නෙල්ලි 07- බස් එකක්- සීට් එකක්- අම්මෙක්

                                                                       වෙලාව දහයාමාරට විතර ඇති... මං  පිං පාරට යන්න බලා‍ගෙන පොල්ගහවෙල  බස් ටෑන්ඩ් එක ගාව තියෙන කුරුණෑගල හෝල්ට් එක ළග හිටගෙන... ඒක පිරෙන්න සෙනග.. අවුවෙන් බේරෙන්න වෙන්නැති.. දවල් වෙන්න වෙන්න රත් වෙන ඉරත් එක්ක දාඩිය දාන්නෙ තරගෙට වගේ... මං ආයෙමත් බස් කිවු එක දිහා බැළුවෙ යන්තමට හරි රිංග ගන්න පුළුවන් තැනක් හොයාගන්න හිතං.. ඒ එක්කම වගේ බස් එකත් පල්ලිය පැත්තෙන් මතු වුණේ හිතට පොඩි සැනසිල්ලකුත් එක්කම වගේ කියල මට දැණුන. කොළඹින් ගමන පටන් ඇරන් මැදිරිගිරියෙන් ඉවර කරන්න බලාගෙන යන “ලක්මාල්” බස් එක පිඹගෙන ඇවිත් “ කීස්” ගාගෙන  දුටුගැමුණු හන්දියෙ නැවැත්තුවා... කළු පාට  බැක් පැක් එකත් දකුණු උරිස්සෙන් එල්ලගන, පිටිපස්ස දොරෙන් බස් එකට නැග්ගෙ අමතර පංති වලට සහභාගි වෙන්න බලාපොරොත්තුවෙන් යන නංගිල තුන් දෙනෙක්ට නගින්න ඉඩ දීල. බස් එකේ ගමනාන්තයට මදක් මෙහාට වෙන්න යන මට කොහොමත් සීට් එකක් ලැබෙනව කියල මම අත්දැකීමෙන් දැනගෙන හිටිය. බස් එකේ ආසන පේලී කීපයක්ම හිස්. දොරළගම සීට් එකේ වාඩි නොවී ඊට ආසන පේළි තුනක් විතර ඉස්සරහින්  තිබුණ සීට් එක්ක වාඩි වුණේ පස්සෙන්ම ඉදගන්නවට වඩා මැද හරියෙන් ඉදගන්න කොට ගමනාන්තයට යනකම්ම ඉදගෙන යන්න පුළුවන් හින්ද . මගින් නගින ආබාධිත, වයොවෘද්ධ හෝ ගැබිණි මාතාවන් වගේ පාර්ශ්වයන් ගෙන් ගැටළුවක් නොවී අපහසුවක් නැතිවම ගමන අවසන් කරන්න පුළුවන්.

                                                                      පොතුහැර කුරුණෑගල පහු කරන් බඩගමුව කැලේ මැද්දෙන් දැනෙන සීතලත් එක්ක මට ලාවට ඇස් පියවෙනව වගේ දැනුන.. කොහොම හරි මට ටිකක් තදටම නින්ද යන්න ඇති.. ආයෙ මං හදිසියෙම ඇස් අරින කොට දැක්කෙ මැල්සිරි පුර පහු වෙලා කියල... ඇහැරුණෙත් නිකංම නෙවී කොන්දොස්තර තැනගෙ ගෝරනාඩුව හිංද... ඒත් ඒ ගෝරනාඩුව මේ වගේ දුර බස් ගමන් වල ටිකක් අස්වාභාවිකයි...

 මේ අම්මට කව්රු හරි නැගිටල සීට් එකක් දෙන්න... ළග බහින කවුරුවත් නැද්ද... ???

                                                                   දෙතුන් පාරක්ම එහෙම ඇහෙනකොට  මං හිමීට පිටි පස්ස හැරිල බැළුවෙ නිදිමතෙන්මයි... ඇස් දෙක පුරෝල නිදි මත බේරෙන්න ඇති... ඒ මදිවට වස කම්මැලි කමකුත් එක්ක මහ මුස්පේන්තු ගතියක් දැණුන..ඒ හැගීම් අස්සෙන් මං දැක්කෙ සුදු පාට බ්ලවුස් එකක් වගේ උඩිං  දම් පාට මල් මල් වැටුණ ගවුමක් වගේ එකක් ඇදන් ඉන්න අවුරුදු විසි පහක් විසි අටක් විතර වෙන මාස හයක් නැත්තං ඊට වැඩි බඩකුත් උස්සං අමාරුවෙන් හිටං ඉන්න අම්ම කෙනෙක්. ඒ මදිවට පත සයිස් හෑන්ඩ් බෑග් එක්කුත් එල්ලගෙන. වාහනේ වේගෙත් එක්ක ඒ වගේ තත්වෙක ඉන්න කෙනෙක්ට හිටගෙන ඉන්න අමාරුයි කියල කියන්න වෙන මොනාත් ඕන නෑ... මූණ දැක්කාම ඇති... දාඩිය දාල, අසරණකම බේරෙන, වෙහෙසකර බව හරි අපුරුවට ඒ මූණෙ සිත්තම් වෙලා තිබුණ. කවුරුවත් නැගිටින පාටක් නෑ... මට කෙඳිරි ගෑවුණා... තව කිලෝමීටර් සීයක් විතර යන්න එපෑ...

අක්කෙ..... වාඩි වෙන්න...

මං නැගිටල සීට් එක දුන්නෙ වෙන මොකවත් හිංද නෙවෙයි... ඒ මනුස්සය හිටගෙන යනකොට මට ඉදං ඉන්න ඇත්තටම ලැජ්ජ හිතුණ හිංද...

                                                              ඒ අම්ම දඹුල්ලෙදි  බස් එකෙන් බැහැල ගියා... ස්තූතියි මල්ලි කියාගෙන... මං හිණා වුණා විතරයි... එයා නැගිටින කොටම කොහෙදෝ ඉදල ආපු ආච්චි කෙනෙක් ආයෙත් එතනම වාඩි වුණේ හරි හදිස්සියකින් වගේ... මං විතරක් ආයෙම හිටගෙන... තනියෙම බස් එකේ මැද හිටං යන්න බැරි හිංද මං ඉස්සරහට ගිහින් එන්ජින් එක වට කරල ගහල තියෙන සුදු යකඩ බටයක් උඩ වාඩි වුණේ කොන්දට ෂේප් හිනාවක් දාන ගමන්.... මට වුණේ බටුකොටුවෙ හංදියෙන් බහින කංම එතෙන්ට වෙලා කොන්දොස්තර තැනයි ඩැයිවර උන්නැහෙයි එක්ක වල් පල් දොඩෝ දොඩෝ ඉන්න...