ස්මරණ 10 - සුද්දන් කිරිකට් ගසද්දී අප ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කළෙමු.

                                                                           "මෙලොව වාසය කරන සියල්ලෝම යමක් බලාපොරොත්තු වෙති. නමුත් සෑම දෙනාටම ඔවුන් ප්‍රාර්ථනා කරන ආකාරයේ දේවල්ම හමු නොවෙති. ඔබට අවශ්‍ය නිවෙසක් නම් ඔබට ඉඩමක් ලැබී යා හැක. තවකෙකුට ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් වූ ආකාරයේ වස්තුවක් ලැබී යා හැක. අපට අවශ්‍ය කාර්යය අපට ලැබෙන දේ අනුව ඉටුකර ගැනීමට අපි උත්සාහවන්තයන් විය යුතුය. සමහරුන් බලාපොරොත්තු වෙති. ප්‍රාර්ථනා කරති. නමුත් වෙහෙස වී ඒ සදහා වැඩ නොකරති. නැතහොත් තමුන්ට ලැබෙන දේ කපා ඔප මට්ටම් කර ගැනීමට නොසිතා එය ප්‍රතික්ෂේප කරති. දෛවය අප බලාපොරොත්තු වූ දේම අපට ලබා නොදෙයි. අපට ලැබෙන දේ අනුව පිරිමසාගැනීම ට අප උවමනාවන් එමගින් ඉටු කරගැනීමට අප ප්‍රඥාවන්ත විය යුතුය. ඉලක්කය සාක්ෂාත්  වන්නේත් අපට අවශ්‍ය ආකාරයටම අප කාර්යය නිම වන්නේත් එහි වටිනාකමක් අපට දැනෙන්නේත් එවිටය. සරලය. නමුත් ගැඹුරුය. තේරුම් ගැනීම අත්‍යාවශය ය."

                                                                           අප හට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කිරීමට අවැසි විය. එහෙත් ඒ සදහා ප්‍රමාණවත් දැනුමක් හෝ අවශ්‍ය ක්‍රීඩා උපකරණ හෝ අවම තරමේ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවක් සදහා සුදුසු භූමියක් හෝ අපට නොතිබුනි. එහෙත් අප ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කලෙමු. මතක් වෙනවිටත් සිනහ උපදන ඒ අතීතය මගේ වර්තමානයට කෙතරම් පිටිවහලක් වීද එතරම්ම පන්නරයක් අප ඒ ක්‍රීඩාව තුලින් ලැබුවෙමු.

                                                                         

 වත්තේ කෙළවරක එක් මිනිසෙක් විය. කොල්ලන් ඔහුට බගේ බගේ යැයි කීවෝය. නමුත් අප කිසිවෙකුත් ඔහුගේ නියම නාමය නොදැන සිටියෙමු. (පසු කලෙකදී ඔහුගේ නම තිලක් බවත් බිරිද අන් අයෙකු හා වහන් වී ගිය බැවින් සමාජයෙන් දුරස්ව කාලය ගත කරන බවත් මා දැනගතිමි)  මේ කියනා බගේ ක්‍රිකට් පිස්සෙකි. ඔහුට සචින් තෙන්දුල්කාර් වත් සනත් ජයසූරියවත් තරම් දොන් බ්‍රැඩ්මන් හොද නොවන්නට ඇත. සමහර විට බ්‍රයන් ලාරා ළදරුවෙකු ලෙස සලකන්නට ඇත. නමුත් ඔහු ෂේන් වෝන හට ඉමහත් ප්‍රිය කළේය. ඉහත කී ආසියාතික ක්‍රීඩකයන් දෙදෙනා තරම් ඔහු ඇළුම් කල කිසිවෙකුත් නොවීය. නමුත් කිසි දිනෙක ඔහුඅපට ක්‍රිකට් උගන්වන්නට නාවේය. අප ඔහුගෙන් ඉගන ගත්තානම් ඒ සුද්දන් ගහන්නේ කිරිකට් බව පමණි. එහෙත් මොකද්දෝ කරුමයකට අප සෙල්ලම් කලේ ක්‍රිකට් නමින් හැදින්වූ වෙනත් අටමගලකි( ක්‍රීඩාවකි).

                                                                           මම ගමේ සෙල්ලම් කළාට වඩා වෙනස් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවක් නගරයේ පාසලේදී ක්‍රීඩා කලෙමි. එහෙත් නගරය හෝ ගම කිසි විටෙක පටලවා නොගතිමි. නමුත් පාසලේ ක්‍රීඩාවෙන් උගන්නා සියලු දේ ගමේ ක්‍රීඩාවට යෙදවූවෙමි.

