ආධුනිකයා- 02

රඹෑව.. ගෝනගම්පිටිය... මගුලයි... වේ බිල ඒ රෙද්ද හදන්නත් එපැයි... මොකාද දන්නෑ කොන්දොස්තර කම ලේසී කියපු පෙරේතය..

හය.. විස්ස.. කීයද විසි හයයි... හතලිස් පහයි.......................................එකසිය අසූ අටයි .......................................... හයසිය පනහයි.... මේ කීයද.... පනස් හතද.. තිස්හතද... මොන මගුලක් ලියලද මංද... ඉදකිං ඒක හරියට ලියාගන්න බෑනෙ... තිස්සත වෙන්නැ....

                                                        ******************

පළවෙනි කොටස කියවන්න මෙතනින්...

මල්ලි....

චන්දරේ අය්ය....

චෙකර්ල ඉන්නව .... උඹ වේ බිල හැදුවනේද...

ඔව්...

එහෙනං හරි...

බසය නවතනවාත් සමගම වේගයෙන් පඩි නැග ආ එකෙක් ඔහු අතේ වූ ටිකට් පොත උදුරාගත්තේය.

කට්ටියම ටිකට්, සීසන් ටිකට් අතට ගන්න...

කෝ ඔය මහත්තය...

ආ..ම්ම්...

ආ මෙන්න ගන්න...

කෝ....

ම්ම්........

අය්සෙ කන්ඩක්ටර්.... මෙහෙ එනව.....

 මහත්තය...

පරීක්ෂක තැන  මුහුණට නගාගත් මරුමුස් බැල්මෙන් යුතුවම කොන්දොස්තර තැනගේ කේශාන්තයේ සිට පාදාන්තය දක්වා බැල්මක් හෙළුවේය.

 තමුසෙ අළුත් එකෙක් නේද..??

ඔව් මහත්තය...

ආපු ගමන්ම හොරකං කරන්නයි වංචා කරන්නයි පටං ගත්තද...

ඇ...ඇ..ඇ..යි මහත්තය.. මං..මං එහෙම මොනවත් කරේ නෑ..

නෑ කියන්නෙ කොහොමද ඕයි....

මේ බලනව... තමුසෙ මේ ටිකට් එක කඩල තියෙන්නෙ පනස් හතට ඒත් පොතේ තියෙන්නෙ තිස් හත... 

පස්සෙ වෙනස් කරල...

ස..ස.ර් ඒක පැහැදිලි නැති හන්ද මම හිතුව ඒක තිස් එහත වෙන්න ඇති කියල... ඒකයි ඒක තිස්හත කලේ...

තමුසෙ හිතුව.. හිතුව නං ඇති... හිතුව.. හිතුවලු.. හුහ්.. දැං මෙහෙම වංචා කරනව නං පස්සට කොහොම කරයිද...

සිල්ව මහත්තය.....

ඇයි නිහාල්....

මේ බලන්නකො... මේ ගඳයගෙ කතාව විතරක්... වංචා කරල තව සුදන වෙන්නත් හදනව...

කෝ...ම්ම්...

තමුසෙ අළුතෙන් නේද ආවෙ...

ඔව් මහත්තය...

මොකද මූ කරල තියෙන්නෙ...

මේහ්...

ආ....... තොපි තොපි තමා පස්සට ගඩ්ඩො වෙන්නෙ.. දැංමම මේහෙම නං පස්සට කොහොමද...

 නිහාල්...

මහත්තය...

මූ ගැන රිපෝට් කරනව...

අනේ අනේ... අනේ... සර් ඒක වැරදීමක්... මං තාම අළුත් සර් අනේ... මොකවත් කරන්න එපා... මීට පස්සෙ මං හරියට ගාණ ලියන්නං... අනේ අනේ එපා සර්...

ඔහුට හැඩෙන්නට ආසන්නය. ඒ මදිවාට කට  කොණකින් ඔහු දෙස සමච්චලයට මගීන්ය. සමහරෙක් අනුකම්පා සහගතව ඔහු දෙස බලති. ඇතමෙක් හොද වැඩේ ඕකට කියන්නාක් මෙන්ය... චන්දරේ අය්යා කීවා හරිය. මුංට අහුවෙන එකෙක්වත් බේරෙන්නේ නැත.

