ස්මරණ 07--හොදම දේ දරුවන්ටයි...

                                                                           මේ දිනවල වසල මුග්ධ වෙළෙන්දන්ගේ පූජනීය ස්ලෝගන් එක බවට පත්ව ඇත්තේ හොදම දේ දරුවන්ටයි... යන වචන කිහිපය ය වේ. වර්තමානය වන විට පවත්නා නෙක නෙක අරුමෝසම්  භාණ්ඩ, නෙක නෙක වර්ණ පාසල් උපකරණ මෙන්ම  විවිධ වූ ආකාර ක්‍රීඩා භාණ්ඩ අතර අතරමං වූ ළමා වියක් අපට නොතිබුණි. ඒ පිළිබද හිත කොණකවත් දුකක් නැත්තේ නූතන ළමා ලෝකය හා සැසදීමේදී කෙතරම් දුෂ්කරතා මැද  වුවත් අප සතුටේ උපරිමය බුක්ති වින්ද බැවිනි. තරගකාරීත්වය, සෝබනය, මෙන්ම අම්මලාගේ විබාගය(ශිෂ්‍යත්වය) වෙනුවෙන් වත් ඔවුන් අපව වෙහෙස නොකළෝ ය. එබැවින් අපට හිතුවක් කරන්නට මෙන්ම අපේ තීරණ අපම ගන්නට හැකි වටපිටාවක් නිර්මාණය වී තිබිණ.. යමක් පිළිබද නිසි තේරුමක් නොවී නම් හෝ යමක් පිළිබද තීරණ ගන්නට අප මුහුකුරා නෙවී නම් හෝ පමණි අප ඔවුන්ගෙන් උපදෙස් ලබා ගත්තේ.. පසු කලෙක සාමාන්‍ය පෙළ සමත්ව උසස් පෙළ සදහා සූදානම් වන කාලයේ වත් ඔවුන් අපට බාධා නොකළේය.
මොනවද කරන්න හිතං ඉන්නෙ කියා අම්මා ඇසුවා මතකය. (ඒ තුළ තාත්තාගේ වදන් ද අන්තර් ගත නොවුණා යැයි කීම මුසාවක්ය) ආර්ට් යන්න මගේ සරල පිළිතුර විය. කොමස් කරනවා නම් කැමතී අම්මා කියුවා මතකය. නමුත් ඈ මගේ තීරණයට බාධා නොකළාය. නමුත් ඈ කියූවක් අසා පාසලෙන් ඉවත්ව වාණිජ්‍ය විශය ධාරාව සදහා සූදානම් වී නම් මගේ වර්තමානය මීට වඩා සුභ දායක් වෙන්නට ඉඩ තිබිණි. කලා විශය ධාරාවන් සදහා පෙනී සිටීමට එතෙක් උගත් පාසලේම රැදීම මා ගත් බෙහෙවින්ම අඥාණ තීරනයක් යැයි මට හැගේ...

                                                                         මගේ පවුලේ දරුවන්ට  සිටියේ මා හා නංගී පමණි. එසේම අම්මලා විදි දුක් සියල්ලම එලෙසින්ම අපට තිළිණ කරන්නට අපේ මව්පියන්ට වුවමනා නොවිණි. එහෙත් අපට යමක් පිළිබද වැටහීමක් තිබිය යුතුය. දුප්පත්ව ඉපදීම මෙවන්නකි යැයි ඔවුන් අපට ඔප්පු කර පෙන්වීය. එබැවින් අපේ තත්වය කුමක්දැයි කුඩා කල සිටම අප දැන සිටියෙමු. එනිසාම අනවශ්‍ය වූ දෑ ඉල්ලා කරදර අසන්නට  අම්මාට වත් තාත්තාට වත් සිදු නොවීය. එසේම අපගේ කුදු මහත් වූ සියලුම කටයුතු කරගන්නට අපම පුරුදු වී උන්නෙමු. එසේම බොහෝ වූ දෑ පිළිබද අත්දැකීම් ලැබුණේ ස්වයං වය. ඔවුන්ගෙන් ගුරු හරු කම් නොලැබුණා නොවේ. නමුත් මේ හොදය මේ නරකය කියන්නට අපම තේරුම් ගැනීම තුළ අපේ ආකල්පයන් වර්ධනය වූයේ වඩාත් හොදම විකල්පය තෝරාගත යුතුය යන හැගීම සමගිනි. නමුත් සැම විටම අපට නිවැරදි වන්නට හැකිවුණා නොවේ. එහෙත් දෙවන වර වරද්දා නොගන්නට තරම් ප්‍රවේසම් වීමු.

                                                                       කුඩා කල අපව නෑව්වේ අම්මාට වඩා කිරියම්මාය. ඒ හේතුවෙන් අපව නාවනවාට වඩා අපට නාගන්නට ඈ ඉඩ හැරියාය. කොටින්ම කියතොත් අපේ අම්මාට හා ඇගේ සහෝදර සහෝදරියන්ට ලැබුණ පුහුණුව ඈ අපටද නොදැනෙන්ට ලබා දුන්නාය. එහෙයින් අපි අපේ වැඩ සියල්ලම කරගන්නා තත්වයට පත්වීමු. නෑම, ඇදුම් සෝදා ගැනීම පමණක් නොව ඒවා නිසි ලෙස මැද ගැනීමද අපම කරගත්තේය. කිසි විටෙක ඒ සදහා මැසිවිලි නගන්නට අපට වුවමනා නොවිණි. මන්ද එවන් කාර්යයක මැසිවිලි නගන්නට තරම් දෙයක් නොතිබූ නිසාය. උදේ නැගිට මූණ සෝදා ඇදුම් හැද පිළියෙල වී පාසලට ගොස් පැමිණීමද යළි අපගේ කුදු මහත් කටයුතු කර ගැනීමටද අප ඉබේම හුරු වීමු.  ඒ නිසාම යම් වැරැද්දක් සිදුවී තිබුණි නම් අපට වහාම තේරුම් යන්නේය. (මේ කුඩා කල ලැබූ පුහුණුව හේතුවෙන් පසු කලෙක මා රැකියාවට සම්බන්ධ වූ පසු කීප දෙනෙකු ටම ඇදුම් මැදීමේ පූර්ණ කාලීන පාඨමාලාවක් පවත්වන්නට මට හැකිවිය. :D)