                                                                            අප ක්‍රීඩා කරන්නට පටන් ගන්නා කාලයේදී අපට බැට් එකක් හෝ බෝලයක් නොතිබුණ බව මට මතකය. අප ක්‍රීඩා කලේ පොල්පිති බැට් එකක් කපා ගෙනය. අපට  පොල්පිති බැට් මිලදී ගන්නට අවැසි තාවක් නොවිනි. එහෙත් ඒවා පරිහරණයේදී ගැටළු පැන නැගේ. ටෙනිස් බෝල පොල්පිති බැට් වලට ඔරොත්තු නොදුනි. වැඩි දවසක් යන්නට මත්තෙන් බෝලය පැලී යයි. ඒ සදහා හොදම විසදුම් වූයේ ඔට්ටපාළු බෝලය හෝ එල්ලේ ක්‍රීඩාවට යොදාගන්නා වර්ගයේ රබර් බෝලයි. එහෙත් ඔට්ටපාළු බෝලයෙන් ක්‍රීඩා කිරීම අපහසුය. අවාසිය. බෝලය ඉක්මණින් අතුරුදහන් වන සුළුය. අවශ්‍ය තරම් ඔට්ටපාළු ලබාගත හැකිව තිබුණත් එය අපව අපහසුතාවයට පත් කලේය. අවසන එල්ලේ බෝලය අප පිහිටට පැමිණියේය.

                                                                            විකට්ටුවක් සදහා භාවිතා කරන්නට අප වැටහිරි පොලු සොයන්නට කම්මැලි වීමු. ඒ සදහාද භාවිතා කලේ හොද පොල් ඔළුවකි. ස්ටම්ප් හිටවූ විකට්ටුවකට වඩා පොල්පිති විකට්ටුවට පන්දුව යොමුකිරීම අපහසුය. එහෙත් එයට ද අප ඉක්මණටම පුරුදු වීමු. පිතිකරුවා පාර්ශ්වයේ පොල්පිති  ඔළු විකට්ටුවද  පන්දු යවන්නාගේ පාර්ශ්වයේ තරමක ගල් ගෙඩියක්ද විකට්ටු සදහා භාවිතා විය. ඉදහිට වැටහිර පොලු කීපයක් සොයා වැදගත් මට්ටමින් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කලද අප මනාපය තිබුණේ පොත්පිති විකට්ටුවටය. එයටත් හොද හේතුවක් තිබිණ. වැටහිර පොලු යොදා සාදාගන්නා විකට්ටුව ප්‍රමාණයෙන් මහතය. පොල් ඔළුවට පන්දුව ඉලක්ක කල වුන්ට එයට බෝලිං කිරීම කජු කන්නාක් මෙනි. එය බොහෝ විට අපට අවාසිය ගෙන ආ අතර පොල් පිති ඔළුවේ ගුණ ගායනා කිරීමට ද අප අමතක නොකළෙමු. අවසන පොල් ඔළුව අපේ ස්ථිර විකට්ටුව බවට පත් විය.

                                                                             වත්තේ අප වාසය කළ කොටසේ හොදින් ඉඩ කඩ සහිත  ගෙමිදුලක් තිබුණා නම් ඒ අප නිවෙස ඉදිරිපිට පමණි. එබැවින් පහසුව තකා මුලින්ම අප ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරන්නට තෝරා එත්තේ එතැනය. මුලින් මුලින් අප ක්‍රීඩාවට අනුග්‍රහය දැක්වූ වැඩිහිටියන්ද පසුව පසුව එයට අංචි අදින්නට විය. එයට මූලිකම හේතුව වූයේ බෝලය වැදී  පොල්ලතු වහලය ට හානි සිදුවීමය. එබැවින් එය අවම කරගැනීම සදහා වහලයේ බෝලය වැදුණ හොත් පන්දුවට පහර දුන් ක්‍රීඩකයා දැවි ගිය ක්‍රීඩකයෙක් ලෙසට නම් කරන ලදී. මෙලෙස වහලෙ අවුට් නීතිය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට එක් විය. එසේ  වහලෙ අවුට් නීතිය හදුන්වා දීමත් සමග ක්‍රීඩකයන්ට පන්දුවට පහර දීමේ ඉඩ කඩ සීමා සහිත විය. එබැවින්  නිවෙසට ප්‍රතිවිරුද්ධ පැත්තට නිතරම පන්දුව යොමු කරන්නට ක්‍රීඩකයෝ එවිට උත්සුක විය. ඒ පැත්තේ තිබූයේ මා පෙර දිනෙක සදහන් කළ හුළං කීරිය ගාල හා ගල් අන්නාසි ගාලකි. එබැවින් පන්දුව ගැනීමට යාම ඉතා අපහසු විය. එනිසා කැලේට පන්දුව යොමු කල ක්‍රීඩකයා දැවී ගිය ක්‍රීඩකයෙක් ලෙසට නම් කරන්නට සිදුවුණි. කැලේ අවුට් නීතිය ද  එලෙස එකතු විය. දැන් පන්දුවට පහර දෙන විට පන්දුව යොමු කල යුත්තේ ඉදිරි පසට පමණි. එවිට පන්දුවට නිසියාකාරව පහර දෙන්න හෝ නොහැකිය. මෙනිසා ක්‍රීඩා පිටිය නව තැනකට මාරු කරන්නට සිදුවිය.

