ආ දුරත් දුර වැඩි නිසා අවසානයට පෙර ඈ ගියා

කියූ නොකියූ කතාවක  ඉතිරිය....

                                                             

වෙලාව උදේ නමයත් පහුවෙලා... මම මහ වීදිය දිගේ ඇවිත් මුස්ලිම් පල්ලිය ගාවින් වැව රවුමට හැරුණ.. සතියෙ දවසක්  වුණත් වැව රවුමෙ  ඉදගන්න ඉඩක් හොයාගන්න එක ලේසි නෑ.. අමතර පංති වලට සහභාගි වෙන කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට පංති යන එකට වඩා වැඩ තියෙයි කියල මට හිතුණ. සමහර විට අපිටත් අපි පංති යන දවස් වල වැඩ තියෙන්න නැතෑ ..

                                                              අළුතෙන් ව්‍යායාම මංතීරුවක් විදියට අළුත් වැඩියා කළ කුරුණැගල වැව ඉවුර ඒ දවස් වලට වඩා ලස්සන වෙලා. සිමෙන්ති කැට අල්ලල අපූරුවට හදල තියෙන පාරෙ අයින් ගැටි වල වගේම බංකු වලත් ජෝඩු කදේ දාගෙන වගේ වගක් නැතිව. ඈ මගෙන් සමුගත්ත ඒ දවසට පස්සෙ මේ වැව රවුමට ආවමයි. හැමදේම හුගක් වෙනස් වෙලා.. ඒත් ඊට සාපේක්ෂව  මට වෙනස් වෙන්න බැරිවුණේ මගෙ වරදක්  හින්දද  නැත්තං වෙනස් වෙන්න මට වුවමනා වුනේ නැති හංදද කියල මට හිතාගන්න බෑ. හිතෙන දේවල් අස්සෙන් පැටලි පැටලි වගේ මං වතුරට කිට්ටුවෙන් වගේ තැනක් හෙව්ව ඉදගන්න.. අන්තිමේ ලොකු කුඹුක් ගහක් යට දෙන්නෙකුට සෑහෙන ඉඩක් හොයාගෙන එතන ඉදගත්තෙ පැත්තකට වෙලා හිටියොත් තව ටික්කින් මෙතනත් නැති වෙනව කියල දන්න හිංද.

                                                           ඈ අදත් පරක්කුයි. ඉස්සර අපි හම්බු වුණ දවස් වල වගේම. මීට අවුරුදු කීපෙකට කලිං මේ වැව රවුමෙදිම මගෙන් වෙන්වෙලා යන්න ගියපු  මගේ සුරංගනාවි ආයෙ මට හම්බවුනේ මීට සති කීපෙකට කලිං. හිටියට වඩා කළු වෙලා කෙට්ටු වෙලා.. ඒත්  එදාට පහුවදාම ආපහු වැඩට යන වුණ හන්ද මේ දවස් ටිකටම ඇමතුමකට වඩා දෙයක්  බලාපොරොත්තු වෙන්න ඇයට වත් මට වත් බැරිවුණා. හදිසියේම ඈට මාව හමුවෙන්න ඕන කීව හන්දම නිවාඩුවෙ සම්පූර්ණ දවස් ගාණට  වඩා  දවසකුත් අඩුවෙන් ආවෙ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද දන්නෑ කියල දෙගිඩියාවෙන්..

                                                            ඉර එළිය ඇලේට පොලව මතට වැටිල එක එක රටා මවනව.. හදිසියෙන් හදිසියෙන් වගේ නිතරම හමන සුළං රැල්ල හන්ද ඒ රටාවන් මොහොතින් මොහොත එක එක හැඩයන් ගන්නව. මට ටිකක් එහායින් ඉන්න යුවල එකිනෙකාට තුරුලු වෙලා මෙන මොනවදෝ කුටු කුටු ගානව.. හුළග එන්නෙ ඒ දෙන්නගෙ පැත්තෙ ඉදං මං දිහාවට හින්ද ඒ කියනදේවලුත් වරින් වර කැඩි කැඩී ඇහෙනව...  ඒ කියන ඒව ඇහෙන  මට තනියම හිනා ගියත් පෙන්නෙ නැතිවෙන්න අහකට හැරුනෙ එයාල කතා කරපු දේවල් මට ඇහුන කියල තේරුණොත් හරි නැති හන්ද..  ඒ වෙලාවෙම ජංගම යත් නාද වෙන්න ගත්ත.

