ස්ටවුට්, නට්ස් ඇන්ඩ් මෙමරීස්

         

      කට කපා පිරවූ ස්ටවුට් මග් එකක් සහ මික්ස් නට්ස් ඩිෂ් එකක් යනු මොනවාම හෝ කුරුටු ගාන වෙලාවට හොඳම උත්ප්‍රේරකයක් බව මගේ අත්දැකීමයි. ගෙදර රැදෙන වෙලාවට කෙසේවෙතත් කාර්යාලයේ රැයක් පහන් කරන්නේ නම් ස්ටවුට් එකක් සමඟ කට ගැස්මට රටකජු ඇටයක් හෝ සපනාතර මොනවාම හෝ කුරුටු ගෑම පුරුද්දකි. එහෙත් මා ලියනා සෑම දෙයම මා වියුණුවේ  හෝ මුහුණු පොත් අවකාශයේ හෝ පළ නොවන නිසා ඒවායේ එකම රසිකයා ද ව්වේචකයාද කර්තෘ වන මම ම වෙයි. අඩුම ගාණේ මා ලියනා සෑම සියලු දේම කියවීමට ප්‍රිය මාගේ ප්‍රියාදර  බිරින්දෑ හෝ මගේ නිර්මාණ බහුතරයක් කියවා ඇති එකම මිතුරිය හෝ කවදාම හෝ දකිතැයි නොසිතන ඒවා සුරැකෙන්නේ බොහෝවිට මම හෝ නැවත විවර කර නොබලන ගූගල් ඩ්‍රයිවයේ ඇති ෆෝල්ඩරයක ය.  ස්ටවුට් වල ඇති කර කෝපි රසයට දිව හුරුවී ඇති සේම ලියනා සෑම දෙයම සඟවන්නටත් හිතේ ඇත්තේ අරුම කැමැත්තකි. ඒ ස්ටවුට් රසයට ප්‍රිය අයෙක් සිටින්නේ කලාතුරකින් සේම ලියන දේ සඟවා තබා ගන්නට කැමැත්තවුන් සිටින්නේද කලාතුරකින් වන නිසා බව සිතමි.

        අයිස් කූල් ස්ටවුට් උගුරු කිහිපයක් ආමාශගත වන්නට යන කාලය අතර තුර කැහ් කැහ් කැහ් ගාමින් පණගැන්වෙන්නට යත්න දරණ කබල් එන්ජිමක් සේ පරණ මතක එකින් එක එළියට එන්නට වලිකන්නේය. බොහෝවිට ඒවා නවතින්නේ අකුරු වෙනවාට වඩා සුපුරුදු මතක ගුහාවේය. එහෙත් ඉඳ හිටක සැඟව යන්නට බලාගෙන අකුරු වන මතකයො නැත්තේද නොවේ. ඉදින් වැඩි හදිසියක් නැති වැහි වළාවක් හෙමි හෙමින් අහස වසා ගන්නා විට සීතල සුළං දහරාවක් විත් වැස්ස ළඟම එනවා ලෑස්ති වෙයන් කියන්නා සේ මදින් මද මත් බවක් මනස වසාගන්නා විට අතෝරක් නැති වරුසාවක් ඇදහැලෙනවා සේ කඩා හැලෙනා මතක දහරක තෙමී දියැව යමි.

          කොයි තරම් සමීපතමයෙකුට වුන නොම කියන හුදකලාවේ විඳින රහස් සැවොටම ඇත. මිනිසා නම් ප්‍රාණියා ගේ සුන්දරත්වය ඇත්තේද සැඟවුණ මතක අස්සේ බව මා සිතමි. කා හට වුව සියයට සියයක් තවකෙකුට නිරාවරණය විය නොහැකි වන්නේමය. එසේ වූ කළ මිනිසා තුළ සිටින රසවත් සත්වයා මිය යන්නේමය. ඒ මාගේ සිතුවිල්ලයි.

      බොහෝ කාලයකට පෙර මම නම් වූ සත්වයා එක්තරා ස්ත්‍රී ප්‍රාණියෙකු හට ප්‍රේම කළ යුගයක් තිබිණ. ඒක පාර්ශ්වීය ප්‍රේමයකැයි එකළ හැදින් වූ ඒවාට වර්තමානයේ ක්‍රශ් යැයි කියන්නේ කුමන හේතුවකටදැයි  නොතේරේ. මා සහ මා මිත්‍ර සනුහරයට  එක්තරා විෂයකට පංති කළ ඇයට අපි පොදුවේ අක්කා යැයි කීවෙමු. ඇගේ නම කුමක් වුව මා විසින් මගේ මනස්මෘතිය තුල ඇයට පට බැඳි නමක් තිබුණි. දීප්තිමත් මෙන්ම මන බඳිනා දෑසක් හිමි ඇය මගේ ප්‍රේමය තුළ නයනා නම් විය. ඇටෙන් පොත්තෙන් මෝරන්නටත් ප්‍රථම මෝදු වූ ප්‍රේමය කුමක්දැයි එදවස මා දැන සිටියා දැයි නොසිතමි. එහෙත් කිසිදු කිසිවිට පංති කට් නොකරනා තරමට ආකර්ෂණයක් ඈ කෙරේ මා තුළ විය. සියල්ලටම පෙර පංතියට යන මා අක්කේ කියාගෙන වැට කඩුල්ල පනින්නෙමි. අනතුරුව ඇය හා එක්ව පංතිය අතු පතු ගාන්නට හෝ ඩෙස් බංකු කිහිපය පිළිවෙලට තබන්නට බැරි ගාණේ වුව යුහුසුළු වන්නෙමි. අනික් උං එන විට මා ඈගෙන් මොනා හෝ අසා විමසා දැනගන්නෙමි. බොහෝ විට ගෙදර සාදන යම් කෑමක් හෝ බීමක් මට ලැබෙන්නේමය.

