ස්මරණ-09- රබර් ගලවා සරුංගල් යැවීම.

                                                                      හැම කෙනාටම අනෙක් අයට කියන්නට කතාවක් තිබේ. සමහරුන් එය අන්‍යන්ට කියනා අතර සමහරුන් නිහඩව සිටී. මේ දෙවර්ගයේම අය තවත් කෙනෙක් කතාවක් කියද්දී අසා සිටිති. නැතහොත් තමන්නේ වාරය එනතෙක් ඉවසිලිමත් ව ද නොයිවසිලිමත් ව ද බලා හිදිති. එහෙත් කිසිවෙක්ට වත්  තමන්නේ කතාව පිළිවෙලකට ගලපා පැවසිය නොහැක. එසේ හැකි වුවද අවකාශයක් නැත. එකිනෙකට එකක් සම්බන්ධ සිද්ධි දාමයන් ඔවුන්ව පටලවති. ඉවසීම මනා සේ පුරුදු පුහුණු කළ තැනැත්තාට වුව මේ දුෂ්කර කාර්යයක් විය හැක. ජීවිතය පැටළුණ නූල් බෝලයකි. එහි එක් කෙළවරක් කිසිවකුගේ හස්තයේ ඇත. අනෙක් කෙළවර ඉන්නේ ඔබය මමය. පාලනය වන්නා හා පාලනය කරන්නා අතර සබදතාව රැකෙන්නේ ඒ අතර ඇති නූලෙනි. එය බිදී ගියහොත්...????? හරියට සරුංගලයක් මෙනි.

                                                                     දන්න කියන කාලයක සිට කඳු හා ඒ මත්තෙහි උසින් උසට වැවී ගිය පොල් හා රබර් ගස් වලින් වැසී ගිය පෙදෙසක විසූ අප කොහොම සරුංගල් යවන්නද. නමුත් අහම්බෙන් මෙන් ඒ අවස්තාව අපටද  උදාවිය. සමහර විට  ඒ අපේ ප්‍රිතිමත් කාලයකින් එකක් වන්නට ඇත. නමුත් මගෙ මතකයේ ඒ කෙටි කාලය පිළිබද මතක ගලක කෙටූ ඉරක් මෙන් තදින් ඇදී ඇත. ඒ සමහර විට අප කළ කී දේ නිසා ම වෙන්නට පුළුවන.

                                                                     රබර් ගස් පරණ වී ඉන් නිසි පරිදි ලභාගත යුතු කිරි ඵලදාව නොලැබී යන්නට පටන් ගන්නා විට වතු පාලනාධිකාරිය මඟින් ඒ ගස් ගලවා ඉවත් කර අළුත් පැල සිටුවිය යුතුය යන නිගමනයට එළැඹ තිබිණ. මෙසේ ගලවා ඉවත් කළ යුතු යැයි තීරණය වූ කොටස පිහිටියේ අප නිවසේ සිට මීටර් දෙතුන් සියයක පමණ දුරකිනි. එබැවින් අපට උදේ හවා ගමන් බිමන් යන විට සිසිල දුන් රබර් ගස් එකින් එක ගැලවී යන්නට විය. ගස් ගැලෙව්වේ ජැක්(ගස් ගලවන්නන් එය හැදින්වූයේ එනමින් බව මට මතකය) එකකින් බව මට මතකය. බස් එකක රිම් එකක් තරම් විශාල රෝදයක් වැනි උපකරණයක මැද අගලක් පමණ මහත වානේ කම්බියක් ඔතා තිබිණ. එහි පැත්තක වැඩුණු මිනිසෙකුගේ තන මත්තක් පමණ උස යකඩ දණ්ඩකි. රබර් ගසකට නිෂ්චිත දුරකින් මෙම උපකරණය සවිකරන ඔවුන් වානේ කම්බිය දිගහැර ගැලවිය යුතු ගසේ බදියි. අනතුරුව අර උපකරණයේ පැත්තකින් ඇති වානේ දඩුවෙන් අල්ලා තමා පැත්තට අදිති. නැවත ඉස්සරහට තල්ලුකරති නැවත අදිති. එවිට ගසේ බැන්ද කම්බිය යළි අර රෝදයේ එතෙන්නට පටනි ගනී. මේ ක්‍රියාවලිය ගස ගැලවෙන තුරුම සිද්ධ කරති. ජැක් එකෙන් එල්ල වන දැඩි ශක්තිය හමුවේ ගස ගැලවී එන්නේ අම්මා කෙනෙකු අත සිටින දරුවෙක් බලෙන් ගන්නා ආකාරයටය. එකවරම දඩස් යන අණුකරණයෙන් ගස බිම පතිත වූ පසු තවත් පිරිසක් එහි අතු සසිමින් ඒවා කුට්ටි කරති අනතුරුව ලොරියකට පැටවෙන ඒවා වත්තෙන් පිටවී සිය අවසන් ගමන් යති. මේ ක්‍රියාවලිය සම්පූර්ණ රබර් කොටසක් ගලවා ඉවත් කරන තුරු සිදු වේ.

