ආධුනිකයා.

වෙලාව හරි... යං නේද  චන්දරේ අය්ය...

හ්ම් යමං... ටිකට් ටික හරිද...

ඔව්... නැගල ඉන්න හැම කෙනාටම ටිකට් කැඩුව...

අද උඹ ගෙදර යනවද...??

ඔව් චන්දරේ අය්ය.. මාස එකාමාරක් විතරැති නෙ. තාම ගෙදර යන්න බැරිවුණා... අම්මත් ඇහුව ඇවිල්ල යන්න එන්න බැයිද කියල....

හ්ම්...

පරිස්සමෙන් වැඩ කරපං.. උඹ තාම අළුත් එකා නෙව.. අරුංට අහුවුනොත් උඹ කම්බස්... අළුත් එකෙක් අහුවුණා කියන්නෙ උංට හතර මහ නිධානෙ පහල වුණා වගෙ තමයි... පුළුවං තරං පරිස්සං වෙයං... උං උඹව මොකේකට හරි පැටලෙව්වොත් ආයෙ මට වත් බේරගන්න බැරිවෙනව... තේරුණානෙ..??

චන්දරේ බසය බස් නැවතුම් පලෙන් පිටතට ගන්නා ගමන් සිය සගයාට දැනමුතුකමක් දුන්නේය. සිනාවක් පා එය පිළිගත් ඔහු බසයේ පසුපස දොර වෙත ඇදුණි. වැඩි වේලාවක් නොගොස්  බසය පූනෑව මංසන්ධිය පසුකර නාවික හමුදා කදවුර නැවතුම්පලේ නවත්වයි. වව්නියා සිට පූනෑවට මහලොකු වෙලාවක් නොයන බව ඔහු ගණන් සාදා තිබිණ.. එතැන් සිට මැදවච්චිය නගරය පසු වෙන තෙක් කාර්ය බහුල විය හැකි බව චන්දරේ කීවා ඔහුට මතකය.

“පරිස්සමෙන් කොල්ලො නේවි ආමි කියල වැඩි වෙනසක් නෑ... හොද උං ඉන්නෙ ටිකයි... අනිත් උං ඔක්කම අංකූරො.. හිනා වෙන්න නං එපා බැරි වෙලාවත්... අනික ගානට මිම්මට සල්ලි බේරපං... අතිං පාඩු කරං ගාණ අඩුවෙං ගත්තත් එක රුපියලක් වැඩිපුරගන්න එපා... උඹ පැය බාගයක් විතර උඩ ඉදියි... ආයෙ බේරෙනව බොරු...”

චන්දරේ අය්යා අනුරාධපුර නැවතුමෙන් බසය එළියට ගනිද්දී කිවු වචන කීපය දැන් කට පාඩම්ය. බියක් නැත්තේ නොවේ.. එහෙත් බැදගත් බෙරේ ගැසිය යුතුමය.

පූනැව මංසන්ධිය.....

නාවික හමුදා කදවුර නැවතුම...

“මේ මොන මගුලක්ද මංද.. මුංගෙන් සල්ලි ගන්න තියෙන අමාරුවක්... ”

එය කාටවත් ඇහෙන්නට කීවා නොව තමන්නටම කියාගත්තක් පමණි.. කාට හෝ ඇසුණා නම් කොන්දොස්තර කම නවත්තා දොස්තර කෙනෙක් ළග නවතින්න වන බව කව්රුවත් පැහැදිලි කරන්නට 

අවැසි නැත..

මැදවච්චිය ...

කොහෙත් එහෙම්ම තමා... අළුත් එකෙක් කියල දැනගත්තම අරින්නමයි හදන්නෙ... හිනා වුණා නං එච්චරයි... පුළුවං නං ජොකත් ගලවං යාවි..

ඔය ඉස්සරහ මහත්තය සල්ලි ගන්න...

කෝ... කොහාටද...

අනුරාධපුරේ...

පනස් හතයි...

ඒක මාර මගුලක් නෙව... මං ගිය පාර වැඩට එද්දි පනස් දෙකයි.. කාගෙද මල්ලි.. උඹේ.. ගානද පනස්  හත...

නෑ මහත්තය ආණ්ඩුවෙ... ඇයි මහත්තයො ඔබතුමා පහුගිය දවස් ටිකේ නිදාගෙනද හිටියෙ... ඩීසල් ගණන් ගියා දන්නෙ නැද්ද...???

මොනවද  හු** තෝ කියන්නෙ... අපි කුඹුරු හාන උං කියල හිතුවද...

ඒක නම්බුයි...  හිතුවා මිස එවදන් පිට නොකළේය..

ඒයි  දිසා අතෑරල දාපන් යකෝ... ඌ කරන්නෙත්   රස්සාවක්නෙ... උඹේ ටිකට් එකේ ගාණ ලියල තියේනෙ.. කට වහගෙන හිටුකො...

බලකො සමරෙ මේ පො**  කැ**  කට විතරක්... පුක දිගේ අරිනව ආර්පීජී  එකක්... දැනගං ප**  මේ දිසා කියන්නෙ කව්ද කියල...

ඒ.. ඒ දිසා... මේකෙ මිනිස්සු ඉන්නව... ඔය ඇති...ඈ...

                                                                 ***************

“ඇයි මල්ලි කැදද උදේට බීවෙ...???”

“මොකෝ මල්ලි ඉබ්බගෙ පරම්පරාවෙද...??”

“මොනවද හු** කරන්නෙ..???”

“අපෝ අය්යෙ  කොස්සැට ගනං කරනව ද..???”

“ඒයි කොන්ද.... හූ....”

“තමුසෙට දැං සල්ලි දුන්න නේද... මේක දිගේ යන යන පාරට සල්ලි දික් කරන්න ඕනද...???”

“තමුසෙට මොකක් හරි අමාරුවක් වත් තියේද ඇගේම ඇතිල්ලෙන්නෙ...???”

“මූ නං ගෑණු පෙරේතයෙද්ද කොහෙද....”

“ඇයි තමුසෙගෙ ගෑණි  තමුසෙට ඊයෙ දුන්නෙ නැද්ද ...???”

                                                                    ****************

කාලකණ්ණි කම..

කෙල තැම්බක් දොරෙන් එළියට පා කරමින් ඔහු සිතුවේය.

මරාගෙන මැරෙන්න හිතෙනව.. තූ විතරක්.. මේවටත් රස්සා කියල කියන්න පුළුවන්ද..?? කාලකණ්නි කම වෙන මොකද්ද... මොකා මොක කීවත් ඉවසං ඉන්න ඕන...

                                                                   ******************

රඹෑව.. ගෝනගම්පිටිය... මගුලයි... වේ බිල ඒ රෙද්ද හදන්නත් එපැයි... මොකාද දන්නෑ කොන්දොස්තර කම ලේසී කියපු පෙරේතය..

හය.. විස්ස.. කීයද විසි හයයි... හතලිස් පහයි.......................................එකසිය අසූ අටයි .......................................... හයසිය පනහයි.... මේ කීයද.... පනස් හතද.. තිස්හතද... මොන මගුලක් ලියලද මංද... ඉදකිං ඒක හරියට ලියාගන්න බෑනෙ... තිස්සත වෙන්නැ.... 
                                     
                                            *********************

මතු සම්බන්ධයි....