හුහ්.... එපා.. එපා නෙමෙයි.. මුං පාඩමක් ඉගෙන ගන්නෙ නෑ නැත්තං... අනික් උං වත් මූට වෙන දේ බලල හැදෙන්නෙ නැතෑ...

රකුස් වෙස් ගත් පරික්ෂක තැන ඔහුට අනුකම්පාවක් දක්වන්නට අකමැතිවා සේය. ඔහුට දැං ඇසෙන්නේ ගොරබිරම් රකුස් හඩකි. පෙනෙන්නේ තමන්ව ගිල ගන්නට බලා සිටිනා යක්ෂයන් දෙදෙනෙකි. උංගේ මුහුණු විරූපිය. බිහිසුණුය. යමපල්ලන් දෙදෙනෙකු මෙනි. ගොදුරක් ඩැහැගන්නට ලොබින් ඉන්නා අමනුස්සයන් රැළක් තමන් වට කොට ගෙනය. උන්ගේ එකම ආසාව තමන්ගේ අසරණකමය. එය අහර කොටගන්නට, ඉන් සිය අමනුස්ස මනස් කුස් පුරවාගන්නට උං බලා හිදිති.

හ්ම්... හරි

තමුසෙ හවස මාව හම්බවෙනව... ස්ටෑන්ඩ් එකේ සීසන් කවුන්ටරේ ළගදි. හැබැයි තමුසෙ පොල්ලක් තියල මාරු වුණොත් තමුසෙට වැඩ වරදි කියල මතක තියාගන්නව...

ඔහුට ළංවී පහත් හඩින් කොදුරා..

තමුසෙට තේරුණානෙ......

නිහාල්... මේකව මතක තියාගන්නව... වංගු දාන්න හැදුවොත් ... තේරුණානෙ... කරන්න ඕන දේ...

චන්දරේ........... ඉස්සරහින් අපිව දාන්න...

                                                **************

මේසය මත තබා තිබුණ කහට පුරවා තිබූ වීදුරු බදුන ඔහු අතින් කරකවමින් සිටියේය. එය අනිච්චානුගතවම සිදුවන ක්‍රියාවක් විනා සිතා මතා සිදු නොකරන්නක් බව චන්දරේ  සිය පළපුරුද්දෙන් දැන සිටියේය. පුටුවේ ඇන්දට බරදී සිටි ඔහුගේ වමත පුටුවන් පහතට වැටෙන සේ එල්ලී තිබින. තේ කෝප්පය දෙස බලා සිටියද හිත ඇත්තේ වෙනතක බව ඔහුගේ දෑස සාක්ෂි දුනි.

මං හොරකං කරන්න හිතුවෙ නෑ චන්දරේ අය්ය...

හදිසියේම ඔහු විසින් නිහැඩියාව බින්දේ ය. හිත අතගා සැනසිය යුතු අවස්තාවක් වුවද  පළපුරුද්ද අනුව එය මෙහිදී යෝග්‍ය නොවන බව චන්දරේ දැන සිටියේය. තමන් හිසට තම අතමය සෙවණැල්ල යන පිරුළ චන්දරේ ප්‍රායෝගිකවම අත් විදි පුද්ගලයෙකි. ඔහු ඔහුටම උදව් කර ගතයුතුය යන මතයේ චන්දරේ එල්බ සිටියේය.  ඔහු අවස්ථාවන් ඉගෙන ගනිමින් සිටියේය. නැතහොත් ඊට අත්පොත් තබා තිබිණ.  එබැවින් පසෙකට වී වන්නක් බලා සිටීම යෝග්‍ය යැයි චන්දරේ ට සිතුණි..

හැම මනුස්සයටම අත්දැකීම් තියෙන්න ඕන මලේ... නැත්තං ඒකෙ රහ අපි දැන ගන්නෙ නෑ.. රහක් දන්නෙ නැති මනුස්සයට ජීවිතේ බේරුම් කරගන්න බැරි වෙනව.. දැං කල්පනා කරනෙක නවත්තපං... හවසට උංව හම්බවෙලා බලපං.. කීයක් හරි වැඩි පුර සාක්කුවෙ දාං පලයං...

උඹ ළග සල්ලි තියේද....

ඔහු හිස වැනුවේය.