හෙලෝ....

ඔයා කොහෙද....???  ඇගෙ ගීතවත් කටහඩ  

වෙනද අපි ඉන්න තැනට මෙහායින් තියෙන ලොකු කුඹුක් ගහ මතකද... ඒ ගහ ළග....

හ්ම්... මං එන්නං...

ජංගමය විසන්ධි වෙලා විනාඩියක් විතර යන්න ඇති ඈ මං ළග. එදා දැක්කට වඩා ලස්සන වෙලා.. සුදු වෙලා  මහත් වෙලා.. ********************************  මට  හිතෙන දේවල් දන්නව නං...

මොකද අනේ....

ඒ වෙලාවෙ තමා මං තාම ගල් ඉන්නක් ගිල්ල වගේ ඈ දිහාම බලාගෙන කියල මතක් වුණේ..

කව්රුහරි දැක්කොත් හිතයි ඔයා මාස ගාණකින් කාල නෑ කියල...

ඔය තියෙන්නෙ හොදම එකෙන්... දැං නං පොළව පලාන ගිහිං එහා පැත්තෙන් මතු වෙන්න තරං ...

නෑ ඔයා එදාට වඩා ලස්සනයි... හැමදාටම වඩා...

මං වචන ගැටගැහුව...

ඔයාට පුළුවන්නං මාව ගිලියි.. ඈ හිනැහෙනව...  මං හිනාවුණා විතරයි..

                                               *********************

මහී...

ම්...

මට වැඩි වෙලාවක්  ඉන්න බෑ..

හ්ම්...

මහී...

ම්...

තරහද....

නැහ්....

අනේ... මෝඩයො...

ඔව් ඉතිං අපි මෝඩ වෙන්න ඇතිනෙ... ඒකනෙ බුද්ධිමත් එකෙක් හොයාගත්තෙ...

බලං ඉන්දැද්දි ඒ මූණ කලු වුණා..  ඉදකිං මගෙ කටනං...

ස්...සො..රි..

නෑ ඔයා හරි... හැමදාම ඔයා හරි මං තමා වැරදි...

ප්ලීස්.. අයි බෙග්  යූ..

ඇය විමතියෙන් මං දිහා බලං හිටිය.. හිටිහැටියෙම  වැහිවලාකුළු අයිං වෙලා ගිහිං අහස පුරෝගන හඳ පෑව්ව...

ඒ ඔයාමද...

ම්... මොකද්ද..

නෑ... ඒ ටික  කිව්වෙ ඔයාමද... මට මතක මහී නං කවදාවත් සමාව ඉල්ලල පුරුදු කෙනෙක් නෙවී... ඊටත් කවදාවත් වැරැද්දක් කරා කියල මට ඔහොම කතා කරල නෑ.. කොටිංම කියනව නං පරණ මහීගෙ ඇගේ අළුත් ස්පෙයා පාට් හයි කරල වගේ..

මම හිතං හිටියෙ මං ටිකක් වත් වෙනස් වෙලා නෑ කියල..

ඔව් ඔයා එහෙම තමයි... ඒත් ටිකක්... දන්නවනෙ..

මම හිනාවුණා විතරයි....

                                                  ************************

මහී...                                         

කල්පයක් කියල හිතුණ වෙලාවකට පස්සෙ ඇගෙ ගීතවත් කටහඩ ඇහුණ..

ම්...

ඇත්තටමයි මං කීවෙ...

මොකද්ද....

මට යන්න ඕන...

ඇයි හදිසියෙම...

මං ආපහු යනව....... සංජීව ගාවට....

මං ඈ දිහා බලං හිටිය... ඈ මං දිහා බැළුව.. සමහර විට ඇතිවෙලා නැතිවෙලා යන  පුදුමය... කේන්තිය වගෙම අනෙත් හැගීම් හැම එකක්ම ඈ මගෙ මූණෙන් දකින්න ඇති...කියවන්න ඇති.... කොහොමත් ඈ තරං වෙනකෙනෙක් ට බැරිවුණා තාම මාව කියවන්න... ඒ හිංදම වෙන්න ඇති තාම මං ඈ ගැනම හිතන්නෙ...

