ඒ වුනත් සඳ වත....

අහස් ගඟ තරණය කර

කොයිබට ද යන්නෙ සඳ නුඹ

ඇති නේද නිවහනක් නුඹටත්

නුඹ එනකං කියල මග බලන

සොඳ සඳ පැටව් සතුට උතුරන...

එන්න පුළුවන් ද වෙලාවක....

රිදෙන හිත පිරි මදින්නට

හිත කියන කවි අසන්නට

මද නලක දැවටී හෝ

එන්න පුළුවන් ද වෙලාවක....

සඳ ආයෙත් නොනැගෙන බැව්.....

පුර හඳට හැකි ද සැඟවෙන්න

අහස් ඉම කොතැන

පසලොස්වක දවසකට...

2015 සුභ නව වසරක් වේවා..!!!

ලියා තබා ගන්න 

ඔබේ හදවතේ

අලෝකවත්ම කුටීරය තුළ

ඔබේ ප්‍රියතම වර්ණයන් ගෙන

එළඹෙනා සෑම දිනයක්ම

ඔබේ ජීවිතයේ

හොදම දිනයක්

බවට....

2014 කියන්නෙ මට නං පාර අයිනෙ ඉන්න ට්‍රැෆික් සාජන්ට් කෙනෙක් දැකල හැටට හැටේ පාගපු හෙල්මට් නැති බයික් කාරයෙක් වගේ.. හිතන්නත් කලිං ගිහින් ඉවරයි.. මට මතකයි සමහර වෙලාවල් වලට මම පොඩි පොඩි සිගිති ආතල් ගත්ත... හැම කෙනාම එහෙම කරන්න ඇති. නෑ කියන්න කාටවත් පුලුවන් කියල මම හිතන්නෑ... ඒ ඇරෙන්න  මම ඇත්තටම කියපු (මඩ වත් අපහාසවත් නෙවී පෝස්ට් ගැන මට ඇත්තටම හිතුණ දේ) සමහර දේවල් හන්ද සමහර අයගෙ හිත රිදුණ.. ඇත්තටම මම කාටවත් එහෙම අදහස් කරගෙන දෙයක් කියන්නෑ... මට හිතට දැනෙණ දේ අවංකවම කියනව.. එච්චරයි... තමන් දෙයක් භාර ගන්න විදිය අනුවයි හැම දේම වෙනස් වෙන්න... 

ඉතිං ඒ පහුගිය කතා  වලට යන්න කියල සුපුරුදු පරිදි මගේ හය්යෙන් ඔයාලගෙ පෙට්‍රල් වලින් මේ ගමන යන්නයි මගෙ බලාපොරොත්තුව...  නම් වශයෙන් කියන්න බැරි වුණත් මගෙ වියුණු සටහන ආරම්භයේ ඉදලම මා එක්ක හිටපු හැමෝටම බොහොමත්ම ස්තූතියි... මාත් එක්ක මේ කෙටි කාලය පුරාවටම හිටිය වගේ ඉස්සරහටත් ඉන්න කියල මම ආරාධනා කරනව... 

2015 නව වසර ඔයාලට වගේම ඔයාලගෙ පවුල් වල අයටත් අත මිට හිග නැති කුසගිනි නොම ඇති එළවළු හාල් පොල් පෙට්‍රල් ගෑස් මදි නොකියන්න ලැබෙන 

කෙල්ලො නැති කොල්ලන්ට කෙල්ලො හම්බෙන 

කොල්ලො නැති කෙල්ලන්ට කොල්ලො හම්බෙන

ගල් ඕන උන්ට ගලුත් පොල් ඕන උන්ට පොලුත් අඩු නැතිව හම්බෙන 

ශ්‍රී සුභ නව වසරක් වේවා.............!!!!!! 

පාට (ඇති/නැති) වැහි

උස්ව නැගි 

තුගු රුකෙක 

ඉහළම අතු රිකිලි යට

නර්තනයක්ය 

කණමැදිරි..,

පුංචි තරු ඇස් ටිකක්

වළාකුලක් යට 

වැස්සට තෙමෙන 

වෙලාවක...

නික්ම යයි ජීවිතය...

ස්මරණ 15- කලාබර හේරෙක්...

කිව්වට කලාබර

නො වෙයි කලාවට බර

වංස හතර ම අඳුරන

හේරත් ය උප්පැන්නෙ නම ......

කුට්ටමේ කොල පනස් දෙක

නෑයන්ටත් වඩා අඳුරන

ළඟ නැති වෙලාවට

කලාබර හේර වුන

හිණිපෙත පාමුල ට වී මොහොතක්...........

                                                                                        අද උදෑසන ම ම වෙත අපූරු පාර්සලයක් ලැබිණ. ශ්‍රී ලංකා ගොළුබෙලි තැපෑලට පිං සිදු වන්නට පසුගිය මස තිස් වෙනිදා දින තැපැල් කරල ලද එය ම අතට පත් වූයේ අද ය. එහි වූයේ කවි පොතකි. හරි අපූරු කවි පොතකි. මගේ ඉල්ලීම නිසාම නුවන්  තොටවත්ත යන් විසින් එය ම වෙත එවා තිබිණි. අතට ගත් සැණින් ම පසෙ කට වී එය කියවන්නට වූ මට දැනුණේ හරි අපූරු හැඟුම් සමුදායකි කෙදිනක හෝ පොතක් කියවූවා මිස විචාරයක් හෝ ඒ පොත ගැන සටහනක් තබන්නට උත්සුක නො වූ මට හිණිපෙත පාමුල සොඳුරු බලපෑමක් සිදු කලේ ය. මුහුණු පොතේ සැරිසරන්න වුන් නම් නුවන්තොටවත්ත කවියා ගැන නො දැන සිටින්නට අවස්ථාවක් නොමැති බව මගේ හැඟීමයි. කවියෙකු වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස විනා මා ද ඔහු පිළිබඳ ව දන්නා අන් යමක් නැති තරම් යැයි කිව හැක. මීට පෙර කැළුම් විජේරත්න සහෘදයා විසින් සිය මිතුරා වෙනුවෙන් ඔහුගේ වියුණු අඩවියේ සටහනක් තබා තිබිණි. එපමණකි...

කවිකාරියක සිත......

හිරු පායා බැස ගියාට

සඳ නැඟිලා සැඟවුණාට

අපි ඒ වගෙ නෑ..........

නිල් ගුවනත කළු වුනාට

එහි විහඟුන් සැඟ වුනාට

මං දන්නව ඔබ කවදත්

ස්මරණ 13- වධකයෝ...

                                                                      කුඩා වන් නිතරම සිටින්නේ කුතුහලයෙනි. තමන් දකින තමන්ට පෙනෙන ඕනෑම දෙයක් පිළිබඳ හාර හාරාවුස්සා බලන්නට දැනගන්නට උන් කැමතිය. අප ඒ කුතුහලාත්මක කාලය පසුකර  තිබුණද ඒ කාලයේ පුරුදු වූ යම් යම් පුරුදු වලින් අත් මිදෙන්නට හැකි වූයේ අල්ප වශයෙනි. මින් කිසිවකුට හෝ කරදර නො වී යැයි කියන්නට මට නො හැක... අද ද පාරේ යන විට පොඩි උං දකී නම් උං කරන කුමක් හෝ විකාරයක් දෙස නතර වී බලා සිටීමේ පුරුද්දක් මට ඇත. සමහර විට ඒ අපේ ළමා කාලය අප ගෙවූ ආකාරය නිසා වන්නට ඇත.