. ඕන නං අර පැත්තට යන්න කියන්න වගේ. වම් අත පැත්තෙන් අනන්ත සමුද්‍රය පෙනෙන කොට දකුණු අත පැත්තෙං පේන්න තියෙන්නෙ වැට කම්බි ගහල කොටු කරන් අයිති කරන් තියෙන දැවැන්ත පරිමාණයෙ හිස් ඉඩම්. බහුතරයක් මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට අයිති ඒ ඉඩම් වල,  අනාගත මන්නාරම් සංචාරක ව්‍යාපාරය රැදිල තියෙයි කියල හිතනව. මන්නාරම කියන්නෙ තවම ලන්දේසි බලකොටුවටයි අර පතරංග බාඕබැබ් ගහටයි තිරුකේතීෂ්වරන් කෝවිලටයි විතරක් සීමා වෙච්ච ළදරු අවධියේ පසුවන සංචාරක ප්‍රදේශයක්. සමහර විට ඉස්සරහට යාපනේ වගේම මෙහෙත් හොඳ වෙළඳපලක්, සංචාරක නැවතුම් පලක් වෙයි. ඒ කොච්චර කාලෙකින්ද කියල උපකල්පනය කරන්නවත් ලකුණක්  පේන හෝ මානයක නැති එක හිතට ගේන්නෙ සියුම් කණගාටුවක්.

මේ ඔක්කම කීරි බීච් එකේදි ගත්තුව

මේ පෙන්නෙ මන්නාරං හුළං මෝල් තඩියා.. ලංකාවෙ ලොකුම එකලු..

    සවුත් බාර් පාරෙන් ගිහිං දිගටම යන්න පුළුවන් අපූරු වෙරළක් තියේ. වැඩිය මුහුද කළබල නොකරන කාලයක් වෙන මේ දවස් වලට නං හවසට නාන්න අපුරුයි. ඒත් අවුරුද්ද පුරාම නං එහෙමයි කියල කියන්න බෑ. වාරකන් කාලෙට අතිශය රළුවෙන මන්නාරම් වෙරළෙ නාන්න තියා මුහුදට බහින්න වත් හොඳ නෑ කියලයි අපේ රියදුරු මහතා කිව්වෙ.

    මෙහෙ වැඩිපුරම හොයාගන්න පුළුවන් ජාති තුනයි තියෙන්නෙ. වැඩියෙන්ම ඉන්නෙ බූරුවො. මෙහෙ පුත්තලමට වඩා ඉන්නද මංද. ඊළගට තල් රා.. අන්තිමට මාළු. හොඳ අලුත් ගණං අඩු මාළු මෙහෙ වාඩියකට ගියානං ගන්න පුළුවන්. ඒත් පෙර හැදුනුම්කමක් නං ඕන වෙයි. නැතිනම් පල්ලිමුනෙයි මාළු මාකට් එකෙනුත් ගන්න පුළුවන්. බූරුවො රට පටවන්න වුණත් පුළුවන් තරං ඉන්නව වුණත් අර මැරුණ මහත්තයගෙ ඥාති සනුහරේ මොකක් කියයිද කියල දන්නැති හින්ද අපිට සද්ද නැතිව ඉන්න වෙනව.

    මන්නාරම පහු කරන් තලෙයිමන්නාරම පැත්තට ගිහිං යන්න පුළුවන් වුණේ තවම පේසාලෙයි වලට විතරයි. අපූරු මූදු වෙරලක් තියෙන බව හිතුණත් බලන්න යන්න බැරි වුණ නිසා මොනවත් තවම කියන්න බෑ.ධිවර වරායකුත් තියන පේසාලේ කරවල වගේම මාළු ගණං අඩුයි කියල තමා කිව්වෙ. (බලන්න බැරිවුණා)

    පහුණු දවසක කීරි බීච් එකේ නාන්න යන්න අවස්ථාවක් හම්බුණා. එදා ගත්ත පොටෝ ටිකක් තමා ඔය එල්ලල තියෙන්නෙ. ඒ ඇර නිරන්තර විවේකීව ෆොටෝ අල්ලන්න අවස්ථාවක් නැති නිසා සහ මට ෆොටෝ ගහන්න අමතක වෙන නිසා එල්ලන්න වැඩි ෆොටෝ නැති එකට කණගාටුයි. පුලුවන් අවස්ථා වල පුළුවන් විදිහට මොනා හරි දකින්න සලස්වන්න බලන්නම්.

ආ.. තව එකක්, ප්‍රෙඩිය අපි පොඩි කාලෙදිම කෙලල තියෙන්නෙ හෙනම කෙප්පයක් කියල දැං තමා තෙරෙන්නෙ.

අදට ඇති එහෙනම්.