කදෝකිමි හදවතකි...

නිවි නිවී දිලෙන
තාරුකා අඳුරක ගිලී
කදෝකිමි දහසක් එළි මැද
මතකයන් පා කර හරින්නෙමි

ඉඩෝරයට වට පොද වැස්සක් - අඩා මහත්තයා.

                                   

                             මම ඔබට කියන්න යන්නෙ අපූරු කතාවක් ගැන. කෙනෙක්ට මොන තරම් ස්වරූප වලට හැරෙන්න පුලුවන්ද මොන විදියෙ කෙනෙක් බවට පත් වෙන්න පුලුවන්ද කියල පෙන්නන අපූරු කතාවක් ගැන. ගුරුවරයෙක් විදියට ඉස්සරෝම පත්වීමක් ලැබෙන්නෙ දුෂ්කර සේවයට කියල කාටවත් කියන්න ඕන ඇති කියල මම හිතන්නෙ නෑ. ඒත් තමන්ට ලැබුණ දුෂ්කර පත්වීමත් දේශපාලන පළිගැනීම් නිසා අන්ත දුෂ්කර තත්වයේ පවතින පාසලකට යන්න වුණොත් ඒකත් තමන්ගෙ බිරිඳ ගෙ කුළුදුල් දරු ප්‍රසූතිය සිද්ද වෙන්න ඔන්න මෙන්න කියල වුණොත් කෙනෙක්ට මොනව හිතෙයි ද ? ඒත් කිසිම දේකින් නොසැලී හැම දේම මැදිහත්ව දරාගත්ත මනුස්සයෙක් ඒ හැම දේම විඳදරාගෙන පාසලක විතරක් නෙමෙයි ගමකම ජීවිතේ වෙනස් කරනව. තේරෙන විදියට කියනව නං හැම දේම උඩු යටිකුරු කරනව.

පොතක් කියවන එක වැරැද්දක් තමයි..!!

ඔයාට ඉක්මණට තරහ යනවනෙ
මේ අහන්නකො ඉතිං
ඔහොම නං බැරිවෙයි ඉන්න
අමනාපයෙන් අහක බලං
මූණත් මුක්කන් කරං...

ජීවිතය තුළින් ජීවිතය සොයා යාම...

                                                            තමන්ගෙ ජීවිතේ තමන්ට හිතෙන විදියට ගත කරන හැම අතින්ම නිදහස් කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක් ඔයාට හමු වුණොත් ඔයාල එයා හඳුන්වන්නෙ මොන නමකින්ද.. පිස්සෙක් නැත්තං පිස්සු කෙල්ලෙක්.. ඇත්තටම අපිට ඒ වගේ අය හම්බෙලා තියෙනවද.. සමහර විට ඔව් නෑ කියන අය අතර ආපෝ එහෙම උනුත් ඉන්නවද.. හීනෙන් තමයි කියන අයත් ඉන්නව.. හැබැයි මම ඉත්තේරුවෙන්ම දන්න එක දෙයක් තියෙයි.. ඒ තමයි අපි විහින් බැඳගෙන ඉන්න මේ බැඳීම් නැත්තං අපි හුරු වෙලා ඉන්න සිතීමේ රටාව අපිට වෙනස් කරගන්න පුළුවන්නං මං හිතන්නෙ ඒ වගේ කොල්ලෙක් කෙල්ලෙක් හමුවෙන එක අරුම දෙයක් නොවෙන්න පුළුවන්.  මම කියන්න යන්නෙ ඒ වගේ කතාවක්.. (කෝමත් මම කීවොත් මොකක් හරි පිස්සු කතාවක් ගැන හිංද ඒ ගැන ඒ තරං හිතන්න දේකුත් නෑ)

“ඇය” වන්නට කැමති ඔහු සහ “ඔහු” වන්නට කැමති ඇය

"ඇය- ඇත්තටම මට දැනගන්න ඕන හැම දෙයක්ම තියෙන කෙනෙක්ට තියෙන හීන මොන වගේද කියල'..??

ඇය- කියන්න....??

ඔහු- මට මගේ අම්ම වගේ වෙන්න ඕන...

ඇය- මොකද්ද කිව්වෙ..??

ඔහු- මට.... මගේ... අම්ම වගේ වෙන්න ඕන..!! "

මකුළු මහත්මියකගේ පැමිණිල්ල..

කොසු පහර හරි සැරයි නෝනා

එක් සැනින් මුළු කැදැල්ලම

අතුගාල බිම ඇදල දමනා

අනවසරයෙන් තමයි

මම බැන්ඳෙ මගෙ ගේ

ඒ වුණත් මම කියා

වෙන කොහේ යන්නද...

අව් වැසි මහ සුළං පීඩා

ඉවස ඉවසා බැරිම තැනමයි

අවසන් කවිය ද අවසන්ය..

පිහාටුවක මුදු සැහැල්ලුව
හිතුමතේ උදුරාන
රිදෙනවැයි සිතු සිතූ තැන්
පිරිමදින විට නුඹ
නොමදැනුණ වග මුදු බවක්
නුඹට නොකීවේ මන්දැයි සිතමි..

නුඹෙන් දුර නික්ම යන්නට
අවැසි වූවද බොහොමයක් විට
නොමගියේ මන්දැයි
ආයෙ ආයෙත් සිතමි
සිත සිතා තැවෙමි
තවමත් නුඹටම ඇලී ඉන්නෙමි..

පුස්තක ප්‍රේමය හෙවත් කෙල්ල අමතක විමේ කතා වස්තුව...

