සිංහ දේශයේ සිංහයන් වඳව ගොස් ඇත.....

                                                                            අප ශ්‍රී ලාංකිකයෝ වෙමු... එනයින්ම අපි ආඩම්බර වෙමු.. ඉන් නොනැවතී ඇතැම් විට හදවතින්ම ශ්‍රී ලාංකික බව පවසන්නෙමු. නමුදු ඒ ලෙසින් ක්‍රියා නොකරන්නෙමු... ඒ අපේ හැටිය... ඒ මට සිතෙනාකාරයයි. සෑම දෙයක්ම කීමෙන් පමණක් තෘප්තිමත් වන අපි ඉන් ඔබ්බට නොයා ,එනම් කතාව ක්‍රියාවට නොනගා කතාව මතම නැවතී හිදින්නෙමු... සරලවම කියනවා නම් කටින් බතල කොල හිටවන්නෙමු... මේ අපේ ජාතියේ ගතියයි... කතාව මතම නොනැවතී ක්‍රියාවට ද නගන්නෝ නැති නොවේ... නමුදු එවැන්නෝ හිගය... දුර්ලභය. උන්ට කරනා අපහාසයන්ද නිමි නැතිය... ලංකාවේ උන්ට වැඩ කරනවා නම් ඔබට බැණුම් අසන්නට පිළිවන් විය යුතුයැයි අනගාරික ධර්මපාල තුමා වරක් කීයේ එබැවිණි... මන්ද මේ ශ්‍රී ලංකාව බැවිනි...

                                                                    ලංකාවේ වැඩිපුරම තටින් බතල හිටවන්නේ දේශපාලුවන්ය... මේ කීවේ 1977 ට පෙර උන් අය ගැන නොවේ ඊට පසු දේශපාලනයට ආ උන් ගැනය... ( ඒ කාලේද අපතයන් නොසිටියා නොවේ)77න් පසු දේශපාලනයේ රැදුණ අය බොහෝ විට සිදු කලේ බොරු පොරොන්දු දීම පමණි...  රටට කෙසේ වත් උන්, උන්ට නම් කිසියම් කාර්යයක් කරගත්තෝය.. මෙය අද වන විට සාමාන්‍ය ජයමනයා ටද කාන්දු වී ඇත... උන්ටද රටට හෙණ වැදුණද කමක් නැත... උන්නේ කාර්යය කොක්කෙන් නැත්තං කෙක්කෙන් හරි කර ගනී... සමහරුන් මෙයට හැකියාව කියා පවසයි... රත්තාට අනුව නම් ඒ කුප්පහි කමය.. උපන් රටට වත් කෙලෙහි ගුණ නොදැක්වීමය...

                                                                    අපේ උන්ට පුරුදු වී ඇති තවත් නරක පුරුද්දක් නම් ලංකාව පහතට හෙලා කතා කිරීමයි... කොහෙන් මේ ගතිය පුරුදු වූවාද කියා කියන්න නිෂ්චිත මූලාශ්‍රයක් නැතත් එයද ලාංකිකයාගේ ඇති කුප්පහි ගතිය නිසාම ඇති වූවක් බැවි සැලකිය හැක.. මුන්ට වෙන රටවල් ඉස්තරම්ය ලංකාව චොරය... ඒත් තාම ජීවත් වන්නේ ලංකා ධරණි තලයේමය... ඒත් මුන්නේ හැටි කියා හිත හදා ගැනීමට අපට සිදුවී ඇත...

                                                                    උපන් රටටත් ණය නැති උන් ගැන නොව මේ තරම් කුප්පහි දීනයන් ගැන වරක් නන්දා මාලිනිය ගීතයක් ගැයුවාය... නමුත් අපේ උන්නේ ගතිය කෙසේද යත් එය දේශාභිමානී ගීතයක් ලෙස සලකා ඊට ගරු නම්බු දක්වයි... ඉන් කියැවෙනා කටුක යථාව ගැන උන් හට වගේ වගක් නැත... දැනුනත් නොදැනුනා සේ පසුවෙන්නේ ඕවා නැවත සකස් කිරීම අපේ කාරියක් නොවේ කියන්නාක් මෙන්ය...

                                                                  අද දවස වන විට වැඩියෙන්ම ඇහෙන්නට ඇත්තේ මීළග මස පැවැත්වෙන්නා වූ ජිනීවා සමුළුවයි... මගේ දැනීමේ හැටියට මේ කාරණාව මේ තරම් දුර දිග නොයා කටයුතු කරගන්නට අපේ ඇත්තන්ට හැකියාව තිබිණි... ඒ එක්සත්ව එකාවන්ව කටයුතු කිරීමෙනි... එහෙත් හැම එකාම බලයට ලෝභී විය.... රටට මක් වූවත් අපට කමක් නැත පොරවල් වන්නටය අපට වුවමනා කියනා වේශයකින් කටයුතු කළ මුන් නිසා නියපොත්තෙන් කඩන්නට තිබූ දේ අද වන විට පොරවෙන් කපා වත් වෙන් කර දැමිය නොහැකි තත්වයකට ඔඩු දුවා ඇත... උද්ගතව පවතින තත්වය හමුවේ වුව එක්සත් වෙන්නට උන්ට උවමනාවක් නැත... හැම එකාම සිතන්නේ පවත්නා රජයට ගෙළවූවා නම් හරි කියාය... නමුදු එවිට ප්‍රශ්නය අළුත් ලෙසකින් ඇරඹිය හැකි වග කිසිවකුටත් නොපෙනේ...

                                                                  අපවම පහතට හෙලා කතා කිරීම, එකමුතු බවක් නොපෙන්වීම, සුළු හෝ වාසියකට අවනත වී දීන චෝරයන් රජ කරවීම, වැනි මේවාට වඩා යමක් කතා කල යුතු වෙතත් ඔබටත් යමක් හිතන්නට ඉඩ තියා මෙම ලිපිය හමාර කරමි..

                                                                   මා සදහන් කළ මේ සෑම කාරණාවක් සදහාම සෘජුවම හෝ වක්‍රව අපද වරදකරුවන් වෙමු... මේ සටහන ලියන මට හෝ ඉන් ගැලවිය නොහැක...  මෙය ලියා මට අවැසි වන්නේ පොරක් වීමටද නොවේය... ඔබට හිතන්නට යමක් ඉතිරි කිරීමය... එබැවින් මෙය කියවූ විට ඔබට දැනෙන දේ ලියා යාම ඔබගේ වකීමය...