                                                                      උදෙන්ම අම්මා හා තාත්තා වැඩට යන නිසා පාසල් නිවාඩු දවසට නිවසේ ඉතිරි වන්නේ මා හා නංගී පමණි. එවිට හතර අතේ නඩා ගහන්නට මෙන්ම කරන්නට ඇති සියළුම දහපදුරා වැඩ කරන්නට අපට නිදහසක් ලැබේ. මට මතක ඇති ආකාරයට කුඩා කල සිට දහම් පාසල් ගියා විනා අමතර පංතියකට සහබාගී නොවීය. එහෙත් පහේ ශිෂ්‍යත්වයට අම්මා ගේ වුවමනාව මත මා ඉහලගම ටීච ගේ පංතියට ගියෙමි. (ඒ ගැන ඊළග කොටසින්) එපමණකි. ඒ හැරෙන්නට දවසම ගෙදරය. අපට සෙල්ලම් බඩු නොතිබිණ. අප සෙල්ලම් කලේ අප විසින් හදාගත් සෙල්ලම් බඩු වලිනි.

                                                                    විශාල පදුරු ලෙසට වර්ධනය වන්නා වූ කොළ උණ පදුරු වලින් කපා ගන්නා උන බට තුවක්කුව අපේ මූලිකම සෙල්ලම් බඩුව(ආයුධය????)  විය. වැඩි මහතක් නැති හොදින් මෝරා ගිය පුරුක් අතර දිගු පරතරයක් ඇති  සවිමත් උණ බටයක් කපා ගන්නා අප එහි පුරුක් වෙන් වන තැනින් කපා වෙන් කර ගන්නා අප එක් පැත්තක් කොටට සිටින සේ එය දෙකට  කපා වෙන්කර ගන්නෙමු. අනතුරුව එහි කුඩා කොටසට හොදින් සුද්ද බුද්ධ කරගන්නා පුවක් කූරක් කිටි කිටි යේ හිර කර ගන්නෙමු. මෙම පුවක් කූර වෙන් කොට ගත් උණ බටයේ දිගු කොටසට වඩා මදක් කෙටිය. එසේම හොදින් සුද්ධ කොට ගන්නා නිසා මටසිලුටුය. දැන් උණ බට තුවක්කුව සූදානම්ය. අනතුරුව එළඹෙන්නේ උන්ඩ දමා තුවක්කුව ටැස් කොරනා වෙලාවය. උණ්ඩ ලෙස අප බහුලවම යොදාගන්නේ කොහිකිරිල්ලය. කොහිකිරිල්ල ගෙඩි දෙකක් දමා කාට හෝ ඉලක්ක කර වෙඩි තබන අප කොහිකිරිල්ල උණ්ඩ ප්‍රහාරයට ලක්වන්නාගේ වේදනාව මත එහි සාර්තක අසාර්තකත්වය මනින්නෙමු. :D . බොහෝ විට මේ අවස්තාවේදී අපේ ප්‍රහාර වලට ලක් වන්නේ කෙල්ලන්ය. වරක් කොහිකිරිල්ල ගෙඩි වැදි නංගිගේ සට්ටමේ සහ කොන්දේ(ඔව් ඔව්... ඒ දවස් වල හෙන හිච්චි එකී. ඉන්නෙ ජංගි කොටේ ගහගෙන මයි :D) ගෙඩි ගැසී තිබිණි. එදා තාත්තාගෙන් එල්ලවූ ප්‍රති ප්‍රහාර හමුවේ වීරෝධාර සොල්දාදුවාට වූයේ ආරස්සාව පතා කිරියම්මලගේ ගෙදර සරණාගත පිළිසරණ පතන්නටය. උණ්ඩ ලෙස යොදාගත්  කොහිකිරිල්ල ගෙඩි වලින් වෙඩි තියනවාට වඩා ඒවා කන්නට පෙළඹීම නිසා අපට සිදු වූයේ කඩදාසි ගුලි තෙත් කර උණ්ඩ ලෙස භාවිතා කරන්නටය. පිල් බෙදී යුද්ද කරගන්නා අපි මේවා ඉවර වනතෙක් එකිනකාට වෙඩි තබා ගනිමින් විනොද වුණෙමු. එහෙත් හවසට ඇග පුරා ගෙඩිගැහී  තිබූ වා වල වේදනාව පසුදාට යළි අමතක වන බව නම් නොකියාම බැරිය.

                                                                  මීට අමතරව පොල්කොල රූනන්, කුරුම්බැට්ටි මැසින්, ඔට්ටපාලු බෝල, රබර් ඇට රූනන්, පොල්පිති බැට්, පුවක් කොලපත්, පොල්කොට රෝද කරත්ත, සුරුට්ටු පෙට්ටි කරත්ත, ගං සූරිය කොල නලා, වියැලුණ රබර් ගෙඩිය පිපිරී විසිවන කොටස් එකතු කොට හදන රබර් රූනන් ආදී එකී මෙකි දේ ඇතත් ඒ සියල්ලම කියන්නට යාම ඔබව වෙහෙස කරවන්නකි. එබැවින් මේ ඇතියි සිතමි.