...එහෙනම් අදට නියමිත දේශනය අවසානයි. ඊළඟ දවසේ අපි කව් සිළුමිණ...

                                                               මේ උඹ අර වැඩේට යනවනෙ.. දර්ශන සර් ගෙ ලෙක්චර් එක ඉවර වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියල තලයා මගෙ කණට කුට කුටු ගාණව. ඇතුගල හොට් ප්ලේට් එකක් වෙලා ඒ රස්නෙ මෙහට්ටත් එනවද කොහෙද. ඔලුකට්ට උඩට බිත්තරයක් දැම්මොත් ඔම්ලට් එකක් හැදුවැකි. මම මගෙ හම්පඩ ලේන්සුවෙන් දාඩිය පිහිදන ගමන් හිතුව. එතකොටත් පන්තියෙ හිටපු අනික් උදවිය තමන්නෙ ආම්පන්න අනං මනං ටික බෑග් වලට පැක් කරගන්න පටං ඇරං තිබ්බෙ. මෙච්චරක් වෙලා ඉදිකට්ටක් වැටුණත් ඇහෙන සයිස් එකට තිබ්බ පංතිය මේ වෙද්දි  විසාල ගාලගෝට්ටියක් වෙන්න පටං ඇරං..  දර්ශන සරුත් තාම කියෝනව. මුං යන්න තදියමේ දගලනව. අම්මප මුන්ට තියෙන තදියමක්. එහෙම හිතන ගමං මං තලය දිහාට කණ දැම්ම.

හා හා ඉතිං පෝළිමට ආව නං.. හිත එපා.. හිත එපා.. අත දෙන්න..අත දෙන්න.. අත.. අත...

                                                                හිත එපා අතයි ඕන කිවම මෙන මොනව හරි හිතයිද මංද... හෙහ්.. කෝමත් අපි එහෙම නෙව වැල්වටාරං වලට දස්සයො.. අපේ රවි තුමා හැලපෙ උන්නහේගෙන් ඇහුව නං හිටගෙන නිදිකිරා වැටෙන උනුත් විරිත්ත විරිත්ත හරි ඒ කතා අහයි. හෙහ් ඒ තරං. හරි හරි ඒව පස්සට. මං මේ අත ඉල්ලුවෙ ගෙනියන්නවත් ඔතාගෙන යන්නවත් වෙන අටමගලෙකට නෙවී ආයිබංඩ. මේ දවස් වල අර වසන්ත  කියල එකෙක් මේ බ්ලොග් අව්වස්සෙ කරක් ගහන වෙලාවෙ මේ වගේ වැඩක් වත් අපි කරන්න ඕන කියල හිතුණ. හ්ම් හ්ම් කතා ඇති හෙනං. දැං කියන්නංකො මොකටෙයි මේ අත ඉල්ලුවෙ කියල.

                                                            දැං ඔය  බ්ලොග් මහත්තුරු නෝනල ඉන්නව නෙ ඒ මහත්තුරු නෝනල ඉතිං අලුතෙං බ්ලොග් කොටන්න පටං ගන්න උන්හේලට අත දෙන්න රුසියො නෙව. ඒ අවුවස්සෙ සමහරු හිත පුදන්න ගිහිල්ල ඇදගෙනත් නානව කියලයි ආරංචිය. හෙහ් හෙහ්. ඉතිං හිත පුදන්න ඕන නෑ අත පොඩ්ඩක් මෙන්න මේ අලුත් කොළු කෙලිත්තියන්ට (ඇත්තටම කීප දෙනෙයි අලුත් අය ඉන්නෙ. අනිත් බ්ලොග් මේ පෝස්ට් එකට ඇතුලත් කලේ ඒ ගැන නොදන්න යම් කෙනෙක් වේ නං යන්න. විසේසෙං අර වයලිං කාරය පරණ එකෙක් නොවැ.) දුන්න නං උනුත් ටිකක් දියුණු වෙයි නේ.. එහෙනං ඕං .....

අඳුර පැරදවිය හැක්කේ ඔබටමය. Child of the Dark- The Diary of Carolina Maria De Jesus

 “...මම මෙහෙට ආවේ මට අසනීප නිසා උපකාරයක් ඉල්ලන්න. ඔහේ මාව එක එක තැනට යැව්වා. මාත් ගියා. එතැනින් මාව අර ඉස්පිරිතාලෙට යැව්වා. මා ළග තිබුණ එක්කොම සල්ලි එහාට මෙහාට යන්න වියදම් වුණා.

මෙයාව ඇරන් යනවා.. සොල්දාදුවෙක් උගෙ තුවක්කුව මගෙ පපුවට එල්ල කළා. මම උගෙ ඇස් දෙක දිහ බැලුවා.

මම දුප්පත් නිසයි මෙතෙන්ට ආවෙ. දොස්තර මසාල්ඩෝ ඩී බැරෝසා පැමිණියා.. ඔහු අපේ නගරයේ ඉන්න බොරු පරිසර වේදියෙක්. ඔහු මෙහෙම කිව්වා..

පොලිස් කාර් එක්කට එන්න කියනවා

පොලිස් කාරයෝ ආපහු මාව මුඩුක්කුවට එක්ක ගිහින් දාල සුභ සාධක ඒජන්සියේ ආපහු කලබල කළොත් කූඩුවට දානවා කිව්වා.

සුභ සාධක ඒජන්සිය

සුභ සාධනේ කාටද..? ...”                                                  

                                                                                                           අන්ධකාරයේ දරුවා (පිටුව 48)