                                                                     මේ කාලයේ අපිටද ජැක් එකෙන් ගස් ගලවන පිස්සුවක් වැලදී තිබුනා හොදින්ම මතකය. අපිට නැති වූයේ දිග වානේ කම්බියක් හා ලොකු රිම් එකක් පමණි. එහෙයින් කමිබියක් වෙනුවට එළ පැටවෙකුගෙන් ගලවාගත් තේඩාවක් ගෙන එහි එක් කොණක් යකඩින්නක බැද අනෙක් පැත්ත ගසක බදී. එහෙත් මේ ක්‍රමයට ගස් උදුරුවා දමන්නට  අපිට නොහැකි විය. එය අපේ බලාපොරොත්තු කඩකරවන්නට සමත් විය. එහෙත් වත්ත පුරා තිබූ හුලං කීරියා පදුරුද, බුත්සරණ පදුරුද අපේ නොසන්ඩාල කම් හමුවේ බරස් බරස් හඩ නගමින් ගැලවී ආවේය.එසේ ගැලවූ හුලං කීරියා නම් අමුවෙන්ම බඩට ගියේය :D . ඉමිහිරි කිරි රසකින් හා සිසිලකින් යුත් ඒවා තම්බන්නට අපිට වුවමනාවක් නොවීය. එසේ අමුවෙන්ම අහර කොට ගත්තා කියා අපට හැදුණ ලෙඩ රෝගයන්ද නොවීය. නමුත් බුත්සරණ නම් හැලි වල තැම්බී පොල් සමග මිශ්‍රව අපේ බඩට ගියේ අම්මලා තම්බා දුන්නහොත් පමණි. ඕනෑ තරම් විශාල ගාල් තිබූ හුලං කීරියා සහ බුත්සරණ ගලවනවාට විරෝධය දැක්වූයේ අපේ කිරියම්මලා පමණි. කව්ද ඕව ගණන් ගන්නෙ බං කියමින් තව තව ගැලෙව්වා විනා ඒවාට කන් දෙන්නට අපට වුවමනාවක් නොවීය. පසු කාලයක අප වාසය කල නිවස කඩා වැටීමෙන් පසු ඒ ඉසව්වට නොගිය නිසා තාම ඒවා ඇත්දැයි නොදනිමු. නමුත් ලෙහෙසියකට වදනොවන හුලංකීරියා නම් තාමත් තිබිය හැකි යැයි මට සිතේ. පසු දිනෙක බ්ලොගයක හෝ මුහුණු පොතේ හුලංකීරියා ගැන සටහනක් තිබිණි. එහි සදහන්ව තිබූ ආකාරයට හුලංකීරියා යනු ඉතාමත් මිළ අධික ආහාරයකි. (කව්ද ඒ දවස් වල ඕව හිතුවෙ. නැත්තං අපට හුලං කීරිය වගාවක් දාගන්න තිබ්බ)