වසර කිහිපයක් මා ඒ පංතියට සහභාගී වූ වග මතකය. ගමේ පාසලේ පැවති ඉරු දින දහම් පාසල් ඈ පැමිණියද අපට උගන්වන්නට පැමිණියේ නැත. එහෙත් යම් යම් උපකාර ඈ වෙතින් මට වූ බව මතකය.කුමක් හෝ හේතුවක් නිසා වැඩි කතා බහක් නැත ද අවැසි බොහෝ විට ඈ සෙවණැල්ලක්ව සිටි බව මතකයේ ඇත. බොහෝ විට එය මා සිත තුළ වූ හැඟීම් නිසා හැඟි දෙයක් විය හැකි බව ඔබ කියන්නට ඉඩ ඇති වුවත් ඒ එසේ යැයි පිළිගන්නට මා සුදානම් යැයි මම නොසිතමි.

දිනක් පංතියේ ඩෙස් බංකු සකස් කරනාතර ඇගේ උණුහුම් අත මා අත හා ස්පර්ෂව මඳ වේලාවක් පැවතියේය.  තත්පර කිහිපයක් වූ ඒ මොහොත මට හෝරාවක් තරමට දැනෙන්නට ඇති බව නම් විස්වාසය. එදා පංති පැවති පෑ දෙක පමණක් නොව යළි නිවසට එන කාලය අතරද ඒ උණුහුම මා හැර නොගිය බව මට අද මෙන් මතකය. අද ද මේ දැන්ද  මේ සටහන ස්ටවුට් මත අතරින් ලියැවෙනා කල්හිද ඇගේ අත මා අත ස්පර්ෂ වූ ඒ නිමේෂයේ ඇගේ නෙත් හි පැවති කාන්තිය මැවී පෙනේ. ඒ උණුහුම අද ද දැනේ. එදා මා ගෙදර ගියේ කෙසේද යන්න අදත් මතකයේ නැතද මා මිත්‍රයන් හා වෙනදා මෙන් කෙළිදෙලෙන් පසු නොවූ බවද මා ඔවුන් නොතකා ඔහේ යන්නට ගිය බවද ඔවුන් කියූ අයුරු අදද මතකයේ ඇත.

එහෙත් සියලු සංස්කාරයෝ අනිත්‍ය බව කියමින් ඇ යුග දිවියට එළැඹුණාය. එවිට මා පසළොස් වියේ පසු වුණෙමි. ඉනික්බිති ඇගේ විෂය කෙරේ මා තුළ වූ උනන්දුව හීන වී ගියද ඈ කෙරේ යම් ආසක්ත භාවයක් පැවතියේ යම් සේ ද ඈ ඉගැන්වූ දේ ද ඉනික්බිත්තෙන්ද මා මනසේ හොල්මන් කළ බැවින් සා.පෙ වුව මා ගොඩ ගිය බව කිව යුතුමය.

ඉනුත් බොහෝ කාලයකට පසුව ඇය මට සම්මුඛ වන්නේ ගමේ පංසලේදී ය. එදා මා හට ඈ හා කතා කරන්නට සවියක් නොවූයෙන් මා ඈ මඟ හැර ගියෙමි. සිය ගෝලයෙකු කෙරේ පවතින ගුරු ප්‍රේමය විනා එයින් ඔබ්බට යමක් ඈ නොමසිතන්නට ඇත ද, ගෝලයෙකු වුව සිය ගුරුවරිය කෙරේ වූ අප්‍රකාශිත ප්‍රේමය මා පසු බස්සවන්නට ඇති බව සිතමි.

අද ද කුමන හෝ හේතුවක් මත ඒ ඉසව්වෙන් පියමං කරන්නට මා අකමැත්තෙමි. ඒ කා හට වුව කියන්නට නොහැකි බොහෝ මතකයන් ගොදුරක් ඩැහැගන්නට මාන බලන මකුළුවෙකු සේ මා දෙස නොපියවෙන නෙත් අයා බලා සිටින බැවිනි.

ඉඳ හිටක ගමට විත් යන ඇයව අද ද මා දකිමි. ඇය ඉන්නේ කොහේදැයි කරන්නේ කුමක් දැ යි මා නොදනිමි. අසාගන්නට හැකි මිත්‍රයන් හිතවතුන් අනන්ත ඇතද හිත බිය ගන්නේ මන්දැයි නොතේරේ.. එහෙත් එක් දෙයක් ඉත්තේරුවෙන්ම කිව හැක.

හුදකලාවේ බොහෝ ස්ටවුට් බඳුන් ඇගේ මතකතර  සිස් වනු ඇති.