                                                                               එය කොට්ට කන්ද නම් විය. එතැනට යාමට  කිරියම්මලාගේ ලැයිමද පසුකර තවත් පහලට පැමිණිය යුතුය. මෙම ස්ථානයේ තිබුණේ එක් නිවසක් පමණි. . එහි අප මිතුරෙක් වාසය කලේය. හයේ සීමාව වැටුනේ ඔහු ගේ නිවසේ මිදුලටය. වහලයට වසා තිබුනේ තාර ෂීට් බැවින් පන්දුව වැටී වහලය ට හානි වීමේ අවධානමක්ද නොවීය. ඊටත් අප සෙල්ලම් කලේ වත්තේ තිබූ තැනිතලා කොටසකය. පන්දු යවන අන්තයේ පාරත් ඉන් එහා නිවසත් පිහිටා තිබින. ක්‍රීඩකයාගේ වමින් හා දකුණින් කුඩා දොළ පහරවල් දෙකකි.(මෙහි වතුර ගලන්නේ වැහි කාලයට පමණකි) පන්දු රකින්නාට පිටු පසින් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් උස්ව ගොස් එක වරම යෝධයෙකු සේ සිට ගන්නා දලුග්ගලය. සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ අප ක්‍රීඩා කලේ මෙහිය.

                                                                               සුද්දන් කිරිකට් ක්‍රීඩා කරද්දී අප ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කළ බව මා මුලින් කීවා ඔබට මතක ඇත. මා මේ සුදානම් වන්නේ ඊට හේතුව පවසන්නටය. ඕවරයකට පන්දු හයකි.  පිළකට ක්‍රීඩකයන් එකොළොස් දෙනෙකි. සහ තවත් නීති බොහෝ විය. එහෙත් අපේ ක්‍රිකට් වල තිබුණේ ඕවරයේ පන්දු හයේ නීතිය පමනි. එය උල්ලංඝනය කරන්නට කිසිවෙකුත් ඉදිරි පත් නොවීය. අපට නිසි ආකාරව එකොළහක් පිලකට ගන්නට තරම් පිරිසක් නොසිටියේය. එබැවින් සිටිනා පිරිස හරි අඩකට බෙදා පිල වෙන් කර ගනී. කුමක් හෝ අවස්ථාවක එක් අයෙක් වැඩිපුර ඉතුරු වුවහොත් නායකයන්ගේ කැමැත්ත මත ඒ කෙනා එක් පිළකට ලබා දී එහු වෙනුවෙන් අනෙක් පිලේ හිසුවූ ඉඩ ට හුංගෙක් පත් කරයි. හුංගා වෙනුවට ක්‍රීඩා කරන්නේ ඒ පිලේ දක්ෂතම යාය.

                                                                             එක පන්දුවකට ලබා ගත හැකි ලකුණු සීමාව හයක් හෝ හතරකි. දුවමින් ලබා ගත හැක්කේ ලකුණු හතරක් පමණි. එහෙත් අප එවන් නීතියක් නොදැන සිටියා හෝ තැකීමක් නොකලා විය හැක. එක් පන්දුවකට හැකි තරම් ලකුණු රැස් කලෙමු. උදාහරණයක් ලෙස පන්දුව ගසක රැදුණා නම් එය ගන්නා තුරු අප දුවමින් ලකුණු රැස් කලෙමු. මෙය වඩාත්ම සිදුවූයේ අප නිවෙස අසල ක්‍රීඩා කරද්දීය. මගේ මතකය නිවැරදි නම් එක වරක් මා පන්දුවකට ලකුනු හැත්තෑ අටක් රැස් කර ඇත. ඒ මගේ ක්‍රිකට් දිවියේ ලද වැඩිම ලකුණු ප්‍රමාණයයි.

                                                                             සුද්දන්ට වඩා අපේ ක්‍රිකට් හොද වීමට තවත් හේතුවක් තිබිණ. අප ක්‍රීඩා කලේ විවිධ වයස් මට්ටම් වල අය සමග බව මා මුලින්ම සදහන් කලෙමි. ලොකු අය මෙන්ම පොඩි වුන්ද මෙලෙස අප හා සිටියෝය. පොඩි එකෙකු පන්දුවට පහර දෙන්නට පැමිණ ලකුණු නොලබා දැවී ගිය බොහෝ වට ඌ හඩමින් බෙරිහන් දෙයි. බොහෝ විට නවතින්නේ ගෙදරය. එබැවින් උන්ට තවත් වරක් ක්‍රීඩා කරන්නට අප විසින් අනේක වාරයක් අවස්තාවන් දෙන්නට ඇත.

ගමේ ක්‍රිකට් වලට වඩා වෙනස් වූ ඉස්කෝලෙ ක්‍රිකට් ගැන ලබන සතියෙ බලමු ඈ...