                                                                    ගස් ගැලවීමේ පිස්සුව ඉක්මණින්ම අපෙන් තුරන් වන්නට ඇත ඊට හේතුව වන්නට ඇත්තේ මාස දෙකක් පමණ කෙටි කාලයකදී රබර් කොටස(මෙය අක්කර පනහකට වඩා විශාල කොටසක් බව මගේ හැගීමයි) ගලවා අවසන් වීම වන්නට ඇත. කෙසේ හෝ හැමදාම කළ විගඩම් වලින් හෙම්බත්ව සිටි අපට අළුත් සෙල්ලමක අඩුවක් දැනෙන්නට විය. නිරන්තරයෙන් කදුකරයේ පැවති හුළඟද  අවැසි තරම් එලි පහලියද තිබුණ බැවින් කිසිවෙකු හෝ විසින් සරුංගලයක් මුලින්ම ගෙනා බව මට මතකය.  අපට වඩා වැඩිමාල්ලෙකු වූ ඔහු කව්ද කියා මතක නැතත් කලින් කොටසක සදහන් කළ කුමාර කෙනෙක් බව මට මතකය. නමුත් ආඩම්බර කම් පාමින් සරුංගලය යවමින් සිටි ඔහු එය අපට අල්ලන්නවත් නොදුන් බව මතකය. පඩ ෂෝ.. රාළයා එසේ කීවේය. ඒක කුඩු පට්ටං කරන්න ඕනෑ.. බටු ඇටයක් තරං වත් නොවැඩී සිටි බණ්ඩාරයා කේන්තියෙන් පුප්පයි. මා ඒ දවස් වල හතර වසරේ හෝ පහේ වන්නට ඇත රාළයා අපට වඩා බොහෝ වැඩිමහළුය. බණ්ඩාරෙ මොන්ටසෝරි යන කාලයයි. එහෙත් උගේ අදහස සම්මත වූ බව මතකය. සරුංගලය කුඩු කරන්නට විවිධ සැලසුම් ගැසුවා මතකය. එය ක්‍රියාත්මක කරන්නට  තෝරා ගත්තේ රාළයාය. එහෙත් සැලැස්ම ක්‍රියාවට නොනැගුණි. ඒ පිළිබදව පසුදා වන විට මතකයක්ද නොවන්නට ඇත. කෙසේ හෝ රාළයාද මමද පෙරමුණ ගෙන සරුංගලයක් සාදන්නට පටන් ගත්තෙමු. එසේම ප්‍රමාණයටත් වඩා විශාල වූ එය වවුලා මොඩලයක් බවද මතකය. වත්තේ ඇති පොල් ගස් වලට පිංසිද්ධ වන්නට හොද තංගුස් නූල් බෝල දෙකක්ද ගෙන ආවෙමු. එහෙත් අපගේ තාක්ෂණික ඥාණයේ තිබූ සුළු අඩුපාඩුවක් හේතුවෙන් තාක්ෂණික දෝසයකට ලක්වූ එය වට විසිහතක් පංසීයක් :o (අපේ නංගි තාත්තාට වවුලා කූරියා ගහපු වාර ගණන ගැන කීවේ එසේ බව මට හොදින්ම මතක ඇත.) පමණ කූරියා ගැසූ එහි හොට පැත්ත වේගයෙන් පොළව සිපගත්තෙන් අපේ සරුංගල් සිහිනය ද බිද දමමිනි. L

පදුරු තැලිල්ල මටද බෝවී ඇත. කණගාටුවට කාරණයක් නෙමේද.....??

(පිතූරෙ නං ඉස්සුවෙ විකිපීඩියාවෙන් ඈ.. මොකෝ මට පොටෝ ගහන්න යන්න තියෙනව කියලැයි)