මං සෙනරත්තයියගෙන් තුන්දාහක් ඉල්ල ගත්ත පඩිය හම්බුණ දවසක දෙන්නං කියල.

හ්ම්... උඹ ගාව කීයක් තියේද ඇහුවොත් අඩුවෙන් කියපං.. නැත්තං උඹට ගෙදර යන්න වෙන්නෙ නෑ..

හ්ම්... චන්දරේ අය්ය යන්නද...

ඔව්.... තව පෑ බාගෙකින් ටර්න් එක... අනුරය ඇවිල්ලත් ඇති..

                                               *********************

ආ...හ්... උඹ මේ කොහෙ යන්නද... බෑග් එක්කුත් එල්ලන්...

ගෙදර යන්න මහත්තය.. වැඩටඇවිල්ලත් මාස එකාමාරකට වැඩියි නෙ...

හහ්... එහෙනං සල්ලිත් හොදට ඇති...

අනේ නෑ මහත්තය අපිට තාම පඩි නෑ... සමාර විට ලබන සතියෙ දෙයි කියල විශාක නෝන කීව...

හ්ම්... කොහෙද ගෙවල්...

හිඟුරක්ගොඩ...

කව්ද පවුලෙ ඉන්නෙ...

අම්මයි තාත්තයි නංගිලයි...

හ්ම්.. තාත්ත රස්සාවක් කරනවද...

ඔව් වඩුවැඩ....

තමුසෙට බැයිද...

පුළුවං සර්... ඒත් හැමදාම වැඩ නෑනෙ... නැත්තං කොළඹ යන්න ඕන...

තමුසෙලට තමා කාලකණ්නි කියන්නෙ ඕයි... අච්චර හොද කරුමාන්තයක් දාල එක එකා ළග පච වෙන්න ආව... අනික ඇවිත් මාස දෙකක් වත් ගියාද බලනව දාගත්ත ලෙඩේ... වෙන එකෙට්ට එහෙම අහුවුණා නං තමුසෙව රිපොට් කරල රස්සාවටත් කෙළවල... ඈ....

ඔහු නිහඬවම අසා සිටියේය. කියන්නට දහසක් දේ හිතේ තෙරපුණත් කට වසා සිටීම යෝග්‍ය යැයි ඔහුට සිතුණි.

හ්ම් හ්ම්... තමුසෙට යන්නත් පරක්කු වෙනවනෙ... අපි හය දෙනෙක් ඉන්නව... හ්ම්හ්... තමුසෙ ගාව කීයක් තියෙනවද...

තුන්දා...

වචනය මගදීම ගිලගත්තත් පමා වැඩි බව ඔහුට තේරුණි...

--ෂික් විතරක් මං වගේ එකෙක්... චන්දරේ අය්ය අච්චර කියල ත් බැරි වුණානෙ කට පියං ඉන්න...—

හ්ම්... තුන්දාහ දෙනව එහෙනං... තුන්දාහයි කීවට තමුසෙ ගාව ඊට වඩා ඇති... මං දන්නැද්ද... උඹල ලෝක අංකූරො...

ඔහුට කෙඳිරි ගෑවිණ .. නමුත් කරන්නට දෙයක් නැත .. වරද තමා සතුය... ඔහු රුපියල් තුන්දහස පර්ස් එකෙන් ඇද පරික්ෂක වරයාගේ අත තැබීය.. මුදල අතේ ස්පර්ශ වන්නටත් පෙරම අනෙකාගේ කෙඳිරියට සරිලන සිනාවකින් පරික්ෂක ගේ මුව පිරුණි...

හ්ම්... ආයෙ මේ වරද කරල අහු වෙන්නෙපා... තමුසෙ අද මොකක් කරත් ඒක මෙතනින් ඉවරයි.. හැබැයි ආයෙ මරිසිය දාල අහුවුණොත් බේරගන්න එකෙක් නැතිවෙයි... තේරුණාද..

හ්ම්හ්... යනව...

                                                    *********************

හෙලෝ...

චන්දරේ අය්ය...

ඇයි....

මේ... මේ.....

හරි හරි තෙපර බාන්න දෙයක් නෑ... මම දන්නව තමුසෙ කතා කරද්දිම.. කීයක් ඕනද .....

                                                          -ඉවරයි-