එහෙනම් මොකටද ආපහු මං ගාවට ආවෙ.. මට එහෙම හිතුණ විතරයි.. ඒක ඈට දැනෙන්න ඇති...

මං ආපහු ආවෙ යන්න බලාගෙන නෙවෙයි... ඒත් ... ඒත්... මට ආපහු යන්න සිද්ධ වෙලා..

ඇයි... ඌ ඔයාට කරදර කරනවද...

සමහර විට ඒක ටිකක් සැර වැඩි වෙන්න ඇති... ඈ මගෙ අතිං අල්ල ගත්ත...

නෑ.....

ම...ම.ම ප්‍රෙග්නන්ට්...

මම ප්‍රාග් ඓතිහාසික මානවයෙක් නෙවෙයි...

ඈ බර සුසුමක්  වාතලයට පා කරල ඇරිය....

මම දන්නව ඔයාට ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි කියල.... ඒත් මෙතන ප්‍රශ්නෙ සංජීව... අපේ අක්ක පෙරේද සංජීවට කෝල් එකක් දිල... ඔක්කම විස්තර කියල... ඊයෙ සංජීව අපේ දිහා ආව... මං දැක්කමයි  ඒ මනුස්සය වැඩට නොයා නිවාඩු ගන්නව.. ඊයෙ අඬ අඬ මගෙන් සමාව ගත්ත... දහ අතේ දිවුරුව.  වෙන වෙලාවක නං මං මොනව හරි කියනව.. ඒත්... ඊයෙ මට මොනවත්ම කරගන්න බැරි වුණා... අම්මයි තාත්තයි අක්කයි දනු අය්යයි ඔක්කම ගෙදර...  ඒ හැම....කෙ..නා...ම...............................

මට ඈ කියන්නක් නෑසී යන්නට විය.. දැනුනේ අන්ධකාර ආගාධයකට ඇද වැටෙනවා මෙනි... හරියට පෙර දවසක ඈ මා අතහැර නික්ම ගිය දා මෙනි.. අවසන හිත තද කරගතිමි.. ඇස් බොදව යන්නට ඇත... නමුත් මා කතා කළෙමි.. කියන්නට බොහෝ දේ තෙරපුනත් වචන කිහිපයකින් සියල්ල හමාර කරන්නට හිතා ගතිමි.

මට තේරෙනව... 

මම බාධා කළා වන්නට ඇත... 

මට පුළුවන්නං මං ඔයාව තියාගන්නව...

ඒත්... ඔයා  සංජීවගෙ... එයාගෙ දරුවගෙ අම්ම වෙන්න යන්නෙ.... යන්න... ආපහු එන්න එපා.... ආව වගෙම යන්න...

මහී.....

අත ඔසවා ඈ කියන්නක් නතර කළෙමි... ඈට කිසිවක් කියන්නට ඉඩ නොදිය යුතුය.. නැවත හිත රිද්දා ගන්නට උවමනා නැත....

යන්න... ප්ලීස්... ආයෙ මාව මතක් නොකර ඉන්න ...  සංජීව එක්ක හොදින් ඉන්න බලන්න...

ම....

ප්ලීස්... යන්න... යන්න....

සමහර විට ඒ වදන් රළු වැඩි වන්නට ඇත.. නමුදු ඒ හොදම විදිය යැයි මා සිතමි. මා දෙස මොහොතක් බලා හිද නැගිටිනවා නෙත් කොණින් දුටිමි. ඈ දෙස හැරී බලන්නට කියා කියූ සිතිවිල්ලද හිත හිර කරගන ඈ  නික්ම යන දෙස වත්  නොබලා වැව් දිය මතම නෙත් තියා ගත්තෙමි....

                                                      ******************

“ශෝකාන්තය එන තුරා

එහි රැදෙන්නට සිත් නැති නියා

අනන්තය ළග මා දමා

අවසානයට පෙර ඈ ගියා..... ”